Του Απόστολου Κουρουπάκη
Το πρόσφατο συμβάν με την ανέγερση του ομοιώματος της πατάτας, ποικιλίας Spunta στην Ξυλοφάγου μπορεί να μας εξέπληξε, και να έκανε τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης να ξεσαλώσουν και να διασκέδασαν οι χρήστες τους, είναι ωστόσο ένα ζήτημα –κατά την ταπεινή μου άποψη– πάρα πολύ σοβαρό και δεν με αφορά η αισθητική, διότι πέραν αυτής, που, να το δεχτώ, είναι υποκειμενική και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, το πρόβλημα έγκειται κυρίως και στη διαχείριση του δημόσιου χώρου, στην ανάδειξη της ιστορίας και της λαογραφίας αυτού του τόπου –που είναι πολύ πλούσιος, αφού έχει μακραίωνο ιστορικό κατοίκησης, και στον τρόπο που εν τέλει λειτουργεί οποιαδήποτε Αρχή.
Το αν αρέσει ή δεν αρέσει είναι –είπαμε– θέμα υποκειμενικό, σε εμένα δεν αρέσει καθόλου και το θεωρώ και ας είναι ατελείωτο, ένα από τα πιο άσχημα και κιτς πράγματα που έχω δει στο νησί, και εκτός του ότι είναι άσχημο, είναι και πολύ ακριβό. Αλλά ακόμα και να αρέσει αυτή η πατάτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δεν είναι πολύ ακριβή; Καρναβαλίστικο άρμα, που θα ταίριαζε στα Φάρσαλα –αν με εννοείται και γύρω-γύρω να τραγουδάμε «[...] σηκώνει ο Πράσος την ουρά και ο Κρέμμυδας τα γένια», αν και θα εκεί θα το είχαν φτιάξει με πολύ λιγότερα χρήματα. Πώς το Κοινοτικό Συμβούλιο Ξυλοφάγου συναίνεσε δεν θα το καταλάβω ποτέ. Ο δε κοινοτάρχης και πρώην βουλευτής του ΔΗΣΥ Γιώργος Τάσου το θεωρεί και σπουδαίο κατόρθωμα και σε όποιον δεν αρέσει ας πάει στα κρασοχώρια να βρει ξίδι να πιει! Αυτός ο άνθρωπος ήταν βουλευτής και διετέλεσε και αναπληρωτής πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας, κάποτε ψήφιζε και για θέματα πολιτισμού και λέει με ύφος κι εγώ δεν ξέρω ποιου ότι θα γίνουν πόλος έλξης, ότι η δυσφήμιση είναι η καλύτερη διαφήμιση, αυτά τα είπαν και άλλοι, και για άλλους λόγους, και για να μην το πάω παραπέρα, τα έλεγαν και στη δεκαετία του 1930, όπου έμενε δυστυχώς μόνο η δυσφήμιση για να διαφημιστεί κάτι που θα απάλειφε τους δυσφημισθέντες. Τέλος πάντων.
Όπως έγραψα και στη διαδικτυακή «Κ» δεν τιμά κανέναν αυτό το εξάμβλωμα, είναι μόνο προσβολή να γελάει το παγκύπριο –και όχι μόνο– με την πατάτα της Ξυλοφάγου, να γελάμε όλοι με ηλίθια αστεία που όμως χαρακτηρίζουν εν τέλει ένα ολόκληρο χωριό, μια ολόκληρη περιοχή, την οποία τη θυμόμαστε για κάτι τέτοια. Η ίδια η Πολιτεία την έχει ξεχασμένη και την αφήνει απότιστη και ακαλλιέργητη πολιτιστικά και έρχεται μετά και το Κοινοτικό Συμβούλιο και το επιβεβαιώνει και εμείς γελάμε με τα χάλια μας. Άκουσα επίσης τον κ. Τάσου να θέλει να μπει στο βιβλίο «Γκίνες» για τη μεγαλύτερη τηγανιά πατάτας, ωραίο δεν λέω, αν τα καταφέρει θα πάρει και τίποτα ευρώ και θα σπεύσουν αθρόοι οι τουρίστες να επισκεφθούν το χωριό για να φάνε τηγανιτές πατάτες... Αστεία πράγματα, αυτά τα κάνει κανείς όταν έχει λύσει άλλα προβλήματα. Δεν βρέθηκε ένας από το Κοινοτικό Συμβούλιο να ζητήσει να προκηρυχθεί καλλιτεχνικός διαγωνισμός και να επιλέξουν κάτι που θα έχει καλλιτεχνική σφραγίδα; Σίγουρα δεν είναι πανάκεια αυτή η θέση –είδαμε τι έγινε και στην Αθήνα με το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας– αλλά οι περιπτώσεις αυτές είναι σαφώς λιγότερες. Γιατί δεν σκέφτηκαν να κάνουν ένα μουσείο Πατάτας, σοβαρό, όμως, όπως αυτά στο εξωτερικό; Εμείς τι κάναμε; Αντιγράψαμε το ομοίωμα του Καναδικού Μουσείου Πατάτας στο Prince Edward Island. Αλλά αυτό δεν κάνουμε πάντα, αντιγράφουμε ό,τι μας γυαλίσει και το φέρνουμε εδώ ως κακέκτυπο, θυμάστε τη Λεωφόρο Χριστουγέννων στην πάλαι ποτέ Μακαρίου στη Λευκωσία; Την Πλατεία Αστεριών της Αγίας Νάπας;
Μα για να σοβαρευτούμε επιτέλους, δεν είπα να γίνουμε στην Κύπρο παράρτημα της Pompidou, ούτε να έχουμε δημόσιους χώρους, όπως στη Σκανδιναβία, αυτό που λέω είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη γελάμε με τα χάλια μας. Είναι καιρός να αφήσουμε στο παρελθόν τη νοοτροπία του Ανατολίτη – υποανάπτυκτου, που έχει πειστεί ότι φτάνει μέχρι ένα σημείο και για την Κύπρο καλά είναι. Οι θέσεις άλλων εποχών, που τεχνηέντως καλλιέργησαν οι Βρετανοί, ότι δεν είμαστε παρά μια δράκα σκονισμένων υποκειμένων, δεν έχουν πλέον καμία θέση στην Κύπρο του 2021, ας τις ξεφορτωθούμε για να πάμε παρακάτω. Αλλιώς, βράσε... πατάτες.
