Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους Αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει· προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα»… ακούγεται στη νεκρώσιμο ακολουθία για την ψυχή… μα στην περίπτωση του καθ’ ομολογία δολοφόνου θα μπορούσε να υποκείμενο να είναι η Μαρί Ρόουζ, η Σιέρρα, η Αριάν, η Μαρικάρ, η Ασμίτα, η Λίβια, η Έλενα. Δεν θέλω να φανταστώ πόσο καθικέτευσαν, θέλω να μείνω στο ουκ έχει τον βοηθούντα… ήταν ξένες, ανεξαρτήτως αυτού, όμως, θα έπρεπε να είχαμε αντανακλαστικά όλοι μας, η κοινωνία θα έπρεπε μετά από τόσα χρόνια ανατολής πολιτισμού να μην έχει ενδοιασμούς στο πώς να βοηθήσει, στο πώς θα καταρρίψει προκαταλήψεις. Έμειναν αβοήθητες οι γυναίκες αυτές, δεν αναζητήθηκαν, δεν έγινε τίποτα… αλλά εντάξει τη βγάλαμε την υποχρέωση – και καλά κάναμε με τις παραιτήσεις/αποχωρήσεις – υπουργού και αρχηγού… κάναμε και δημοσία και κοινοτική δαπάνη τις πρώτες κηδείες…
Δυστυχώς, ήταν ξένες τα θύματα, μα ήταν και αδύναμες, ήταν γυναίκες και δεν φτάνει αυτό μόνο, ήταν εύκολα θύματα, για τον δολοφόνο μα και για την πολιτεία. Ξέρετε τι δεν μας συγχωρώ ως κυπριακή κοινωνία; Ότι λέμε ότι αγαπούμε τον πλησίον μας, ότι η χώρα μας ακόμη κρατάει αξίες, όπως είναι η οικογένεια, η φιλοξενία, που έχουμε πρόσφυγες, ακόμα, οι οποίοι ξέρουν τι σημαίνει η φράση φεύγω και πάω κάπου που είμαι ξένος… και δεν ξέρουμε να συμπεριφερθούμε με αγάπη στον δίπλα μας, στον αποκάτω μας… στον ξένο, στον αδύναμο…
Και για να είμαι δίκαιος, καμία κοινωνία δεν είναι τέλεια, δεν έχουμε εμείς μόνο το κουσούρι να είμαστε «κοίτα τη δουλειά σου» άνθρωποι, δεν είναι μόνο οι Κύπριοι ξενοφοβικοί και γεμάτοι στερεότυπα… δυστυχώς υπάρχουν και άλλοι σε Δύση και Ανατολή που διαπνέονται από τα ίδια σύνδρομα, αλλά σε άλλες χώρες η πολιτεία είναι αντίβαρο, οι υπηρεσίες και οι αρχές κινητοποιούνται, έχουν πρωτόκολλα, έχουν ανθρώπους στην κατάλληλη θέση… εδώ έχουμε συναίσθημα και ασφάλεια...
Βρήκαμε τα πτώματα, δεν εφείσθη ούτε κόπου, ούτε χρόνου, μα ούτε και χρημάτων η πολιτεία μας. Μα τους το όφειλε η Κυπριακή Δημοκρατία, τουλάχιστον αυτό, ανεξαρτήτως αν ήταν ξένες. Είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσε το κράτος να είχαν φύγει για τις χώρες τους, να είχαν πάει στα Κατεχόμενα, να είχαν βρε αδελφέ συμπεριφερθεί, όπως όλες τους. Ακούω και ξανακούω την κυρία που ενοικίαζε σε ένα από τα θύματα να λέει ότι νιώθει ότι έκανε ό,τι μπορούσε και έκανε πράγματι ό,τι μπορούσε, και διασώζει μια απλή γυναίκα την αξιοπρέπεια όλων μας, διότι είναι ειλικρινής, τι θα μπορούσε να κάνει παραπάνω; Ξέρετε ποιος άλλος έσωσε την τιμή της πολιτείας μας, ο Μάρκος Τράγκολας, που φοράει τη στολή του και δεν τον φοράει αυτή, που η καρέκλα του στο γραφείο του δεν έχει γούβα… και τα παπούτσια του είναι μες στη λασπουριά και ο νοών νοείτω.
Σήμερα στο Αρεδιού δεν ήταν όπως τις πρώτες ημέρες της αποκάλυψης των φόνων, δεν ήταν όπως τότε στον Δημοτικό Κήπο, όπως στο Προεδρικό, κατακάθισε ο κουρνιαχτός, η κοινωνία σιγά-σιγά ηρεμεί, ελπίζω να μην κοιμηθεί, όμως, διότι μπορεί οι άνθρωποι ως άνθος να μαραίνονται και ως όνειρο να παρέρχονται, αλλά όσο βρισκόμαστε εν ζωή ας μάθουμε να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο. Ας είναι ο θάνατος επτά γυναικών μάθημα για όλους μας, μα κυρίως για την Πολιτεία και για τις αρχές μας.
Δεν έχω να πω άλλο τίποτα, μα το τετριμμένο, τουλάχιστον όπου πήγαν οι ψυχές τους, ας είναι τόπος φωτεινός, χωρίς οδύνη, λύπη και στεναγμό.
