Της Ελένης Ξένου
Συγκλονίστηκαν οι κομματάρχες από τις επιθέσεις στα σχολεία και έσπευσαν να τις καταδικάσουν με ανακοινώσεις και διάφορες δηλώσεις στα ΜΜΕ. Ανίκανοι για ακόμη μια φορά να αντιληφθούν το σοβαρό μερίδιο της ευθύνης που οι ίδιοι φέρουν στην πρόκληση αυτής της παράνοιας, η οποία εκδηλώνεται πλέον με ακραίο τρόπο.
Βόμβα σε δημοτικό, εμπρησμός σε άλλο, καταγγελίες για ξυλοδαρμό διευθυντή με αποτέλεσμα ο φόβος και η ανασφάλεια να παρεισφρέουν στους χώρους όπου στέλνουμε τα παιδιά μας να μορφωθούν. Δεν αρκούν λοιπόν οι καταδικαστικές ανακοινώσεις των κομμάτων, αντιθέτως αποδεικνύουν πως αυτά εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν το πού οδήγησαν σήμερα την κοινωνία προκειμένου να διεξάγουν τα πολιτικά τους παιχνίδια εις βάρος ακόμα και της ίδιας της πανδημίας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή είναι η αλήθεια. Το πιο σοβαρό μερίδιο ευθύνης για τις ακραίες αυτές επιθέσεις το φέρουν οι πολιτικοί μας οι οποίοι χρησιμοποίησαν την πανδημία για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους κομματικά οφέλη και δεν επέδειξαν σε καμία στιγμή την πρόθεση να υπερβούν τα στεγανά τους προκειμένου να προλάβουν τα φαινόμενα διχασμού και παράνοιας. Αντιθέτως, τα πυροδότησαν υποβιβάζοντας την πανδημία στο επίπεδο των προεκλογικών τους «μανιφέστων» μέσα από τα οποία επιδίωκαν να προσελκύσουν τις χαμένες τους ψήφους.
Έβγαλαν όλοι τις παντιέρες περί συνταγματικών δικαιωμάτων και όποιου άλλου δικαιώματος τους συνέφερε τη δεδομένη στιγμή για να αποδείξουν πως εκείνοι είναι πιο «δημοκρατικοί» από τη «χοντρόπετση» κυβέρνηση, που το μόνο που ξέρει να κάνει εκτός από το να μας διαφθείρει είναι να μας στερεί τις ελευθερίες μας.
Πόσο διαφορετικά αλήθεια θα ήταν όλα αν από την πρώτη στιγμή της πανδημίας αποφάσιζαν τα κόμματα πως θα υπερβούν εαυτούς και θα συνεργαστούν με την κυβέρνηση με προτάσεις και στήριξη και οτιδήποτε άλλο απαιτούσε η αντιμετώπιση της πανδημίας; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν επέλεγαν για χάρη και μόνο των βουλευτικών εκλογών να επιδίδονται σε μια ακατάπαυστη τοξικότητα, χρησιμοποιώντας ανερυθρίαστα την ίδια την πανδημία για να εντείνουν ακόμη περισσότερο τα πνεύματα, ανήμποροι να προβλέψουν πως οι συνέπειες του πολιτικού τους αμοραλισμού, θα ήταν αυτές που ζούμε σήμερα.
Οι κομματάρχες μας όφειλαν να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα της ενότητας παραμερίζοντας όποιο άλλο ζήτημα τους έκαιγε κομματικά και αντιπολιτευτικά, ώστε να πράξουν πρώτοι το μοναδικό καθήκον που μας υπαγόρευε η πανδημία : εκείνο της αλληλεγγύης και της σύμπνοιας. Ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί. Αντ’αυτού φρόντισαν με όποιο τρόπο περνούσε από το χέρι τους να επιφορτίσουν την ήδη τρομαχτική πραγματικότητα με ένα σωρό τοξικές αντιπαραθέσεις που εξωθούσαν αργά και ύπουλα την απελπισία (ή την άγνοια ή και την παράνοια) του απλού πολίτη στα άκρα. Κι αυτό μόνο και μόνο για να κερδίσουν οι ίδιοι στα σημεία. Έσπευδαν κάθε τόσο να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή οργή για να οξύνουν το κλίμα. Και την ίδια ώρα ζητούσαν από τον απλό κόσμο να λειτουργήσει σαν κοινωνία πολιτών, ενώ εκείνοι επέλεγαν θρασύτατα τον δρόμο της συνεχούς αντιπαράθεσης προκειμένου να αποδείξουν ποιος είναι ο χειρότερος, λες και αυτό προείχε στην παρούσα κατάσταση και όχι η υπέρβαση απ’ όλα όσα μας έφεραν στη σημερινή μας κατάντια (για την οποία ούτως ή άλλως ευθύνονται όλοι τους και εμείς μαζί), ώστε να σώσουμε ζωές και να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία σε μια ισορροπία.
Αν λοιπόν αυτοί οι κομματάρχες, που σπεύδουν με ανακοινώσεις να καταδικάσουν τα έκτροπα, είχαν την ελάχιστη επίγνωση της ευθύνης που φέρουν στην υποδαύλιση αυτών των εκτρόπων θα είχαν και την τιμιότητα να απολογηθούν στις ανακοινώσεις τους. Όχι μόνο δεν το έπραξαν αλλά είμαι σίγουρη πως βρίσκονται στην ίδια ετοιμότητα να «επιτεθούν» ξανά στα όποια μέτρα ληφθούν τις επόμενες ημέρες για την προστασία των σχολείων. Ο πολιτικός αμοραλισμός, που τους χαρακτηρίζει όλους μαζί και σύσσωμα, δεν έχει όριο. Δυστυχώς, όμως, έχει συνέπειες. Αυτές που ζούμε όλοι σήμερα.
