Της Ελένης Ξένου
Ο Ερντογάν διαμήνυσε και πάλι πως Άγκυρα και ψευδοκράτος «δεν συζητούν παρά λύση δύο κρατών». Ο αντιπρόεδρός του προέτρεψε την Ε.Ε. «να βάλει νου» και ο Τατάρ χάρηκε ξανά που η «μητέρα» Τουρκία υπογράμμισε το τέλος της ομοσπονδίας. Και εμείς τι κάνουμε; Και όταν λέω εμείς εννοώ ολόκληρη την πολιτική ηγεσία του τόπου. Εμείς προφανώς έχουμε άλλα πιο σοβαρά θέματα να ασχολούμαστε.
Όπως το να μελετούμε τις επόμενες βουλευτικές, όπως το να χτίζουμε τις προϋποθέσεις για τις επόμενες προεδρικές και όπως να οξύνουμε το εσωτερικό κλίμα προκειμένου να συνεχίσουμε αμέριμνοι το «παιχνίδι» που ξέρουμε να παίζουμε καλύτερα. Ποιος θα είναι ο πιο γρήγορος κυνηγός της εξουσίας, ποιος θα βγάλει τον άλλο περισσότερο ψεύτη και διεφθαρμένο με κίνητρο όχι βέβαια να καθαρίσει τον τόπο αλλά μόνο το δωμάτιο της εξουσίας και ποιος θα αποδειχθεί περισσότερο πατριώτης ποντάροντας στην ελλαττωματική μας μνήμη. Όσο για την επείγουσα ανάγκη για εθνική ενότητα προκειμένου να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τη θρασύτατη στάση Τουρκίας και ψευδοκράτους, αλλά και την ανάγκη κατάστρωσης ενός εθνικού σχεδίου δράσης (και όχι μόνο ενός αλλά και δεύτερου και τρίτου) δεδομένης της εμμονής Ερντογάν – Τατάρ για δύο κράτη και της Πενταμερούς που όλο πλησιάζει, ούτε λόγος. Διότι εμείς την εθνική ενότητα την έχουμε από καιρό γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, αφού εκείνο που ανέκαθεν προείχε στις πολιτικές ατζέντες δεν ήταν το συμφέρον της χώρας, αλλά μόνο το κομματικό ή για να το θέσουμε διαφορετικά, το συμφέρον της χώρας έπρεπε να είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κάθε μικροκομματικού συμφέροντος ώστε να αναγνωρίζεται ως τέτοιο.
Και αν θέλουμε να μιλάμε για διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ας διανοίξουμε επιτέλους το βλέμμα μας ώστε να αντιληφθούμε πως εκείνο το οποίο μας έφερε εδώ που μας έφερε (και δεν χρειάζεται να αναλύσω το πού μας έφερε) ήταν αυτή ακριβώς η ανικανότητα να παραμερίζουμε τις κομματικές αγκυλώσεις προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με εθνική ενότητα το συμφέρον της χώρας. Και βέβαια για να αντιληφθούμε ποιο ήταν το συμφέρον της χώρας θα έπρεπε προηγουμένως να έχουμε την ικανότητα να το αναγνωρίσουμε και για να έχουμε αυτή την ικανότητα θα έπρεπε να είμαστε ικανοί να αποχρωματίσουμε το βλέμμα μας και να υπερβούμε τα στεγανά των κομματικών «οραμάτων» ώστε να μη γινόμαστε κάθε φορά έρμαιο των «υπερπατριωτικών» συνθημάτων. Εκείνο όμως που μας ενδιαφέρει πρωτίστως δεν είναι να βρούμε τρόπους ως έχουμε καθήκον για να αντιμετωπίσουμε από κοινού την επίλυση του εθνικού μας προβλήματος. Εκείνο που προέχει είναι η επίρριψη ευθυνών από τον ένα στον άλλο, η ανακύκλωση της ίδιας συνθηματολογίας, οι ασυνάρτητες «συμμαχίες» προς εξασφάλιση της εξουσίας και η μεθοδευμένη προσκόλληση της κοινής γνώμης στις «ιδεολογικές» αγκυλώσεις που μόνο ιδεολογικές δεν είναι.
Κάτω από αυτή την στενοκοπημένη πολιτική πρακτική απορρίψαμε την τελευταία ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού, δηλαδή το Σχέδιο Ανάν, το οποίο συνοδευόταν από μια πρωτοφανή ευνοϊκή συγκυρία τόσο σε ό,τι αφορούσε την τουρκοκυπριακή πλευρά όσο και τον διεθνή παράγοντα. Εμείς όμως επιλέξαμε την τσιμέντωση, παραπλανημένοι από δακρύβρεχτες μαγκιές, οι οποίες εξυπηρετούσαν μόνο τα κομματικά συμφέροντα και τις κοντόφθαλμες συμμαχίες τους. Και χωρίς να ξοδέψουμε έκτοτε ούτε ένα δράμι φαιάς ουσίας για να αναγνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος και να παραδεχτούμε αλήθειες που θα διέλυαν τον κατ’ εξακολούθηση αλληθωρισμό μας, ξεχάσαμε τις τσιμεντώσεις και πιάσαμε τις κατεδαφίσεις νομιζόμενοι πως αλλάξαμε νοοτροπία. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο διά ταύτα, ανίκανοι να αποκτήσουμε μια ιστορική συνείδηση που θα μας επέτρεπε αυτή την κρίσιμη ώρα να απαιτήσουμε εμείς ως πολίτες την ανάγκη για εθνική ενότητα, συνειδητοποιώντας την ανεπανόρθωτη ζημιά που θα επιφέρει η συνεχιζόμενη όξυνση του εσωτερικού κλίματος. Με πιο απλά λόγια, είναι τόσο επείγουσα η ανάγκη για εθνική ενότητα ώστε όποιος δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση στερείται εξίσου πολιτικού αναστήματος και ήθους.
