Της Ελένης Ξένου
Ο κόσμος είναι θυμωμένος. Και κουρασμένος. Εξαντλημένος για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Από μια καθημερινότητα, η οποία εδώ και μήνες είναι φορτωμένη με ένα σωρό περιορισμούς, με οικονομικές επιπτώσεις και με ψυχολογικές μεταπτώσεις. Και από μια πραγματικότητα η οποία καθημερινά ξεσκεπάζει τη συσσωρευμένη διαφθορά που γίνεται εις βάρος του τόσο κουρασμένου πολίτη, ο οποίος πλέον δεν έχει πού να ξεσπάσει και με ποιον τρόπο. Με αποτέλεσμα να ψάχνει την παραμικρή αφορμή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να προκαλέσει ένα διαδικτυακό καβγά ώστε, έστω και προσωρινά να εκτονώσει την οργή του.
Από το ελάχιστο στο μέγιστο γεγονός, από το πιο σημαντικό στο πιο ασήμαντο, χωρίς πλέον καμία διάκριση μεταξύ των δύο, ούτε και ουσιαστική ιεραρχία. Και σ’ αυτή τη συσσωρευμένη οργή και ψυχολογική αναμπουμπούλα του κόσμου έρχεται να αντιπαραταχθεί η συσσωρευμένη ανεπάρκεια της πολιτικής μας ηγεσίας. Τί εννοώ; Όταν εδώ και χρόνια (πολλά χρόνια) η πολιτική μας σταμάτησε να βγάζει ή να προσελκύει άτομα τα οποία έχουν όραμα ή έστω ένα υψηλών προδιαγραφών στόχο και αντιθέτως αναδεικνύει μετριότητες που μοναδική τους έγνοια είναι η πολιτική καριέρα no matter what που λένε και οι Εγγλέζοι, τότε η δυνατότητα αντίληψης της σημερινής πραγματικότητας και η ικανότητα διαχείρισης της με υπερβάσεις και όχι απλά “προτάσεις”, μοιάζει σαν ένα βουνό, το οποίο οι συγκεκριμένου τύπου πολιτικοί δεν είναι ικανοί να ανέβουν. Διότι είναι “γαλουχημένοι” σε ένα τρόπο σκέψης, σε ένα τρόπο δράσης και σε ένα τρόπο αντίδρασης. Και αυτός ο ένας και μοναδικός τρόπος (σκέψης δράσης και αντίδρασης) είναι διαμορφωμένος μόνο από το κομματικό συμφέρον (χωρίς κανένα άλλο πλαίσιο αναφοράς) και την εμμονική συντήρηση της πελατειακής σχέσης κόμματος-πολίτη. Και ως εκ τούτου είναι ευνουχισμένος από οποιοδήποτε όραμα αλλά και καταδικασμένος να αναπαράγει μόνο μέτριου αναστήματος πολιτικούς ηγέτες που μαθαίνουν να περπατούν στα στενά πλαίσια των κομματικών τετραγωνικών.
Αν οι σημερινοί μας πολιτικοί αρχηγοί ήταν σε θέση να αντιληφθούν έστω και στο ελάχιστο την ψυχολογική κούραση του κόσμου αλλά και την αποστροφή του στην πολιτική έτσι όπως αυτή κατάντησε, δηλαδή ένα πλέγμα από διεφθαρμένες δοσοληψίες και καμουφλαρισμένες υποκρισίες, τότε θα είχαν και την ικανότητα να προβούν άμεσα σε υπερβατικές κινήσεις. Διότι αυτό που απαιτεί η σημερινή πραγματικότητα είναι μόνο την υπέρβαση. Μόνο μέσα από αυτήν θα είχαν την παραμικρή πιθανότητα οι πολιτικοί μας ταγοί να πείσουν την κοινή γνώμη ότι έχουν επίγνωση του πού έχουν καταντήσει τη χώρα, τους θεσμούς και το πολιτικό ήθος. Και ποια είναι αυτή η υπέρβαση; Να παραιτηθούν όλοι τους! Να παραιτηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί όλων των κομμάτων προς ένδειξη σεβασμού στους πολίτες και αναγνώρισης της συνολικής τους αποτυχίας και να παραχωρήσουν τη θέση τους σε πρόσωπα τα οποία αν μη τι άλλο φαίνονται (μέχρι να αποδείξουν και αυτά ότι είναι) πιο «καθαρά». Σας μοιάζει ουτοπική η εισήγηση; Ίσως. Η πραγματικότητα όμως υπαγορεύει πως εκείνο το κόμμα, το οποίο θα είχε τη μαγκιά να κάνει κάτι τέτοιο δηλώνοντας πως είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει για να αναγνωρίζει το μερίδιο ευθύνης του στο σημερινό μας κατάντημα, θα είχε αναμφισβήτητα το προβάδισμα στη θετική κριτική της κοινής γνώμης. Διότι θα ήταν μια επί της ουσίας κίνηση που θα αποδείκνυε ότι το χάσμα που χωρίζει την πραγματικότητα του κόσμου από την πραγματικότητα των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής έχει ελπίδες να γεφυρωθεί. Αντ’ αυτού όμως οι ανήμποροι για υπερβάσεις πολιτικοί μας αρχηγοί μεγαλώνουν αυτό το ρήγμα, επιλέγοντας να συνεχίζουν την κοκορομαχία τους σε ένα ατέρμονο παιγνίδι επίρριψης ευθυνών για το οποίο πλέον η κοινή γνώμη δεν δίνει δεκάρα τσακιστή. Και το οποίο το μόνο που πετυχαίνει είναι να μεγαλώνει το αίσθημα αποστροφής και αηδίας του ήδη εξαντλημένου από τα συσσωρευμένα ψέματα και τη συσσωρευμένη υποκρισία τους, πολίτη.
