Του Κώστα Ιορδανίδη
Δεν άλλαξε η φύση του ανθρώπου με τον εγκλεισμό λόγω του κορωνοϊού και δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει το γεγονός ότι η άρση των αυστηρότατων απαγορεύσεων οδήγησε στις παραλίες και στα μπαρ το πλήθος, με τις κατάφωρες παραβιάσεις κάθε κανόνα υγιεινής. Εσπευσαν κάποιοι να αναφερθούν στο ανεύθυνο του χαρακτήρος των Ελλήνων. Μόνον που είναι οι ίδιοι Ελληνες που εισέπραξαν τα εύσημα και τους πληθωρικούς επαίνους στην περίοδο που είχε επιβληθεί το σκληρό lockdown. Και επιπλέον κάτι ανάλογο συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ενώσεως, όπου η χαλάρωση των μέτρων είχε ως συνέπεια αύξηση των κρουσμάτων του επαχθούς ιού.
Στη διάρκεια του εγκλεισμού πολλοί ήσαν εκείνοι που αποθαύμασαν την καταλυτική ισχύ και παρουσία του κράτους, ως τροφού και φύλακα της υγείας των πολιτών του. Καλή και απολύτως απαραίτητη η πειθαρχία για την κατά το δυνατόν αρμονική συνύπαρξη και ευημερία των πολιτών. Αλλά μη λησμονούμε πως πνεύμα ανυπακοής εξέβαλε τους πρωτόπλαστους από την Εδέμ και άρχισε η περιπέτεια του ανθρώπου επί γης.
Διακοπές κατά συνέπειαν σημαίνουν έξοδο από την πειθαρχία –συνειδητή ή καταναγκαστική–, από τις συμβάσεις της καθημερινότητος. Για να ξεσπάσουν συνωστίζονται οι άνθρωποι στις ακτές, στις παραλίες και στα μπαρ. Δεν καταφεύγουν στη συντριπτική πλειονότητά τους –ιδιαιτέρως οι νέοι, με την ευρεία έννοια– σε θέρετρα ευγηρίας. Συγχρωτισμό επιδιώκουν. Τόσο απλά.
Το γεγονός ότι η οικονομία της Ελλάδος εξαρτάται σε δυσανάλογο βαθμό από τον μαζικό τουρισμό –που πρέπει να ομολογηθεί ότι απάλυνε την οδύνη της κρίσεως της τελευταίας δεκαετίας– και αυτό, υπό τις παρούσες συνθήκες, σημαίνει πλέον ζην επικινδύνως.
Η πρώτη φάση της πανδημίας αντιμετωπίσθηκε επιτυχέστατα, με σύνθημα τη διαφύλαξη της ζωής των ηλικιωμένων. Αλλά το «σλόγκαν» πρέπει να αλλάξει πλέον. Διότι σε λίγο εμείς οι «ευπαθείς» θα καταστούμε στόχος ενός ιδιότυπου ηλικιακού δαρβινισμού – ιδίως από τους άνεργους νέους. Κατά συνέπειαν, «όχι περιορισμοί εν ονόματι ημών», που οφείλουμε να επιδείξουμε αυτοπεριορισμό και πειθαρχία, ως σώφρονες υποτίθεται.
