Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν ο Σταύρος Μαλάς αποφάσισε να εξαγγείλει εν νέου υποψηφιότητα, επέλεξε να επικεντρωθεί στο ανεξάρτητο της υποψηφιότητάς του και να απαγκιστρωθεί όσο μπορεί από τη διακυβέρνηση Χριστόφια. Ουδόλως τυχαίο, καθώς μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έβλεπε και βλέπει με ανησυχία το ενδεχόμενο μιας οικονομίας ξανά στα χέρια του ΑΚΕΛ. Η εξαγγελία του, όμως, όπου στα δεξιά του βρισκόταν ο Δημήτρης Χριστόφιας και η λίστα προσωπικοτήτων που τον στήριζαν, να αποτελείται κυρίως από πρώην υπουργούς της διακυβέρνησης Χριστόφια, υπήρξαν τα κατάλληλα όπλα των ανθυποψηφίων του για να αποδομήσουν το ανεξάρτητο της υποψηφιότητάς του. Κανείς, δεν αμφιβάλλει άλλωστε πως χωρίς τον κομματικό μηχανισμό του ΑΚΕΛ, ο κ. Μαλάς θα αδυνατούσε να βγάλει την προεκλογική εκστρατεία μόνος του, όσο ικανός κι αν είναι.
Είναι, όμως, μόνο ο Σταύρος Μαλάς που προσπαθεί να παρουσιαστεί ως κάτι άλλο από αυτό που είναι στο εκλογικό κοινό; Το 2016, ο Αβέρωφ Νεοφύτου θέλησε να λανσάρει ένα νέο προφίλ για τον ΔΗΣΥ. Αυτό του φιλελεύθερου προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού κόμματος. Δεν ήθελε, ωστόσο, να πλήξει το ακροατήριο της Λαϊκής Δεξιάς, προχωρώντας σε ένα για κάποιους αντικρουόμενο για άλλους πολυσυλλεκτικό ψηφοδέλτιο που περιείχε πρόσωπα όλων των ιδεών και των θέσεων. Χρειάστηκε να πραγματοποιηθούν οι εκλογές του 2016, να δει τα ποσοστά να πέφτουν και τη νέα κοινοβουλευτική του ομάδα για να προσγειωθεί απότομα. Τα πλείστα πρόσωπα που εξελέγησαν δεν εκπροσωπούσαν τη φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική γραμμή, αλλά τη λαϊκή συντηρητική Δεξιά. Κάτι που κατέδειξε πως όσο και αν ο ΔΗΣΥ ήθελε να μετατραπεί σε κάτι άλλο, το DNA του καταδεικνύει πως είναι ένα καθαρά συντηρητικό λαϊκό κόμμα, με σκληρές θέσεις στο Κυπριακό.
Κάπως έτσι και ο Νίκος Αναστασιάδης, καλός τακτικιστής και παλαιός παίκτης στην κομματική σκακιέρα, ξέρει την πραγματική ταυτότητα του ΔΗΣΥ. Ενώ όλο αυτό το διάστημα προχωρούσε με ένα προφίλ υπέρ της λύσης, λίγο πριν από τις εκλογές, όπως άλλωστε και το 2013, επέλεξε να κάνει τη στροφή του προς τη σκληρή γραμμή συγκρατώντας το πατριωτικό ακροατήριο του ΔΗΣΥ. Οι δε προηγούμενες συστάσεις περί νοικοκυρεμένης οικονομικής πολιτικής ανήκει στο παρελθόν, με τις εξαγγελίες έργων και δώρων, να δίνουν και να παίρνουν πλέον.
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, γόνος πολιτικού, που βρισκόταν από την αρχή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κέντρα λήψης αποφάσεων, συνέταιρος σε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία της Κύπρου και πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, του κόμματος που καθιέρωσε την κομματική ταυτότητα ως πάσο για διορισμό, του κόμματος που ανέκαθεν βρισκόταν στην εξουσία, μιλά για την ανάγκη ανατροπής, πάταξης του παλαιοκομματικού κατεστημένου και ανάγκη ανανέωσης. Αυτή την ανανέωση προωθεί βέβαια έχοντας στο πλευρό του πολιτικά πρόσωπα που βρίσκονται χρόνια σε κέντρα λήψης αποφάσεων και κάθε άλλο από ανανέωση θυμίζουν.
Ο Γιώργος Λιλλήκας στενός συνεργάτης του Γιώργου Βασιλείου, πέρασε από το ΑΚΕΛ, έφυγε στηρίζοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλο και προσπάθησε να ηγηθεί του ενδιάμεσου χώρου για μία πενταετία. Μετά από την εν λόγω περιπλάνηση αλλά και την επικράτηση του Νικόλα Παπαδόπουλου στον χώρο, επέλεξε σε αυτή την προεκλογική μάχη να κινηθεί Κεντροαριστερά, λανσάροντας ένα προφίλ ιδανικό για τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ.
Όλες αυτές οι μεταλλάξεις λίγο πριν από τις εκλογές δεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο την κύρια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Πολιτικά πρόσωπα που φοβούνται να κάνουν τομές αλλά μεταλλάσσονται ανάλογα με το τι ζητάει η κοινωνία και όχι το τι είναι χρήσιμο γι’ αυτήν. Μέχρις ότου το κάθε πολιτικό πρόσωπο με θάρρος παρουσιάσει την πραγματική πολιτική του ταυτότητα η αποχή θα καλπάζει. Και η μεταφορά των εκλογών ενόψει καρναβαλιού δεν θα αποτελεί το χάπι της λύσης, αλλά ακόμα μία ένδειξη της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος.
