Της Shemaine Bushnell
Είμαι σίγουρη ότι έχετε δει τις φωτογραφίες και τα βίντεο από το Λος Αντζελες. Οι διαδηλώσεις, η αστυνομία, το χάος. Μπορεί όλα όσα δείχνουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία να μοιάζουν σαν γυρίσματα από ταινία δράσης. Για εμάς όμως που μεγαλώσαμε στο Λος Αντζελες είναι μια πραγματικότητα, και είναι οδυνηρό να το παρακολουθούμε. Αισθανόμαστε ότι η ψυχή της πόλης διαρρηγνύεται.
Μετακόμισα από το Λος Αντζελες στην Κύπρο το 2006, και όπως μου αρέσει να με αποκαλώ, είμαι «μετανάστρια αγάπης», λόγω του Ε/κ συζύγου μου, τον οποίο ακολούθησα. Αλλά το Λος Αντζελες θα είναι πάντα το σπίτι μου. Και όσα συμβαίνουν εκεί τώρα μου ραγίζουν την καρδιά.
Το Λος Αντζελες ήταν πάντοτε μια πόλη μεταναστών. Άνθρωποι από παντού. Μεξικανοί, Φιλιππινέζοι, Κορεάτες, Αιθίοπες, Αρμένιοι, Ιρανοί, Έλληνες και η λίστα συνεχίζεται. Αυτοί οι διαφορετικοί λαοί είναι που κάνουν την πόλη όμορφη, χαοτική και ζωντανή.
Ναι, όλοι έχουμε ακούσει τα παράπονα όλα αυτά τα χρόνια: πάρα πολλή κίνηση, πάρα πολλοί άνθρωποι, πάρα πολλοί μετανάστες. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος περιποιείται τους κήπους στο Μπέβερλι Χιλς; Ποιος φτιάχνει στέγες στην Πασαντίνα ή στρώνει κεραμίδια στην Κομητεία Όραντζ; Ζώντας στο Μπέβερλι Χιλς και πηγαίνοντας στο Μπέβερλι Χιλς, παρατήρησα ότι οι τοπιογράφοι στο σχολείο ήταν Μεξικανοί, όπως και οι κηπουροί, οι οικονόμοι και οι ζωγράφοι σε πολλά από τα σπίτια των φίλων μου. Ήταν απλώς μέρος της καθημερινότητας. Για κάθε τέλεια περιποιημένο φράχτη και περιποιημένο γκαζόν ευχαριστώ έναν Μεξικανό εργάτη. Μπείτε σε ένα νοσοκομείο και το πιθανότερο είναι ότι η νοσοκόμα στο κρεβάτι σας θα είναι από τις Φιλιππίνες. Το σύστημα λειτουργεί λόγω των μεταναστών. Πάντα έτσι ήταν.
Τώρα, αυτοί οι άνθρωποι συγκεντρώνονται από αξιωματούχους των υπηρεσιών μετανάστευσης, και αυτό ειλικρινά με ξεπερνάει και δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί. Ο Ντόναλντ Τραμπ λέει ότι πρόκειται για την απέλαση όσων έχουν ποινικό μητρώο. Αυτό θεωρητικά είναι λογικό. Ακόμη και εδώ στην Κύπρο, παρά λίγο να με συλλάβουν λόγω μη διευθέτησης της παράταση της βίζας μου. Έφυγα, επέστρεψα και το διόρθωσα νόμιμα.
Το Λος Αντζελες ήταν πάντοτε μια πόλη μεταναστών. Άνθρωποι από παντού. Μεξικανοί, Φιλιππινέζοι, Κορεάτες, Αρμένιοι, Ιρανοί, Έλληνες...
Αλλά αυτό που συμβαίνει στο Λος Αντζελες είναι διαφορετικό. Δεν πρόκειται για κάποια διόρθωση λαθών του συστήματος. Έχει να κάνει με το να φοβούνται οι άνθρωποι. Δεν είναι λογικό να στέλνεται η Υπηρεσία Μετανάστευσης στα σχολεία ή να πηγαίνει από πόρτα σε πόρτα, όλο αυτό μοιάζει σαν κυνήγι μαγισσών. Ο Τραμπ δεν στέλνει απλώς υπαλλήλους της Υπηρεσίας Μετανάστευσης. Καλεί την Εθνική Φρουρά. Οι Πεζοναύτες. Οι πεζοναύτες! Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι θα ηρεμήσουν τα πράγματα;
Φυσικά ο κόσμος διαμαρτύρεται. Φυσικά είναι στους δρόμους. Αλλά όπως είπε η δήμαρχος Μπας, δεν έχουν όλοι καλές προθέσεις. Κάποιοι απλώς ψάχνουν για φασαρίες. Και θα είμαι ειλικρινής, όταν βλέπω ανθρώπους σε εκείνες τις διαδηλώσεις να κυματίζουν μεξικανικές σημαίες, ή σε μια περίπτωση, ακόμη και μια κινεζική σημαία, απογοητεύομαι. Γιατί να μην κυματίζεις την αμερικανική σημαία; Γιατί να δώσεις την ευκαιρία στην άλλη πλευρά για να πει, «Βλέπεις; Δεν είναι ένας από εμάς». Δεν βοηθάει.
Η Καλιφόρνια χτίστηκε από μετανάστες. Είναι η μεγαλύτερη οικονομία στις ΗΠΑ, ίσως και η τέταρτη μεγαλύτερη στον κόσμο. Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Συνέβη επειδή άνθρωποι ήρθαν εκεί από όλο τον πλανήτη, σήκωσαν τα μανίκια τους και έφτιαξαν τη ζωή τους. Από την επέκταση προς τα δυτικά (η οποία, ναι, απώθησε τραγικά τους ιθαγενείς Αμερικανούς) μέχρι την τεχνολογική έκρηξη, μέχρι τα νοσοκομεία και τα σπίτια που λειτουργούν, που σήμερα καθαρίζονται και συντηρούνται, από μετανάστες. Το Λος Άντζελες το έχτισαν μετανάστες.
Τώρα το Λος Άντζελες πρόκειται να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο κόσμος θα παρακολουθεί. Τι θα δουν; Ένα κράτος που χτυπά τους ίδιους τους ανθρώπους που το κρατούν σε λειτουργία; Ή ένα μέρος που ανταποκρίνεται στην υπόσχεσή του για ευκαιρίες και δικαιοσύνη;
Δεν έχω τις απαντήσεις. Ξέρω απλώς ότι όταν βλέπω τώρα τις εικόνες της γενέτειράς μου, μετά βίας την αναγνωρίζω. Και αυτό πονάει. Γιατί το Λος Άντζελες που ήξερα δεν ήταν τέλειο, αλλά είχε χώρο για όλους.
