Της Shemaine Bushnell
Η Κύπρος παρουσίασε τα πρώτα της φανάρια για γυναικεία διάβαση πεζών. Ναι, διαβάσατε σωστά. Η μικρή φιγούρα που σου λέει πότε να διασχίσεις τον δρόμο φοράει τώρα φούστα. Προφανώς, αυτό αποτελεί μέρος της Εθνικής Στρατηγικής της Κύπρου για την Ισότητα των Φύλων. Και έτσι απλά, το πετύχαμε, κυρίες μου... μπορούμε όλες τώρα να ησυχάσουμε. Ο υπουργός Μεταφορών Αλέξης Βαφεάδης δήλωσε ότι τα νέα φανάρια χρησιμεύουν ως υπενθύμιση ότι «οι γυναίκες είναι ενεργές, ισότιμες, συμμετέχουσες στη δημόσια ζωή». Αλήθεια, κ. υπουργέ; Ισότιμες, συμμετέχουσες στη δημόσια ζωή; Δεν γνωρίζω ούτε μία γυναίκα που να περιμένει ένα φανάρι για να της το πει αυτό. Η Επίτροπος Ισότητας των Φύλων, κα Τζόζη Χριστοδούλου, είδε με υπερηφάνεια τη φιγούρα στα φανάρια ως μια συμβολική κίνηση συμπερίληψης. Σοβαρά, τώρα, θα μου θυμίζει την Εθνική Στρατηγική της κυβέρνησης για την Προώθηση της Ισότητας μεταξύ Γυναικών και Ανδρών κάθε φορά που διασχίζω τον δρόμο μια φιγούρα με φούστα;
Δεν είμαι πολιτικός, αλλά είμαι μια γυναίκα που ζει και εργάζεται στην Κύπρο εδώ και χρόνια και γνωρίζω τι συμβαίνει εκεί έξω, σε σχέση με την ισότητα των φύλων. Οι νομοθέτες, από την άλλη, ζουν σε μια φούσκα. Μάλλον δεν γνωρίζουν πώς είναι η πραγματικότητα στην καθημερινή ζωή, ίσως να τη δουν αν λερώσουν λίγο τα παπούτσια τους, περπατώντας στην πραγματική ζωή.
Αυτό που θέλω να δω... αυτό που θέλουν να δουν οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω... είναι πραγματικές αλλαγές που δεν συνοδεύονται από δελτίο Τύπου και φωτογραφίες, μάλλον κενού περιεχομένου.
Τι θα λέγατε για ίσες αμοιβές; Ή για καλύτερη γονική άδεια και για τους δύο γονείς; Ή, επειδή νιώθουμε φιλόδοξοι, τι θα λέγατε για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών με την ίδια ενέργεια που χρησιμοποιούμε για την εγκατάσταση φιγούρων στα φώτα τροχαίας;
Ας επενδύσουμε σε προγράμματα που έχουν σημασία, όπως κίνητρα για εταιρείες που προσλαμβάνουν και προωθούν γυναίκες σε ηγετικούς ρόλους. Ή σε εκστρατείες σε σχολεία που διδάσκουν αγόρια και κορίτσια για τον σεβασμό, την ενσυναίσθηση και την ισότητα πριν μεγαλώσουν και γίνουν οι ενήλικες.
Στη Δανία, έχουν εισαγάγει μαθήματα ενσυναίσθησης στα δημοτικά σχολεία... ναι, την ενσυναίσθηση ως μάθημα. Τα παιδιά μαθαίνουν πώς να καταλαβαίνουν τους άλλους, να νοιάζονται. Αντί να εγκαθιστούμε φιγούρες με φούστες, θα μπορούσαμε να διαμορφώνουμε ανθρώπους που πραγματικά εκτιμούν την ισότητα, έχοντας διδάξει τα παιδιά μας τι σημαίνει πραγματική ισότητα και συμπερίληψη.
Και δεν είναι ότι τα σύμβολα δεν έχουν σημασία, φυσικά και έχουν. Αλλά σύμβολα χωρίς ουσία; Αυτό μοιάζει με διακόσμηση βιτρίνας. Είναι σαν να βάζεις ένα ροζ φιόγκο σε ένα πρόβλημα και να το αποκαλείς πρόοδο. Όταν είδα τις φωτογραφίες από τη «μεγάλη αποκάλυψη» στη Λευκωσία... όλοι χαμογελούσαν σαν να είχαν μόλις θεραπεύσει την ανισότητα των φύλων... δεν μπορούσα παρά να γυρίσω τα μάτια μου. Ο υπουργός Μεταφορών είπε ότι ήταν ένα «μικρό βήμα με ένα μεγάλο μήνυμα». Σίγουρα, αλλά όταν το μήνυμα είναι τόσο κούφιο, είναι λιγότερο ένα βήμα και περισσότερο ένα διαφημιστικό κόλπο.
Τα συγκεκριμένα προβλήματα απαιτούν συγκεκριμένη δράση. Δεν χρειάζεται όλα να είναι φιλικά προς το Instagram για να έχουν αντίκτυπο. Οπότε ναι, κύρια Επίτροπε, το καταλαβαίνω, τα σύμβολα μπορούν να αλλάξουν τις αντιλήψεις. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: οι γυναίκες περπατούσαν σε αυτούς τους δρόμους, διηύθυναν επιχειρήσεις και μεγάλωναν οικογένειες σε δημόσιους χώρους πολύ πριν εμφανιστεί μια φιγούρα με φούστα σε μια διάβαση πεζών. Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε λίγο πιο κοντά σε αυτήν ακριβώς τη διάβαση πεζών, ας πούμε, με το κτίριο του Κοινοβουλίου. Τι θα λέγατε να δώσουμε το παράδειγμα εκεί, με ίση, ή τουλάχιστον ισορροπημένη, εκπροσώπηση των γυναικών σε αυτές τις θέσεις; Γιατί αν η ισότητα στην Κύπρο είναι ένα φανάρι που μας λέει πότε να περπατήσουμε, τότε δεν προχωράμε μπροστά, απλώς στεκόμαστε ακίνητοι, περιμένοντας την πράσινη κυρία να μας δώσει την άδεια.
Ένα μικρό βήμα για τον άντρα... ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου για τις γυναίκες.
