Πίσω ολοταχώς…

Άλλο πάλι και τούτο… «Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή» σ’ αυτή τη χώρα. Αναφέρομαι στην εξαιρετικά «σύγχρονη» και «προοδευτική» πρόσφατη απόφαση της βουλής για συμπερίληψη της επετείου του Ενωτικού δημοψηφίσματος του 1950 , στις επετείους που θα γιορτάζονται στα σχολεία. Λατρεύω την ιστορία και είναι γνωστό ειδικά για όσους είναι ακροατές της πρωινής μου εκπομπής στο LOVE FM. Από μικρό παιδί έβρισκα συναρπαστική την ιστορία και το πόσο σημαντικό είναι ένας λαός να γνωρίζει καλά την ιστορία του και να μην την ξεχνά.

Γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι αν εξετάσω σε ένα απρόοπτο διαγώνισμα τους συγκεκριμένους βουλευτές, θα τους πιάσω αδιάβαστους σε πολλά και βασικά. Ως πολίτης όμως ενός σύγχρονου, Ευρωπαϊκού κράτους, που προσπαθεί αυτή τη στιγμή να επανενωθεί και να κλείσει όσο μπορεί τις πληγές του, αρνούμαι να δεχτώ η ιστορία και η παιδεία να πέφτουν θύματα μικροκομματικής εκμετάλλευσης, εξυπηρέτησης ατζέντας διαφόρων κομμάτων και να λειτουργούν σαν «πυροτεχνήματα» εντυπωσιασμού.

Το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, δέκα χρόνια πριν από την ανεξαρτησία, εξέφραζε τους τότε στόχους της δικής μας πολιτικής (όχι της Ελλάδας), που τελικά απεδείχθη ουτοπία και καταλήξαμε στο ανεξάρτητο κράτος. Φυσικά γι’ αυτό τον σκοπό και το όνειρο της Ένωσης, θυσιάστηκαν και πολέμησαν οι ήρωες της ΕΟΚΑ αλλά όπως είπε και ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού».

Ως ιστορικό γεγονός λοιπόν διδάσκεται και πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία μας. Όμως εν έτει 2017, να πρέπει να εορτάζεται με εγκυκλίους στα σχολεία μας το χαμένο μας όραμα της Ένωσης, δεν το λες και σύγχρονη και εκσυγχρονιστική εκπαιδευτική πολιτική. Κι όλα αυτά, ξαναλέω, για να κάνουν κάποια κόμματα και βουλευτές το μικροπολιτικό τους παιχνίδι και να προσελκύουν δημοσιότητα.

Εγώ σε μια ευρωπαϊκή χώρα, που θέλω να πιστεύω ότι είμαστε ή θα γίνουμε, θα ήθελα όλα αυτά τα παιχνίδια να μείνουν μακριά από τα σχολεία και την εκπαίδευσή μας. Θα ήθελα να καταργηθούν αργίες και επέτειοι (το ξέρετε ότι είναι σχολική αργία η ονομαστική γιορτή του Αρχιεπισκόπου; Αν είναι δυνατόν) και να αυξηθεί ο ωφέλιμος χρόνος για να καλύψουν οι μαθητές τη διδακτέα ύλη τους. Όλα αυτά τα πισωγυρίσματα δεν έχουν καμία ουσία και περιεχόμενο γι’ αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να ήταν η εκπαίδευση των νέων μας σήμερα και εν όψει του σημερινού ονείρου μας που είναι η λύση του κυπριακού.

Είμαστε σε μία κρίσιμη καμπή του Κυπριακού για επανένωση της χώρας μας. Υπάρχει ένας τιτάνιος διπλωματικός αγώνας για την κατάργηση των εγγυήσεων της Τουρκίας ή τη διαφοροποίησή τους. Εμείς προτάσσουμε ότι είμαστε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και δεν έχουν κάτι να φοβούνται οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας από εμάς και ότι οι καιροί άλλαξαν. Πώς και ποιους πείθουμε όταν η κυπριακή βουλή παίρνει μια τόσο οπισθοδρομική απόφαση;
Επίσης δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο;

Τα κόμματα που ψήφισαν υπέρ της τροπολογίας (EΛΑΜ που το πρότεινε και ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία, Αλληλεγγύη και Οικολόγοι το στήριξαν) ή η αποχή του ΔΗΣΥ. Το ΕΛΑΜ δηλαδή για να κάνουμε την ανάλυση ξεκάθαρη, έσυρε πίσω από την ατζέντα του αυτό το περίεργα και αλλόκοτα «νοθευμένο» συνονθύλευμα ψευδοκέντρου όπου παρατηρούμε σουρεαλιστικά φαινόμενα ιδεολογικής «συγγένειας» της σοσιαλιστικής (;) ΕΔΕΚ ή των οικολόγων με το Εθνικιστικό ΕΛΑΜ.

Από την άλλη το κυβερνών κόμμα και ο Αβέρωφ Νεοφύτου πρέπει να καταλάβουν ότι αυτά τα «περίπου» είναι ό,τι χειρότερο στην πολιτική. Είναι ο ΔΗΣΥ ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, φιλελεύθερο κόμμα που είναι υπέρ της λύσης και επανένωσης της Κύπρου ή παίζει και το παιχνίδι της πατριωτικής δεξιάς ταυτόχρονα; Όταν δήλωνε τον περασμένο Μάιο: «Η αποχή επιβραβεύει τις πολιτικές που οδήγησαν στην καταστροφή» συμφωνούσα απόλυτα μαζί του. Δεν μπορεί να αυτοαναιρείται τόσο σύντομα. Για την ιστορία να πούμε ότι μόνο το ΑΚΕΛ ψήφισε εναντίον – όπως αναμενόταν.

Εν κατακλείδι θα μάθουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (με κεφαλαία) να βλέπουμε μπροστά σ’ αυτό τον τόπο ή θα επιβεβαιώσουμε τον τηλεοπτικό δήμαρχο του Κολοκοτρωνιτσίου, Περίανδρο Πόποτα (τον υποδυόταν ο Χάρης Ρώμας) που έλεγε «πάμε μπρος πηγαίνοντας πίσω», «μπρος-πίσω», «μπρος-πίσω» και τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε για γέλια;