Του Θανάση Φωτίου
Ο ετοιμοπόλεμος
Το πόρισμα της Ανεξάρτητης Αρχής κατά της Διαφθοράς έκανε έξω φρενών τον Μαρίνο Σιζόπουλο, μέχρι πρόσφατα πρόεδρο της ταλαίπωρης ΕΔΕΚ, ο οποίος εμφανίστηκε ετοιμοπόλεμος, απειλώντας θεούς και δαίμονες. «Θέλουν πόλεμο; Θα τον έχουν» φέρεται να είπε, προειδοποιώντας κάθε κατεργάρη ότι θα κάτσει στον πάγκο του, μιας και προτίθεται να παρουσιάσει όλα τα στοιχεία. Το γεγονός με εξέπληξε ευχάριστα και η στάση του μπορώ να πω ότι με συγκίνησε. Και δηλώνω θαυμασμό για το σθένος και το θάρρος που εξακολουθεί να τον διακατέχει, δηλώνοντας την αποφασιστικότητά του να δώσει ακόμη μία μεγάλη μάχη για την προσωπική του δικαίωση. H προηγούμενη φορά που είχε δηλώσει ετοιμοπόλεμος ήταν το 2015, με τις (αβάσιμες) κατηγορίες για παράνομη εισαγωγή Botox. «Αν κάποιοι θέλουν σύγκρουση και πόλεμο, θα τον έχουν» ήταν η φράση που και τότε είχε πει, αλλά εγώ είχα κρατήσει την απειλή που εκτόξευσε: «Δεν είμαι από αυτούς που φιμώνονται, κι έχω στοιχεία για πολλούς…». Στη στήλη που είχα τότε στον «Φ», μετρούσα για καιρό τις μέρες. Ρωτούσα κάθε φορά πότε θα τα δώσει. Μέχρι που έφτασα κοντά στις 200 τόσες μέρες και βαρέθηκα να ρωτώ πότε θα μας αποκάλυπτε τα στοιχεία που έχει για πολλούς. Αν το κάνεις έστω και τώρα, θα το εκτιμούσα, Μαρίνο.
Οι σαμπάνιες
Στα πολλά που έχουν λεχθεί και γραφτεί τις τελευταίες ημέρες για τα προβλήματα που παρουσιάζει η πραγματοποίηση του μεγαλεπήβολου έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης, μία ήταν η αναφορά που ξεχώρισα. Και ο λόγος είναι επειδή η σπουδαιότητα του έργου συνδυαζόταν με τον προαιώνιο πόθο της Ένωσης, αφού την πόντιση του καλωδίου είναι κάποιοι που τη βλέπουν ως εκπλήρωση, έστω και διά της ηλεκτρικής διασύνδεσης, εκείνου του σκοπού. Μόνο που άδικα βασανίζει την ύπαρξή τους το ανεκπλήρωτο. Διότι η Ένωση έχει γίνει. Και μάλιστα από το 2004. Ανασύρω προς τεκμηρίωση όσων λέω τη δήλωση που είχε κάνει ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος, που τότε ήταν ακόμα μητροπολίτης Πάφου, ελπίζοντας ότι αυτή θα αγαλλιάσει τις καρδιές και θα φέρει επιτέλους γαλήνη στον νου των ανθρώπων: «Είμαι σίγουρος ότι την 1η του Μάη, θα μπούμε στην Ευρώπη και εκείνο που δεν καταφέραμε το 55-59, την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα, την καταφέρνουμε μέσω της Ευρώπης. Κι εγώ ήδη έχω καλέσει όλους τους αγωνιστές του 55-59, Παφίτες, να έρθουν στη Μητρόπολη μετά τη θεία λειτουργία, η ώρα 10, γιατί τα ψυγεία της μητρόπολης θα είναι γεμάτα σαμπάνιες και θα τις ανοίξουμε να γιορτάσουμε την Ένωση της Κύπρου μετά της Ελλάδος, μέσω της Ευρώπης». Αυτά και εβίβα κι άσπρο πάτο.
Ο ενθουσιασμός
Αν και έχουν περάσει μέρες και η επικαιρότητα έχει επισκιάσει το γεγονός, ομολογώ ότι παραμένω ακόμα εντυπωσιασμένος από τον μεγάλο ενθουσιασμό που προκάλεσε σε πολιτικά πρόσωπα, κόμματα και κρατικούς αξιωματούχους η κοινή ανάκρουση του κοινού εθνικού ύμνου και οι αναφορές που κατέκλυσαν τα σόσιαλ μίντια και έμοιαζαν επαναλαμβανόμενο σύνθημα: «Δύο τα κράτη, ένας ο εθνικός ύμνος». Συνειδητοποίησα –ίσως ακριβώς επειδή έμοιαζε με σύνθημα– ότι είχα να δω τέτοια ζέση από τότε που ο Δημήτρης Χριστόφιας είχε επισκεφτεί την Κίνα, το μακρινό 2007, και η παραστατικότητα του δελτίου Τύπου που είχε αποστείλει το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, με διάχυτο τον θαυμασμό των Κινέζων και τον παλμό της ενθουσιώδους υποδοχής σε μετέφερε στον τόπο των γεγονότων. Έγραφε συγκεκριμένα: «Στην πόλη Τσανγκαχά, στο ξενοδοχείο Ντόλτον, στην επαρχία Χουάν, οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου αλλά και διαμένοντες ανέβηκαν στον 41ο όροφο όπου βρισκόταν η σουίτα στην οποία φιλοξενήθηκε ο κύριος Χριστόφιας και η σύζυγός του και άρχισαν να χειροκροτούν και να επευφημούν το ζεύγος και να φωνάζουν “Μία Κίνα - Μία Κύπρος”. Επευφημήθηκε από δεκάδες κόσμου, σε κάθε στιγμή της επίσκεψής του ο κύριος Χριστόφιας και η σύζυγός του και το πιο πάνω σύνθημα “Μία Κίνα - Μία Κύπρος” ακούστηκε πολλές φορές καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του κυρίου Χριστόφια στην Κίνα».
