Του Θανάση Φωτίου
Ανάταση εθνική
Την εθνική ανάταση που διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της πρόεδρου της Βουλής της Κυπριακής Δημοκρατίας παρακολουθώντας τον αγώνα μπάσκετ Ελλάδας - Κύπρου, όταν «κάθε καλάθι, κάθε ριμπάουντ, κάθε τρίποντο» έκανε την καρδιά της «να κτυπάει ελληνικά» (!) κατάφερε με μια ανάρτησή της (σκόπιμα επιπέδου τρίτης δημοτικού ώστε να αγγίξει κάθε στρώμα του λαού) να την κάνει κοινό βίωμα με εμάς που δεν ζήσαμε τις «συγκλονιστικές» μα και… «ανεπανάληπτες» (;) στιγμές στο «Σπύρος Κυπριανού». Είχαμε να νιώσουμε κάτι ανάλογο από τον Οκτώβρη του 2017, την ημέρα των εορτασμών για την ανακήρυξη του ανεξάρτητου δικοινοτικού μας κράτους, όταν ο φλεγματικός Χάρης Γεωργιάδης του «υπάρχουν κάποιοι πολιτισμικοί δεσμοί με την Ελλάδα, αυτό είναι όλο», αναφώνησε υπερήφανα μέσα από το twitter του «Ελληνικά F-16 πάνω από Λευκωσία τιμώντας ανεξαρτησία και όλους όσους αγωνίστηκαν για να έχουμε ένα ευρωπαϊκό κράτος»!, συγκλονισμένος στη θέα των δύο μαχητικών της μάνας εγγυήτριας που ο Νίκος Αναστασιάδης έφερε ως προεόρτιο του 2018, αφού πρώτα στις διαπραγματεύσεις κατέβαλε το άπαν των δυνάμεών του για κατάργηση των απαράδεκτων εγγυήσεων και να πείσει τους «συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους» ότι «η Κύπρος μας χωρά όλους».
Ο παράγοντας
Η υπόθεση Μαφία της Κρήτης στην οποία θα κατέληγαν και… λείψανα του Αγίου Λαζάρου που είχε, όπως ισχυρίστηκε, στην κατοχή του αρχιμανδρίτης που προαλειφόταν για μητροπολίτης, προσέλαβε πολιτική χροιά όταν αποκαλύφθηκε ότι το πόστο ήταν… γεωστρατηγικής σημασίας που ενδιέφερε τους «Αμερικανούς». Από τις τηλεφωνικές συνομιλίες που κατέγραψε η Υπηρεσία Πληροφοριών, προέκυψε ότι οι μαφιόζοι επικοινώνησαν –με ποιον άλλον;– με τον Πάνο Καμμένο, τον άνθρωπο που τον «αμερικανικό παράγοντα» τον παίζει στα δάκτυλα, ζητώντας του να βοηθήσει στην εκλογή, με τον Καμμένο να απαντά πως «εάν εξαρτάται από τους Αμερικανούς εγώ το καθαρίζω», διαβεβαιώνοντάς τους ότι μαζί με τη διορισθείσα νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα «ελέγχουν όλο το σύστημα». Μάλιστα λέει: «Εγώ μαζί της είμαι τώρα, δίπλα μου είναι η Κίμπερλι». Με κάτι τέτοια φλόμωνε και τον Νίκο Χριστοδουλίδη, τότε που ο τελευταίος ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος και τον έσερνε το 2017 στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου για να χαιρετήσουν τον Τραμπ πίσω από το διαχωριστικό, σαν γκρούπις του Σάκη Ρουβά, σε εκδήλωση για την ομογένεια.
Σε γνωρίζω από την όψη
Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν ο δημόσιος διάλογος και οι συζητήσεις που πυροδοτούνται κάθε φορά που η επικαιρότητα γίνεται αφορμή πρόκλησης αιρετικών προβληματισμών γύρω από θέματα που θεωρούνται «εθνικά», «ιερά» και άρα δεν αγγίζονται, είναι επαρκές δείγμα για την Ιατρική και την Επιστήμη ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα νευρολογικής και ψυχιατρικής φύσεως για το σύνολο ενός λαού που δεν ξεπερνά τις 900 χιλιάδες. Όπως καλή ώρα (θα ταίριαζε καλύτερα το «κουλή ώρα» δεδομένης της ασοβαρότητας αλλά και της ευκολίας πια που διατυπώνονται «απόλυτες θέσεις», ένθεν και ένθεν) για τον Εθνικό Ύμνο, μετά τη διπλή ανάκρουσή του στον αγώνα μπάσκετ Ελλάδας - Κύπρου. Η οποία δεν άργησε να καταλήξει πάλι (τι έκπληξη!) στον προαιώνιο πόθο και στο κυρίαρχο σύνθημα που τον εξέφρασε – «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες»– όπως και στους μακροχρόνιους αγώνες που η τροπή της ιστορίας μάς υποχρέωσε να δίνουμε «μέχρι την εθνική δικαίωση». Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω, το γεγονός έφερε στη μνήμη μου ένα χρονογράφημα του Σέρτη, γραμμένο την άνοιξη του 1983, μόλις 9 χρόνια από την τουρκική εισβολή και τον πόλεμο του 1974, την τεράστια καταστροφή, τους σκοτωμένους και τους αγνοούμενους, τους πρόσφυγες και τους καταυλισμούς. Αναφερόταν σε ένα κοινωνικό ζήτημα που είχε προκύψει, το οποίο έλαβε χώρα, όπως σημείωνε «... στην ηµικατεχόµενη Κύπρο, την περίοδο των πισίνων και των οίκων µε τις μάρκες, των φωτεινών βιτρινών και των σκουρόχρωµων οχημάτων µε τα φιμέ τζάμια, των πλατιών πιατέλων και των παραφουσκωμένων σκεμπέδων, των χάι-σοσάιτι...».
