Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, νύχτωσε κι αισθάνομαι το σκοτάδι να με πνίγει. Δίχως να το καλοσκεφτώ, πήρα τηλέφωνο τον ακατανόμαστο που κάνει καριέρα με το όνομά μου... «Πνίγομαι» ψέλλισα. «Γιατί δεν καταγράφετε τις σκέψεις σας στο χαρτί;» πρότεινε εκείνος. «Είναι σκληρό για μια γυναίκα να ’ναι μόνη», απάντησα θαρρετά. «Αυτό όμως δεν είναι δικό σας, κυρία Ουίλσον». Κεριά και λιβάνια ήθελα να του πω, πλην όμως συγκρατήθηκα καθότι κυρία. «Η πλήξη είναι ετεροθαλής αδελφή του γήρατος» είπα, με την αυτοπεποίθηση της γυναίκας που έχει διανύσει τα χιλιόμετρά της στη ζωή. Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος καταγράψει όσα τρομακτικά συνέβησαν αυτή τη βδομάδα ας σημειώσει και αυτό το απόσταγμα σοφίας. Scripta manent!
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ένας είναι ο εχθρός και δεν αναφέρομαι βεβαίως στον ιμπεριαλισμό. Πολύ φοβάμαι ότι έτσι όπως πάμε, εντέλει θα παραδώσουμε το σπινθηροβόλο πνεύμα μας λόγω βαρεμάρας. Κι επειδή ως γνωστόν στην απελπισία του ο άνθρωπος κάνει πολλά, ιδού τι αποφασίσαμε ως καρέ: Να δοκιμάσουμε το city safari. Τουτέστιν, να επιχειρήσουμε να διασχίσουμε εποχούμενες τη Λευκωσία!
Όποιος δεν έχει κάνει τη διαδρομή Έγκωμη – Λυκαβηττός σε ώρα αιχμής, ούτε που διανοείται σε ποια δυσθεώρητα ύψη μπορεί να φτάσει η αδρεναλίνη. «Το κάνουν για να παραμένει σε εγρήγορση η τρίτη ηλικία» αποφάνθηκε η Καλαμαρού. «Και οι υπόλοιποι που κυκλοφορούν με τα νεύρα τους τσατάλια;» αντέτεινα τη φωνή της λογικής. «Δεν σας πιάνουμε από πουθενά πια. Παρά να μαραίνεστε από την πλήξη, απολαύστε αυτές τις μικρές περιπέτειες που προσθέτουν αλατάκι στη ζωή».
Τις απολαύσαμε αγαπημένο μου ημερολόγιο. Κάναμε το Δασούπολη – Πλατεία Ελευθερίας σε 45 λεπτά. Απόλαυση! Κάναμε επίσης το Άγιος Δομέτιος – Άγιος Αντώνιος σε 28 λεπτά. Το απολαύσαμε επίσης. Και μετά; Μετά βαρεθήκαμε αγαπημένο μου ημερολόγιο και αναζητούσαμε ένα νόημα στην πληκτική ζωή που μας κληρώθηκε. Το αντίδοτο άκουγε σε ένα όνομα με δύο επίθετα: Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη!
Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτική αγαπημένο μου ημερολόγιο κι ας θεωρηθεί αυτό ως η μικρή συνεισφορά μου στον ιστορικό του μέλλοντος, όταν θα ανοίξει το κεφάλαιο Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη. Τη δεκαετία του ’70, όλη η αστική Λευκωσία γνώριζε τον Γολγοθά της ταλαντούχας Λητούς. Η οποία εκτός από το καλλιτεχνικότατο ονοματεπώνυμο υπήρξε και εξαιρετικά καλλίφωνος. Δυστυχώς για εκείνην παντρεύτηκε μικρή τον Δώρο Μουσουπέττη. Κι αίφνης, η γκαντεμιά του γαμπρού, παρέσυρε και την καημένη τη Λητώ. Τι να πρωτοθυμηθώ αλήθεια αγαπημένο μου ημερολόγιο; Τον « Ύμνο και θρήνο για την Κύπρο» του Κοτσώνη, το 1976, όπου σκανδαλωδώς επελέγη η Αρετή Κασάπη; Ή μήπως τη «Φροσού», ένα χρόνο αργότερα, που της έφαγε το ρόλο η Πίτσα Αντωνιάδου; Ένα θα πω αγαπημένο μου ημερολόγιο: Α-δι-κί-α!
Με τούτα και με κείνα αγαπημένο μου ημερολόγιο η Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη εγκατέλειψε την καλλιτεχνία. Η ΕΔΕΚ εισέβαλε στη ζωή της, έτσι ξαφνικά, σαν να μπαίνει η Άνοιξη. Όταν επιτέλους έθαψε μετά τιμών τον Μουσουπέττη, αρκούντως νέα και απολύτως ελεύθερη, έριξε τα μαλλιά της πίσω, φόρεσε το πρόσωπό της ανάποδα και βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες. «Πώς κατάντησα έτσι; Από ηγερία του Γιατρού, μέλος ενός κόμματος του γιατρού!» ολοφύρεται σήμερα η Λητώ και με το δίκιο της.
«Όταν αγνοείς το απαγορευτικό διάταγμα και κάνεις τη συνδιάσκεψη, όταν δεν έμεινε στο κόμμα ούτε ένα ιστορικό στέλεχος για δείγμα, όταν κάνεις εκλογές με ξένα κόλλυβα, όταν μπάζεις τον Χαννίδη από το παράθυρο, όταν γράφεις τη δικαιοσύνη στα παλιά σου τα παπούτσια, για ποια ΕΔΕΚ μιλάμε κύριε Σιζόπουλε;» ωρυόταν η Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη, καθώς καταριόταν τη μαύρη της μοίρα. Μια μικρή πολιτική τραγωδία, αγαπημένο μου ημερολόγιο, η οποία πολύ φοβάμαι ότι δεν θα συγκινήσει τον ιστορικό του μέλλοντος. «Υποσημειώσεις της Ιστορίας» θα τις χαρακτηρίσω κι ας κατηγορηθώ για κυνισμό.
Μια που φτάσαμε στις υποσημειώσεις τις Ιστορίας δεν μπορώ να μη σχολιάσω τα νέα χαΐρια του προέδρου μας. Δεν έχουμε μούτρα πια να βγούμε στο εξωτερικό τώρα που μας έπιασε στο στόμα της ΚΑΙ η Guardian για την εταιρεία του αμφιλεγόμενου (sic) Λεονίντ Λεμπέτεφ. «Γνωρίζω σκοπιμότητες, δεν θέλω να κάνω αναφορά, δεν με αφορά ποσώς το θέμα» δήλωσε ο πρόεδρός μας, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Θα μπορούσα εύκολα να γράψω κάτι γαλλικά που τα έχω πρόχειρα, αλλά θα παραμείνω κυρία. Και θα αρκεστώ στο λακωνικό τουίτ του Κρις Τριανταφυλλίδη, το οποίο σε 7 λέξεις τα λέει όλα: «Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση».
Επτά. Ένας αριθμός είναι, δε λέω, αλλά αποδείχτηκε μαχαιριά. Του Μαρκ Ζούκερμπεργκ η μαύρη Δευτέρα πάντως του κόστισε 6 δισ. Εμάς, πάλι, εκείνες οι επτά ώρες άλλαξαν τον κόσμο μας. Ο χρόνος ήταν σαν να επιμηκύνθηκε και τα παράθυρα γύρω μας να έκλεισαν ερμητικά. Μαζί με το Facebook και το Instagram ήταν σαν να κατέβασε ρολά και η ζωή μας. «Πνίγομαι» ψέλλισα στο δημοσιογράφο. «Γιατί δεν καταγράφετε τις σκέψεις σας στο χαρτί;» πρότεινε εκείνος.
Αυτό κάνω… Κι όσο σκέφτομαι δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου μια σκέψη δανεική, του Άρτουρ Σοπενχάουερ: «Η ζωή μοιάζει με παιδικό ρούχο. Είναι μικρή και χεσμένη». Προσυπογράφω, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Γιατί αυτή η μικρή ζωή που μας έλαχε είναι όμορφη, αν τη μοιραζόμαστε. Αλλιώς τι μένει; Εφτά ώρες μακρόσυρτης σιωπής…
