Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η Ελλού είναι μια λαϊκή γυναίκα, αριστερή (με την καλή έννοια πάντα), εργατική και εξαιρετικά επιδέξια στο σιδέρωμα, για ν’ αναφέρω μόνο ένα από τα πολλά προλεταριακά της προσόντα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μπήκε στη δούλεψή μου ως «κοπελούδα» και φέτος κλείνουμε αισίως 65 συναπτά έτη μαζί. Η Ελλού συνήθως δεν λέει πολλά, αλλά όταν αποφασίσει να μιλήσει, ο λόγος της αποτελεί υπόδειγμα λαϊκής θυμοσοφίας. Όπως επί παραδείγματι, προ ημερών, όταν η οπισθοδρομική κομπανία ωρυόταν για τη «βλάσφημη τέχνη» του Γιώργου Γαβριήλ κι εκείνη σχολίασε ψύχραιμα: «Εφάνηκεν που τον Γενάρη η κωλοσυρμαθκιά της κουφής».
Η εκλογή Τραμπ σήμανε χαρμόσυνα τις καμπάνες για τους όπου γης ακροδεξιούς. Από τον Γεάδη Γεάδη που τον έχρισε «μεγαλύτερο επαναστάτη του σύγχρονου κόσμου», μέχρι τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους που ολοφυρόταν στα μαρμαρένια αλώνια του διαδικτύου: «Το έθνος-κράτος επέστρεψε. Πιο δυνατό, περισσότερο αποτελεσματικό, περήφανο, δημιουργικό κι ασφαλές (…) Τα φύλα ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ! ΑΝΔΡΑΣ και ΓΥΝΑΙΚΑ. (…) Από σήμερα η ανθρωπότητα δικαιούται να ελπίζει σε καλύτερες μέρες. Θερμότατα συγχαρητήρια στον Πρόεδρο ΤΡΑΜΠ και είθε ο ΘΕΟΣ να φωτίζει τις σκέψεις του και να καθοδηγεί τον βηματισμό του» (τα κεφαλαία δικά του).
Εκείνο τον Ιανουάριο, όπως εύστοχα σημείωσε η καλή μας η Ελλού, γινόταν ο κακός χαμός επειδή το υπουργείο Παιδείας χρησιμοποίησε τον όρο «Γονέας 1 και Γονέας 2», με αποτέλεσμα να εξαγριωθούν οι συνήθεις ύποπτοι: από τον Χρύσανθο Σαββίδη του ΔΗΚΟ, μέχρι τον Ευθύμιο Δίπλαρο του ΔΗΣΥ, οι οποίοι ανέμισαν οργισμένοι τα λάβαρα του νεο-συντηρητισμού. Η «κωλοσυρμαθκιά» της κουφής, ήταν πλέον ορατή…
Το παιχνίδι πια παιζόταν αλλιώς αγαπημένο μου ημερολόγιο. Ή μάλλον παιζόταν έτσι όπως το ξέραμε χρόνια πριν και ελπίζαμε, αφελώς μάλλον, ότι είχε καταχωρηθεί οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας: Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια. Τουτέστιν, δεξιότερα της δεξιάς, εκεί όπου ανθεί η αντι-woke υστερία και ευδοκιμούν οι κορώνες της εθνικοφροσύνης. Γι’ αυτό δεν ήταν έκπληξη για κανέναν υποψιασμένο όταν τον Μάρτιο το ΕΛΑΜ έσκιζε τα ιμάτιά του για τη διοργάνωση εκδρομής στα κατεχόμενα στο πλαίσιο του προγράμματος Imagine. Ούτε ότι η ΕΔΕΚ, σκιά του σοσιαλιστικού κόμματος που ίδρυσε ο Λυσσαρίδης, πλατσούρισε πρόθυμα στα εθνικιστικά απόνερα.
Πάντοτε βεβαίως υπάρχουν και χειρότερα, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Ιδιαίτερα αν ρίξουμε μια ματιά έξω από την πόρτα μας όπου η βλακεία πάει πακέτο με την ομοφοβία. Πλην όμως, πόση παρηγοριά μπορεί να είναι το γεγονός ότι στην ελληνική Βουλή ο Κυριάκος Βελόπουλος το τερμάτισε; «Hot spot για gay όργια οι Θερμοπύλες του Λεωνίδα! Όταν πέφτει το σκοτάδι, εκεί που οι 300 γενναίοι Σπαρτιάτες έγραψαν ιστορία μαζί με τους 700 Θεσπιείς, gay παρέες αναζητούν σεξουαλικές περιπτύξεις… Ντροπή και αίσχος!». Αυτά, τον Απρίλιο. Τον ίδιο μήνα που ο πρώην υπουργός Παιδείας (και Πολιτισμού τρομάρα μας) Κυριάκος Κενεβέζος έγραφε για το σίριαλ «Άγιος Παΐσιος - Από τα Φάρασα στον Ουρανό»: «Σε τέτοιες στιγμές, γίνεται φανερό πως η τηλεόραση μπορεί ακόμα να είναι χώρος πολιτισμού. Να ανεβάσει το επίπεδο αντί να το υποβαθμίσει. Να υπενθυμίσει αντί να υπνωτίσει. Και όταν αυτό συμβαίνει, τότε αξίζει να το επισημαίνουμε – όχι σαν κάτι σπάνιο και “εξαιρετικό”, αλλά σαν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: Ως ένα Γεγονός πολιτισμού. Ως ένα πνευματικό Γεγονός». Έπος!
Ο θλιβερός απολογισμός της χρονιάς φέρνει στην επιφάνεια και άλλα παρόμοια περιστατικά, εξίσου αποκαρδιωτικά. Κάποια, όπως το σεξιστικό σχόλιο του Δημήτρη Ταλιαδώρου για την Αθηνά Μιχαηλίδου, φλέρταραν με τη γραφικότητα. Κάποια άλλα όμως, όπως ο ζήλος του Χάρη Γεωργιάδη και του Χρύση Παντελίδη τον Νοέμβριο να αποκλείσουν τις τρανς από δομές για κακοποιημένες γυναίκες, προβληματίζουν. Ζούμε σε μια χώρα φυσικά που το κράτος εν έτει 2025 συμμετέχει σε δεήσεις… για να βρέξει! Υπ’ αυτήν την έννοια, γιατί να μην προσχωρήσουν στην οπισθοδρομική κομπανία και δηλωμένοι ευρωπαϊστές πολιτικοί αγαπημένο μου ημερολόγιο;
Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στις πρόσφατες γελοιότητες όπου η έκθεση του εικαστικού Γιώργου Γαβριήλ στην Πάφο προκάλεσε κύμα ύβρεων, επιθέσεων και απειλών. Η αποθέωση του γελοίου του πράγματος ήταν ο σάλος που προκλήθηκε για ένα ανύπαρκτο έργο – ένα κολάζ που ανέδειξε ο Ευθύμιος Δίπλαρος ως την επιτομή της βλάσφημης τέχνης. Ο γνωστός σε όλους μας Ευθύμιος, που ξεπέρασε και αυτόν ακόμα τον κακό του εαυτό χαρακτηρίζοντας τα έργα του Γαβριήλ «εμετικά» και «κατάπτυστα». «Όταν απειλείται η πατρίδα μου και η πίστη μου, θα με βρίσκουν απέναντί τους» διαμήνυσε, ενώ ο έτερος φρουρός της εθνικοφροσύνης Χρύσανθος Σαββίδης σιγοντάριζε: «Αυτός δεν είναι καλλιτέχνης, ούτε εκπαιδευτικός. Ο καλλιτέχνης και ο εκπαιδευτικός σέβεται την πίστη μας, την ορθοδοξία». Καταγράφηκε!
Οι υστερικές αντιδράσεις των θρησκόληπτων για τη «βλάσφημη τέχνη» δεν είναι κυπριακό φαινόμενο και σίγουρα όχι καινούργιο. Τα παραδείγματα είναι πολλά, υψηλής καλλιτεχνικής αξίας μάλιστα, όπως η παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι στο Παρίσι το 2011, το «Αμήν» του Κώστα Γαβρά το 2002, το έργο του Μαουρίτσιο Κατελάν «Ένατη ώρα» το 1999 ή ο «Τελευταίος πειρασμός» του Μάρτιν Σκορτσέζε το 1988. Το βάρος της υπόθεσης Γαβριήλ είναι βεβαίως ανάλογο του μεγέθους μας, παρόλα αυτά δεν αναιρεί τη βαρβαρότητα να φιμωθεί η ελευθερία της έκφρασης. Οπότε, αγαπημένο μου ημερολόγιο, όσο γελοίες κι αν είναι οι αντιδράσεις δεν μας παίρνει να κάνουμε πλάκα.
