Της Ελένης Ξένου
Ξάπλωσα στο κρεβάτι της κλεφτά, κανείς δεν με είδε, η φροντίστρια καθόταν στο σαλόνι, η τηλεόραση έπαιζε τον “Τροχό της Τύχης” και γω προφασίστηκα πως ήθελα να φυλάξω στο συρτάρι του κομοδίνου τα μπισκότα που της έφερα. Το κρεβάτι της είναι κολλημένο στον τοίχο, κάτω ακριβώς από ένα μεγάλο παράθυρο, πάλι καλά που υπάρχει αυτό το παράθυρο, ο Κορτάσαρ το λέει ξεκάθαρα, πως τίποτα πιο απαραίτητο από ένα παράθυρο με θέα, θεμελιώδης, η σημασία του. Η θέα του δικού της παραθύρου βέβαια δεν είναι ό,τι καλύτερο, από την άλλη όμως ούτε και η χειρότερη, δηλαδή δεν βλέπεις πολυκατοικίες και γυάλινους πύργους, βλέπεις σπίτια της δεκαετίας του 80 με γλάστρες στις βεράντες το ένα πλάι στο άλλο να προσπαθούν να διασώσουν ένα αίσθημα γειτονιάς. Tο παράθυρο σε πρώτο πλάνο καρδράρει ένα χωράφι που χρησιμοποιείται για πάρκιγκ και που στην μια του άκρη μια κακορίζικη συκιά παριστάνει την φύση, ας είναι ωστόσο, το ότι από κάποια μυστήρια συγκυρία έμεινε άχτιστο το λογαριάζεις και τύχη, αφήνει χώρο για περισσότερο ουρανό, γι’αυτό και ξαπλώνω κλεφτά πάνω στο κρεβάτι της, για να βεβαιωθώ πως τα μεσημέρια που πάει να πέσει βλέπει μπόλικο ουρανό και σύννεφα και πουλιά που πετούν ανάμεσα τους και ό,τι άλλο υπερίπταται της πραγματικότητας του δωματίου. Βάζω λοιπόν το κεφάλι μου πάνω στο μαξιλάρι και λογαριάζω με το βλέμμα μου πόσα αστέρια φτάνουν το βράδυ μέχρι το βλέμμα της και πόσο μερίδιο φεγγάριού αποτυπώνεται στις κόρες των ματιών της, θέλω να μείνω ήσυχη πως προτού κοιμηθεί θάχει να φαντάζεται και πως όταν την πάρει ο ύπνος θάχει να ονειρεύεται. Να συνεχίσει να ονειρεύεται, αυτή είναι η έγνοια μου γι’ αυτό λέω πάλι καλά που της έλαχε αυτό το δωμάτιο, θα μπορούσε να της λάχει το άλλο που δεν έχει ούτε ένα παράθυρο, εκείνο που είναι πλάι στην κουζίνα, καμωμένο από γυψοσανίδες, ολοφάνερο πως πρόκειται για μεταγενέστερη προσθήκη, εκεί μέσα μένει μια άλλη ηλικιωμένη, μια γυναίκα με άνοια, ούτε το όνομα της κόρης της δεν θυμάται πια, και ίσα-ίσα, τώρα της είναι, όσο ποτέ άλλωτε, απαραίτητη η ανεμπόδιστη συνδεσιμότητα της με το μπλε του ουρανού. Αυτή η γειτονιά είναι διαφορετική από την δική μας, μου λέει όταν επιστρέφω και κάθομαι πλάι της σε ένα μικρό σκαμπό κι’αφού με έχει ήδη ρωτήσει σε ποιο συρτάρι θα βρει τα μπισκότα της. Ναί είναι διαφορετική, συμφωνώ, δεν ήρθε ποτέ πριν σ’αυτό το δρόμο, λέει και γιατί νάρθει σκέφτομαι από μέσα μου, οι διαδρομές της ήταν έτσι κι’αλλιώς περιορισμένες, από το σπίτι στο συνοικιακό μπακάλικο και από κει σε ένα μικρό παρκάκι στον παράλληλο δρόμο. Οι υπόλοιποι δρόμοι της πόλης της ήταν ξένος χάρτης και να που τώρα πρέπει να συνηθίσει καινούργιες συντεταγμένες, στα ογδόντα και κάτι της και με όλα της τα “υπάρχοντα” κλεισμένα σε μια βαλίτσα στο πάτο ενός ερμαριού. Όλη της η ζωή χώρεσε εκεί μέσα, δεν το διάλεξε, ούτε και που σκέφτηκε ποτέ πως θα ερχόταν η στιγμή που θα αναγκαζόταν να στριμώξει την ύπαρξη της στην βαλίτσα που για χρόνια την είχαμε καταχωνιασμένη στο πατάρι, κι’αν αυτός δεν είναι λόγος να πάρουμε τα πράγματα ξανά από την αρχή τότε τί άλλο μπορεί να αποτελέσει λόγο, αυτά σκέφτομαι όσο εκείνη μου μιλάει για την γειτονιά και την συκιά του χωραφιού και με πιάνει ένα παράπονο σχεδόν χειροπιαστό. Μπαίνει ωραίος αέρας από το παράθυρο σου της λέω για να αλλάξω κουβέντα, συμφωνεί, είναι πιο μεγάλο από εκείνο που είχα στο υπνοδωμάτιο στο σπίτι, λέει και η παρηγοριά που δίνει στον εαυτό της διαρκεί ελάχιστα αφού αμέσως μετά θυμάται πως στο σπίτι δεν της αρκούσε μόνο το παράθυρο, ήθελε πότε να κάθεται στην μεγάλη βεράντα και να χαζεύει την κίνηση στην λεωφόρο, πότε να κόβει βόλτες στο ισόγειο της πολυκατοικίας βάζοντας τροφή στα αδέσποτα και πότε να περπατά μέχρι το επόμενο στενό για να κόψει λεμόνια από μια εγκαταλελειμένη λεμονιά. Είναι ωραίο το παράθυρο σου εδώ, επαναλαμβάνω για να μας επαναφέρω πίσω στην παρηγοριά, εκείνη όμως με κοιτάζει λες και δεν μίλησα και ύστερα μου λέει πως τώρα ωστόσο χωράνε περισσότερα κουνούπια τις νύχτες, από κείνα μάλιστα που σου τρυπάνε το δέρμα αθόρυβα.
