Kathimerini.gr
Μαρίνα Καρπόζηλου
Διασώστες που καθημερινά ψάχνουν για εγκλωβισμένα ζώα, εθελοντές που μαγειρεύουν εκατοντάδες μερίδες φαγητού, νοσηλευτές που ταξιδεύουν με ελικόπτερο για να περιποιηθούν τους αποκλεισμένους συμπολίτες μας, ένας πρόεδρος χωριού που ανέλαβε να σώσει έξι εγκλωβισμένους μετανάστες εργάτες γης καθώς και δύο φίλοι που πήραν ένα κανό για να μεταφέρουν σε ασφαλές σημείο τους γείτονές τους. Είναι μερικές μόνο από τις φωτεινές ιστορίες αυτής της τεράστιας καταστροφής, ψηφίδες που συνθέτουν ένα μωσαϊκό προσφοράς και αλληλεγγύης.
Κυριακή Μπογδάνου, νοσηλεύτρια του ΠΓΝ Λάρισας - «Ο κόσμος μάς ευχαριστούσε με δάκρυα στα μάτια»
Φωτογραφία: Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας
«Ο κόσμος μας ευχαριστούσε με δάκρυα στα μάτια», διηγείται η Κυριακή, μια από τους τέσσερις εθελοντές νοσηλευτές που μεταβήκανε την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου στον Παλαμά με ελικόπτερο. Την επόμενη μέρα, δύο ακόμα συνάδελφοί τους ταξίδεψαν με τον ίδιο τρόπο μέχρι το Πεδινό. «Ζητήθηκε από τον διοικητή του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας να μεταβεί μια ομάδα εθελοντών, μαζί με δύο γιατρούς, ώστε να ανακουφίσουμε τον κόσμο στις αποκλεισμένες περιοχές. Πράγματι, φτάσαμε με το ελικόπτερο και στήσαμε ένα αυτοσχέδιο ιατρείο σε προσβάσιμο μέρος. Μας επισκέφτηκε πολύς κόσμος. Στην πλειοψηφία τους είχαν επιφανειακά τραύματα. Αρκετοί ήταν και οι ηλικιωμένοι που ανησυχούσαν για τα φάρμακά τους, καθώς τα έχασαν μέσα στην πλημμύρα. Εμείς από την πλευρά μας ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι, οπότε μπορέσαμε να τους βοηθήσουμε ουσιαστικά. Νομίζω όμως ότι η παρουσία μας τους ανακούφισε όχι μόνο πρακτικά αλλά και ψυχολογικά. Ενιωσαν ασφάλεια».
Κώστας Μυλωνάς, κάτοικος Παλαμά - «Τόσοι άνθρωποι είμαστε, μια ανάσα να βάλουμε ο καθένας»
Ενα κανό που είχε αγοράσει ο Κώστας το καλοκαίρι για να πηγαίνει για ψάρεμα με τα παιδιά του, αποδείχτηκε σωτήριο για μια ολόκληρη γειτονιά του Παλαμά. «Αρχικά προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε κόσμο με το τρακτέρ, να τους φέρουμε στο δικό μου το σπίτι που είναι υπερυψωμένο. Μέχρι όμως τις 5 το πρωί, το νερό είχε φτάσει σε στάθμη πάνω από το ένα μέτρο. Κάποια στιγμή είχα την κόρη ενός φίλου στην αγκαλιά μου και το νερό το ένιωθα να έχει φτάσει στον λαιμό μου. Θυμηθήκαμε τότε το κανό, το οποίο όμως το είχα ξεφούσκωτο. Ψάχναμε να βρούμε την τρόμπα, πουθενά… Η γυναίκα μου επέμενε να το φουσκώσουμε με το στόμα. Μου έλεγε “τόσοι άνθρωποι είμαστε, μια ανάσα να βάλουμε ο καθένας”. Βρήκαμε κάτι εξαρτήματα από λάστιχα ποτιστικά που είχαμε και τα ενσωματώσαμε πάνω στις βαλβίδες του κανό και έτσι το φουσκώσαμε. Οχι και πολύ σπουδαία είναι η αλήθεια, αλλά τη δουλειά του την έκανε. Πήρα και τον φίλο μου τον Χάρη Φαλάγγα και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε με το κανό στα σπίτια της γειτονιάς, ειδικά σε αυτούς που ξέραμε πως έχουν περισσότερη ανάγκη. Ηλπιζα πως κάποιοι θα είχαν φύγει, αλλά ήταν όλοι εκεί. Λογικό, δεν είχα φύγει εγώ που είμαι νέος, θα είχαν φύγει οι ηλικιωμένοι; Μαζευτήκαμε 35 άτομα στο σπίτι μου, τα 9 από αυτά ήταν παιδιά. Αλλους τους μεταφέραμε σε ταράτσες. Κάποια στιγμή εξαντλήθηκα. Πρέπει να ανέβασα πυρετό, έκαιγα ολόκληρος. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τα νερά με τα οποία ήρθα σε επαφή. Στο σπίτι δεν είχαμε πάνω από 7 μπουκάλια νερό. Ούτε τρόφιμα για τόσο κόσμο είχαμε. Μου είπε ο Χάρης πως θυμάται πως έχει στο δικό του κάτι φρυγανιές. Πήραμε πάλι το κανό και πήγαμε μέχρι το σπίτι του, πήραμε προμήθειες και επιστρέψαμε στο δικό μου. Εντάξει, κάποιες στιγμές γελούσαμε κιόλας με όλα αυτά που ζούσαμε…»
Εύη Θάνου, πρόεδρος του Φιλοζωικού Ομίλου Καρδίτσας - «Βρήκα έναν πάτο από ένα σπιτάκι και τον έκανα βάρκα»
Φωτογραφία: Εύη Θάνου
Ηταν 6:30 το πρωί όταν ένας εθελοντής την ενημέρωσε πως οι δρόμοι της πόλης έχουν αρχίζει να γεμίζουν νερά. Μέσα σε λίγα λεπτά η Εύη ήταν στο καταφύγιο που βρίσκεται έξω από την Καρδίτσα και φιλοξενεί 65 σκυλιά. «Το νερό είχε ήδη φτάσει στους 70 πόντους. Τα μικρόσωμα προσπαθούσαν να πιαστούν από τους φράχτες για να σωθούν. Τα βγάλαμε όλα έξω. Βρήκα έναν πάτο από ένα σπιτάκι και τον έκανα βάρκα. Με πάρα πολύ κόπο τα σώσαμε όλα και τα μεταφέραμε σε ασφαλές σημείο. Μέσα σε λίγες ώρες η στάθμη είχε ξεπεράσει το ένα μέτρο. Δεν ξεκουραστήκαμε καθόλου. Αφού τα σκυλιά του καταφυγίου ήταν ασφαλή, ξεκινήσαμε τους απεγκλωβισμούς στα χωριά. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσα καταφέραμε να σώσουμε. Οχι μόνο σκυλιά, αλλά και γατιά, δύο γουρούνια αλλά και δύο αγελάδες». Η Εύη κάνει έκκληση σε όσους θέλουν να προσφέρουν τροφές, καθώς τα δικά τους αποθέματα εξαντλούνται.
Ευάγγελος Δολμές, Πρόεδρος του χωριού Δήμητρα - «Ήξερα πως ήμουν ο μοναδικός που θα μπορούσε να τους απεγκλωβίσει»
Φωτογραφία: Ελπίδα Κουτσογιάννη
Έξι εργάτες, μετανάστες από το Πακιστάν και την Ινδία βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε ένα χοιροστάσιο. «Ημασταν σε τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους. Αρχικά δεν μπορούσε κανείς να πιστέψει πως η στάθμη θα ανέβαινε τόσο πολύ, κάποια στιγμή όμως μας ενημέρωσαν πως η κατάσταση είναι πλέον επικίνδυνη. Ηξερα πως ήμουν ο μοναδικός που θα μπορούσε να τους απεγκλωβίσει. Εχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στο χωριό, δεν θα μπορούσε να πάει κάποιος διασώστης που δεν γνωρίζει την περιοχή και το έδαφος. Οταν είδα πως το νερό είχε σκεπάσει μέχρι και τις πόρτες του αυτοκινήτου μου δεν σας κρύβω πως φοβήθηκα. Δεν είχα όμως άλλη επιλογή. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και οι άνθρωποι μεταφέρθηκαν με ασφάλεια στο χωριό».
Αλέξανδρος Κωσταρέλος, Ιδιοκτήτης του “Μαγειρείου” στα Τρίκαλα - «Νιώθω πως καταφέραμε το ακατόρθωτο»
Πέντε φωτεινές ιστορίες από τα λασπόνερα της Θεσσαλίας-5Την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου η κουζίνα του μαγειρείου είχε γεμίσει ασφυκτικά, καθώς 20 περίπου εθελοντές είχαν μαζευτεί για να ετοιμάσουν όσο το δυνατόν περισσότερες μερίδες φαγητού. Τα έξοδα τα κάλυψε πλήρως ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, ο Αλέξανδρος, ο οποίος διέθεσε τα κέρδη τα δύο προηγούμενων ημερών για την αγορά των υλικών, αλλά και για είδη πρώτης ανάγκης, όπως γάλατα, καθαριστικά και χυμούς. «Την Παρασκευή και το Σάββατο το μαγαζί είχε αυξημένη κίνηση, καθώς η περιοχή δεν είχε ρεύμα και ο κόσμος δεν μπορούσε να μαγειρέψει. Οπότε συγκεντρώθηκαν αρκετά χρήματα και έτσι μπορέσαμε να ετοιμάσουμε 416 μερίδες φαγητού. Τις διαθέσαμε στους πληγέντες στα Μεγάλα Καλύβια, τη Φαρκαδόνα, το Γριζάνο, τον Παλαμά και σε άλλες περιοχές. Τα τρόφιμα καθώς και τα είδη πρώτης ανάγκης τα μεταφέραμε και τα παραδώσαμε εμείς οι ίδιοι. Νιώθω πως καταφέραμε το ακατόρθωτο».
