Kathimerini.com.cy
Ημουν 25άρης και ζούσα στο Λονδίνο όταν οι Νέοι Εργατικοί θριάμβευσαν στις εκλογές της 1ης Μαΐου 1997. Την επόμενη μέρα, όταν ο Τόνι Μπλερ έφτασε στην Ντάουνινγκ Στριτ, είχα ραντεβού στο Κάμντεν, στο ατελιέ του Σερ Αντονι Κάρο για μια συνέντευξη με τον διάσημο γλύπτη. Ηταν μια ηλιόλουστη μέρα σε μια εποχή που οι ηλιόλουστες μέρες ήταν πολύ λιγότερες από όσες είναι σήμερα στη Βρετανία, καθώς η κλιματική αλλαγή δεν είχε ακόμα προχωρήσει. Ο Σερ Αντονι πρότεινε να καθίσουμε σε ένα μεγάλο τραπέζι κοντά στα υπό κατασκευήν μεγάλα μεταλλικά γλυπτά του και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν πόσο αισιόδοξος ήταν επειδή εξελέγη ο Μπλερ. Είκοσι τρία χρόνια μετά, μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Τόνι Μπλερ, πραγματοποιήθηκε όταν ένας καλός φίλος είχε την καλοσύνη να με φέρει σε επαφή με τον Βρετανό πρώην πρωθυπουργό.
Ομολογώ ότι ο Τόνι Μπλερ είναι ο μόνος ξένος πολιτικός που παρακολουθώ συστηματικά. Ποτέ δεν έπαψε να με εντυπωσιάζει με το μυαλό, με το χάρισμα που διαθέτει και φυσικά με τις ηγετικές του ικανότητες, ακόμα και στις πιο αμφιλεγόμενες περιόδους της 10ετούς πρωθυπουργίας του. Η πολιτική φιλοσοφία που πολλοί ονόμασαν «Μπλερισμό» είναι η συμφιλίωση των αντιθέτων με έναν τρόπο που να οδηγεί τα πράγματα όχι στην ακινησία, αλλά σε μια νέα δυναμική προοπτική – και αυτό φάνηκε από τη μεταμόρφωση του Εργατικού Κόμματος έως την ιστορική Συμφωνία για την ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία (Good Friday Agreement). Εχω καταλάβει σωστά τον «Μπλερισμό»; Αυτή ήταν η πρώτη ερώτηση που έκανα στον Τόνι Μπλερ όταν τον είδα στην οθόνη του υπολογιστή μου το πρωί της Τετάρτης 3 Ιουνίου.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη στον Παύλο Παπαδόπουλο στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
