Kathimerini.gr
Ηταν καλοκαίρι του 1978 όταν ο πρέσβης εκ προσωπικοτήτων Ιωάννης Γεωργάκης προανήγγειλε την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, σε δείπνο που παρέθεσε στους συμμετέχοντες της πρώτης Ελληνοαραβικής Συνάντησης Επενδύσεων. Το νέο κυκλοφόρησε γρήγορα, και ξένοι δημοσιογράφοι χαιρέτιζαν την κίνηση ως «μια έμπρακτη απόδειξη της θέλησης της Ελλάδας να δημιουργήσει στενότερους δεσμούς με τους Αραβες, όχι μόνον πολιτικούς και οικονομικούς, αλλά και πολιτιστικούς».
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που δινόταν η συγκεκριμένη υπόσχεση. Ούτε θα ήταν η τελευταία. Για περισσότερο από έναν αιώνα η κατασκευή και η λειτουργία τεμένους στην ελληνική πρωτεύουσα παρέμενε εκκρεμής υπόθεση. Η αρχή είχε γίνει την 1η Ιουνίου 1880, όταν με νόμο η τότε κυβέρνηση διέθεσε οικόπεδο στον Πειραιά. Ο Κώστας Τσιτσελίκης, καθηγητής στο Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, παρατηρεί στο βιβλίο του «Παλιό και Νέο Ισλάμ στην Ελλάδα» («Old and New Islam in Greece») ότι αυτή ήταν πιθανότατα κίνηση καλής θέλησης της ελληνικής κυβέρνησης προς τους μουσουλμάνους, λόγω της επικείμενης προσάρτησης της Θεσσαλίας. Τελικά το τζαμί δεν κατασκευάστηκε ποτέ στον Πειραιά.
Το 1934, ψηφίστηκε ο νόμος 6244, με τον οποίο δόθηκε το δικαίωμα στους υπουργούς Γεωργίας και Οικονομικών να δωρίσουν στην αιγυπτιακή κυβέρνηση 3.350 τ.μ. στην περιοχή Κουπόνια για την κατασκευή τεμένους. Ούτε αυτή η κίνηση τελεσφόρησε. Δύο φορές μέσα στα επόμενα χρόνια, το 1956 και το 1971, τέθηκε το ζήτημα της επαναλειτουργίας του τεμένους Φετιχιέ, το οποίο βρίσκεται εντός του αρχαιολογικού χώρου της Ρωμαϊκής Αγοράς. Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε όμως έπειτα από αντιδράσεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Ακολούθησαν οι υποσχέσεις του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή τόσο το 1976 όσο και το 1979, κατά την επίσκεψή του τότε στη Σαουδική Αραβία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, επιλέγεται το Μαρούσι ως περιοχή ανέγερσης τεμένους, για να γειτνιάζει με τις πρεσβείες αραβικών κρατών. Κάτοικοι και Τοπική Αυτοδιοίκηση αντιδρούν και το σχέδιο ματαιώνεται.
Μέσα στα επόμενα χρόνια προκρίνονται ως λύσεις αρχικά το Κορωπί και στη συνέχεια η περιοχή Χούσμουζα στην Παιανία. Η τελευταία επιλογή αντιμετώπισε ισχυρές αντιδράσεις. Το 2000, η Νέα Δημοκρατία, ως αξιωματική αντιπολίτευση, διαφώνησε στην προτεινόμενη χωροθέτηση. Συνασπισμός και ΚΚΕ αντιπρότειναν ως λύση τον Ελαιώνα. Εκκλησία και κάτοικοι ήταν και εκείνοι αντίθετοι.
Η τοποθεσία στην Παιανία, ένας λοφίσκος με ελιές και πουρνάρια, βρισκόταν κοντά στην Αττική Οδό. Μία από τις ενστάσεις των αντιδρώντων ήταν ότι «δεν γίνεται η πρώτη εικόνα των ταξιδιωτών από το αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος” να είναι ένας μιναρές».
Μεσολάβησαν κι άλλα χρόνια αδιεξόδου, ώσπου αποφασίζεται η δημιουργία του τεμένους στον Βοτανικό, σε έκταση που θα παραχωρούσε το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού. Οι αντιδράσεις συνεχίστηκαν. Επειτα από τέσσερις άγονους διαγωνισμούς, η κοινοπραξία των μεγαλύτερων κατασκευαστικών εταιρειών της Ελλάδας ανέλαβε τελικά το έργο.
