Όταν το είδος της ηρωικής υποδοχής που σπάνια — αν όχι ποτέ τους τελευταίους μήνες — απολαμβάνει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στην πατρίδα του. Καθώς κατευθυνόταν προς το βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών χθες, Δευτέρα, ο Μακρόν έμοιαζε χαλαρός. Εκανε μάλιστα μία στάση για να αστειευτεί με τον Δανό υπουργό Εξωτερικών Λαρς Λόκε Ράσμουσεν.
Και φάνηκε να απολαμβάνει το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της περίπου 30λεπτης ομιλίας του, κατά την οποία υπερασπίστηκε με πάθος «το δίκαιο του παλαιστινιακού λαού» και τελικά ανακοίνωσε την αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης.
Για τον 47χρονο ηγέτη, ο οποίος έχει βρεθεί στη δίνη σφοδρής κριτικής στο εσωτερικό, έπειτα από την αλλεπάλληλη συντριβή κυβερνήσεών του στο Παρίσι, η ομιλία του στον ΟΗΕ ήταν κάτι περισσότερο από ένα ευπρόσδεκτο διάλειμμα. Στο εσωτερικό, εξακολουθεί να δέχεται ακατάπαυστες «επιθέσεις» τόσο από την Αριστερά όσο και από Ακροδεξιούς πολιτικούς του αντιπάλους.
Στη Νέα Υόρκη, είχε την ευκαιρία του να ακολουθήσει τα βήματα γκωλιστών πολιτικών, που χρησιμοποίησαν τον ΟΗΕ με μεγάλη επιτυχία ως σκηνικό για τολμηρές δηλώσεις ανεξαρτησίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες (και, στην προκειμένη περίπτωση, από το Ισραήλ), σύμφωνα με το Politico.
Επίσης, το Politico θυμίζει τη φλογισμένη ομιλία του Ντομινίκ ντε Βιλπέν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, όταν ως υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας τότε επέκρινε την πορεία της Ουάσιγκτον προς τον πόλεμο στο Ιράκ, τονίζοντας πως το Παρίσι δεν θα συμμετείχε σε αυτόν.
Κάποιοι είχαν δει τότε στον ντε Βιλπέν το ανυπότακτο, μοναχικό πνεύμα του στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ που είχε και εκείνος τολμήσει να σταθεί απέναντι σε έναν πιο ισχυρό σύμμαχο.
Αναμφίβολα όλα αυτά είναι γνωστά στον Μακρόν και τους συμβούλους του, οι οποίοι προετοίμασαν υπομονετικά τη στιγμή της Δευτέρας. Μεσολάβησαν δεκάδες διπλωματικές συναντήσεις και επαφές με πολλές χώρες και για πολλούς μήνες για τον συντονισμό της επίσημης αναγνώρισης ενός παλαιστινιακού κράτους.
Η ομιλία του Ντε Βιλπέν δεν είχε πείσει την Ουάσιγκτον να επανεξετάσει τα σχέδιά της για εισβολή στο Ιράκ. Οπως και η τωρινή κοινή προσπάθεια για την αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους είναι απίθανο να αλλάξει τα δεδομένα επί του εδάφους στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη από τη μία στιγμή στην άλλη.
Το ζητούμενο για τη γαλλική διπλωματία ήταν να δείξει πως υπάρχει «αντίβαρο» στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος απορρίπτει τη λύση δύο κρατών, και στον σύμμαχό του, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Σε αντίθεση με τον ντε Βιλπέν πριν από 22 χρόνια, όταν ο ΟΗΕ εξακολουθούσε ακόμη να θεωρείται πιο αποτελεσματικός, ο Μακρόν επέλεξε να μην αναφερθεί σε «σφαγές». Γενικά, απέφυγε σκληρούς και οξείς χαρακτηρισμούς.
Η ομιλία του, μέχρι την ολοκλήρωσή της, που κατέληξε στην αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους έβριθε φιλικών χαρακτηρισμών για το Ισραήλ. Επιπλέον, ο Μακρόν καταδίκασε «την τρομοκρατία της Χαμάς», ενώ σε κανένα σημείο δεν αναφέρθηκε στο βασικό: στον Τραμπ και στην υποστήριξή του προς τον Νετανιάχου.
Αυτό φυσικά δεν αρκεί για να κατευνάσει τον Τραμπ, του οποίου οι στενοί συνεργάτες δεν έχουν κρύψει τη δυσαρέσκειά τους για τον Μακρόν.
«Απερίσκεπτη» χαρακτήρισε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, την προσπάθεια να αποκτήσει η Παλαιστίνη κρατική υπόσταση. Αλλοι αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης κατήγγειλαν την κίνηση ως «χαζή» και άσκοπη. Ο Νετανιάχου ήταν πιο σκληρός. Κατηγόρησε τον Μακρόν, ισχυριζόμενος ότι επιβραβεύει την τρομοκρατία και απείλησε να κλείσει το προξενείο της Γαλλίας στην Ιερουσαλήμ σε αντίποινα.
Οσο μιλούσε ο Μακρόν τη Δευτέρα, η θέση του Ισραήλ παρέμεινε κενή στη Γενική Συνέλευση.
Μια «συγκεκριμένη ιδέα» για τη Γαλλία
Για έναν πρόεδρο συνηθισμένο σε αρνητικούς δημοσιογραφικούς τίτλους, η ομιλία στη Νέα Υόρκη αποτέλεσε σπάνια ανάπαυλα.
Το γαλλικό ραδιόφωνο και η τηλεόραση κάλυψαν εκτενώς τη διάσκεψη του ΟΗΕ. Η εφημερίδα Le Monde, η οικονομική εφημερίδα Les Echos και η Libération χρησιμοποίησαν πομπώδεις τίτλους για να περιγράψουν την προσπάθεια του Γάλλου προέδρου να δώσει ώθηση στην ιδέα ενός παλαιστινιακού κράτους (η τελευταία εφημερίδα έκανε μάλιστα λόγο για «ιστορική ημέρα»).
Μόνο η δεξιά εφημερίδα Le Figaro, η δεύτερη σε κυκλοφορία στη Γαλλία που ανήκει στον όμιλο Dassault, αποδοκίμασε την προσπάθεια. Τοποθέτησε το άρθρο της για τον Μακρόν πιο χαμηλά από το αφιέρωμά της στον νικητή της φετινής Χρυσής Μπάλας στο ποδόσφαιρο, Ουσμάν Ντεμπελέ.
Δυστυχώς για τον Μακρόν, αυτό μπορεί να είναι το καλύτερο δυνατό έπειτα από τρία χρόνια δεύτερης θητείας στην προεδρία.
Οι Γάλλοι απολαμβάνουν μία «αναβίωση» του φαντάσματος του Γκωλισμού. Ωστόσο, μία καλή μέρα είναι απίθανο να αναστήσει την προεδρία, η οποία έχει υποστεί ανεπανόρθωτη φθορά μετά την αλλαγή πέντε πρωθυπουργών σε 15 μήνες. Το ποσοστό δημοτικότητας του Μακρόν έχει πέσει στο θλιβερό 17%, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε το Σαββατοκύριακο.
Πριν ανακοινώσουν το όνομα του Σεμπαστιάν Λεκορνί ως τελευταίο επικεφαλής της κυβέρνησής του, οι συνεργάτες του Μακρόν αναγκάστηκαν να διαψεύσουν ότι σκεφτόταν να παραιτηθεί από την προεδρία στα μέσα της θητείας του.
Ο ντε Βιλπέν δεν επαίνεσε τον Μακρόν για την απόδοσή του στη Νέα Υόρκη — ο πρώην υπουργός Εξωτερικών επέκρινε τον νυν πρόεδρο για την «αδράνειά» του σχετικά με τη Γάζα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Αλλά έτσι είναι ο Γκωλισμός, σημειώνει το Politico: δεν έχει να κάνει με τη νίκη ή ακόμα και με το να είναι κάποιος δημοφιλής.
Ο Ντε Βιλπέν δεν ανέκτησε ποτέ πλήρως τη λάμψη που είχε το 2003. Και ο ίδιος ο Ντε Γκωλ έφυγε από την εξουσία το 1968 -αντιμέτωπος με τεράστιες φοιτητικές διαμαρτυρίες- κάτι που, όπως είχε πει τότε, ήταν το μόνο αξιοπρεπές πράγμα που μπορούσε να κάνει.
Το ίδιο ισχύει και για τον Μακρόν. Οι Γάλλοι δεν θα ερωτευτούν ξανά τον πρόεδρό τους μετά τη Νέα Υόρκη. Αλλά μπορεί να ανακτήσουν ένα μικρό μέρος από τον σεβασμό που έτρεφαν γι’ αυτόν. Ή τουλάχιστον για τη «συγκεκριμένη ιδέα« του για τη Γαλλία – φράση του Ντε Γκωλ – που ο Μακρόν ενσάρκωσε για λίγο στη Νέα Υόρκη.
Πηγή: Politico
