ΚΥΠΕ
Είναι αδιανόητη μια λύση με τουρκικές εγγυήσεις για ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόνισε σήμερα ο Επίτροπος Προεδρίας Φώτης Φωτίου, σημειώνοντας, ταυτόχρονα, πως η πορεία για την ευόδωση των στόχων μας σε ό,τι αφορά τις διεξαγόμενες διαπραγματεύσεις, δεν είναι εύκολη.
Η δική μας πλευρά καταβάλλει έντονες προσπάθειες προς κάθε κατεύθυνση, ώστε οι διαπραγματεύσεις να αποδώσουν, είπε ο κ. Φωτίου, μιλώντας στο ετήσιο εθνικό μνημόσυνο των έξι πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή του 1974 του Δήμου Σωτήρας, στον Ιερό Ναό Αναστάσεως, όπου αναπέμφθηκε επίσης δέηση για τους πέντε αγνοούμενους της Σωτήρας.
«Σε κάθε περίπτωση, η Κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα υποστηρίξουν όλα τα δίκαια και τα δικαιώματα του λαού μας, με δεδομένο τον νέο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Κύπρος στην περιοχή και ευρύτερα» επεσήμανε.
Η λύση, σημείωσε, πρέπει να είναι λειτουργική και βιώσιμη λύση, να διασφαλίζει την επανένωση της πατρίδας μας, την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων, το δικαίωμα της επιστροφής και την εφαρμογή των βασικών ελευθεριών και των άλλων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια λύση που να βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, τον Καταστατικό Χάρτη και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, όπως και στις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ταυτόχρονα, ο Επίτροπος Προεδρίας εξέφρασε τη συμπαράσταση όλων στον αγώνα των οικογενειών των αγνοουμένων.
«Η τραγική αυτή κατάσταση, που προκαλεί τόσο πόνο και αγωνία σε χιλιάδες συμπατριώτες μας, δεν είναι μόνο απαράδεκτη, αλλά και απάνθρωπη. Συνιστά πρόκληση στην πολιτισμένη ανθρωπότητα και σε όλους μας. Η μη επίλυση του ανθρωπιστικού αυτού προβλήματος και η συνέχιση της δοκιμασίας και της τραγωδίας που βιώνουν καθημερινά οι οικογένειες των αγνοουμένων μας, οφείλεται αποκλειστικά στη στάση της κατοχικής δύναμης, της Τουρκίας. Η χώρα αυτή είναι υπεύθυνη τόσο για την δημιουργία της τραγωδίας του προβλήματος των αγνοουμένων όσο και για την έλλειψη προόδου στις προσπάθειες επίλυσής του», είπε ο κ. Φωτίου.
Σημείωσε ότι «από το 1974 μέχρι και σήμερα, η Τουρκία εξακολουθεί να μην συνεργάζεται και να προβάλλει συνεχώς προσκόμματα και τακτικισμούς σε όποιες πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται για επίτευξη προόδου».
«Δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τα αποτελέσματα και τους ρυθμούς της ΔΕΑ», είπε ο Επίτροπος Προεδρίας και πρόσθεσε πως «η παράδοση μερικών οστών στις οικογένειες των αγνοουμένων δεν αποτελεί για μας πλήρη διευκρίνιση της τύχης των αγαπημένων τους προσώπων».
Η κατοχική δύναμη, σημείωσε, «έχει ηθική, πολιτική και νομική ευθύνη και υποχρέωση να συνεργαστεί επιτέλους με ειλικρινή διάθεση και ανθρωπισμό, ώστε να δοθούν στις οικογένειες των αγνοουμένων οι πειστικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις που δικαιούνται για την τύχη των δικών τους».
Σαράντα δυο χρόνια πέρασαν και η Σωτήρα, κουβαλά το δικό της μαρτύριο, μετρώντας τους νεκρούς και τους αγνοούμενους της.
Ο Κυριάκος Ποταμού ήταν τότε 32 ετών και έσπευσε να υπηρετήσει τη χειμαζόμενη πατρίδα ως έφεδρος. Πήρε μέρος σε διάφορες επιχειρήσεις ενάντια στις δυνάμεις του τουρκικού Αττίλα και έπεσε ηρωικά μαχόμενος στην Αμμόχωστο, στις 14 Αυγούστου 1974, μέρα που άρχισε η δεύτερη φάση της εισβολής. Ήταν νυμφευμένος και άφησε πίσω του τη χαροκαμένη σύζυγό του Ελένη και την οικογένειά του.
Ο Κυριάκος Νικολέττη (Καλλής) που καταγόταν από το χωριό Λύση, νυμφεύτηκε την Ελένη από την Σωτήρα και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά. Σε ηλικία 30 χρονών, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της πατρίδας, ως έφεδρος στρατιώτης, βρέθηκε μαζί με δεκάδες άλλα παλικάριά μας να προασπίζει την κυπριακή πρωτεύουσα από την τουρκική επιβουλή. Αγωνίστηκε ηρωικά στην περιοχή του Αγίου Παύλου και έπεσε μαχόμενος στις 16 Αυγούστου 1974. Τα οστά του αναγνωρίστηκαν αργότερα, με τη μέθοδο του DNA, και τάφηκαν στην Σωτήρα με όλες τις τιμές που ταιριάζουν στους ήρωές μας.
Ο Ευστάθιος Ευσταθίου διέμενε στη Σωτήρα με τη σύζυγό του Ελένη, και καταγόταν από τους Στύλλους Αμμοχώστου. Τις πρώτες μέρες της εισβολής, πήγε στο χωριό του, με σκοπό να μεταφέρει τον αδελφό του και να περιποιηθεί τα ζώα του. Οι Τούρκοι εισβολείς τους ανέκοψαν μόλις έφτασαν εκεί, και με βάση τις πληροφορίες που υπάρχουν, τους εκτέλεσαν.
Ο Χριστοφής Αναστάση, που γεννήθηκε το 1954 στην Σωτήρα, υπηρετούσε στο 251 Τάγμα Πεζικού με έδρα την περιοχή της Γλυκιώτισσας στην Κερύνεια. Την αποφράδα ημέρα της 20ης Ιουλίου, ο λόχος του Χριστοφή προωθήθηκε στην περιοχή Πικρό Νερό και επάνδρωσε αμυντικές θέσεις. Ο Λόχος δέχεται μεγάλη επίθεση από τους εισβολείς και αναγκάζεται να υποχωρήσει. Έκτοτε ο Χριστοφή δεν έδωσε σημεία ζωής και αγνοείτο. Τα λείψανα του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην περιοχή Κερύνειας και τον Μάρτιο του 2010, κηδεύτηκε στη γενέτειρά του Σωτήρα.
Ο Μιχαλάκης Θεοδούλου, 18 χρόνων τότε, υπηρετούσε τη θητεία του στην 173 Μοίρα Αντιαρματικού Πυροβολικού, με έδρα τον Καράολο και στις 20 Ιουλίου μετακινήθηκε στην περιοχή Μιας Μηλιάς. Στις 14 Αυγούστου, ο Μιχαλάκης Θεοδούλου μαζί με άλλους στρατιώτες κατευθύνθηκαν προς την Αμμόχωστο, αλλά, κοντά στη διασταύρωση προς το Παλαίκυθρο, το στρατιωτικό φορτηγό τους ακινητοποιήθηκε από μηχανική βλάβη. Η περιοχή κατελήφθη από τους Τούρκους και έκτοτε τα ίχνη του Θεοδούλου χάθηκαν. Το 2007 τα λείψανά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του τουρκοκυπριακού χωριού Αγιά και αναγνωρίστηκαν με τη μέθοδο του DNA.
Ο Αντώνης Παντελή (Ράφτης) γεννήθηκε το 1955 και η εισβολή τον βρήκε να υπηρετεί τη θητεία του στο 399 Τάγμα Πεζικού στο Μπογάζι. Στις 23 Ιουλίου 1974, το 399 μετακινήθηκε στον Πενταδάχτυλο και ακολούθως στην περιοχή της Μιας Μηλιάς. Το πρωί της 14ης Αυγούστου, το Τάγμα του Αντώνη βρίσκεται ανάμεσα σε μια κόλαση πυρός. Εκεί χάθηκε η ζωή του Αντώνη, αλλά και τα ίχνη του. Τα οστά του βρέθηκαν στην περιοχή της Μιας Μηλιάς και ταυτοποιήθηκαν χρόνια μετά. Η κηδεία του τελέστηκε σε αυτήν την εκκλησία, τον Σεπτέμβριο του 2013.
Ο κ. Φωτίου είπε ότι αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή στους αγνοούμενους της κοινότητας Σωτήρας, που εδώ και 42 χρόνια η τύχη τους παραμένει αδιευκρίνιστη. Αδάμο Αδάμου, Γεώργιο Αθανάση, Κώστα Λυσή, Παναγιώτη Πασχάλη και Γεώργιο Πάτσιη.
Ο Αδάμος Αδάμου ήταν τότε 19 χρόνων και υπηρετούσε τη θητεία του με τον βαθμό του δεκανέα στο 70ο Τάγμα Μηχανικού ως ναρκαλιευτής, με έδρα το ΒΜΗ. Στις 5 Αυγούστου, το Τάγμα μετακινείται στην Λάπηθο. Την επόμενη μέρα οι άνδρες του Λόχου του Αδάμου, στην προσπάθειά τους να απαγκιστρωθούν από την περιοχή, πέφτουν σε ενέδρα των Τούρκων. Από τα 51 μέλη του Λόχου οι 28 στρατιώτες αγνοούνται, ανάμεσά τους και ο δεκανέας Αδάμου.
Ο Γεώργιος Αθανάση γεννήθηκε το 1951. Κατατάγηκε ως έφεδρος στο 366 ΤΕ που στη δεύτερη φάση της εισβολής βρέθηκε στην περιοχή του Αγίου Παύλου και των Κεντρικών Φυλακών. Του Αθανάση από τότε αγνοείται η τύχη του.
Ο Κώστας Λυσή, γεννημένος το 1954, κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και υπηρετούσε στο 399 Τάγμα Πεζικού στο Μπογάζι, όταν εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή. Η Μονάδα του μετακινήθηκε πρώτα στον Πενταδάκτυλο και στη δεύτερη φάση της εισβολής κινήθηκε μεταξύ Βορείου Πόλου και Μιας Μηλιάς. Κατά την προέλαση των τουρκικών τανκς, χάθηκαν τα ίχνη του. Έκτοτε παραμένει στη μαύρη λίστα των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας.
Ο Παναγιώτης Πασχάλη και αυτός 19 χρόνων, υπηρετούσε τη θητεία του στη 190 Μοίρα Αντιαρματικού Πυροβολικού, που στρατοπέδευε στη Μονή Αχειροποιήτου στον Καραβά. Το εφιαλτικό πρωινό της 20ης Ιουλίου, μαζί με άλλους τέσσερις συναδέλφους του, ο Παναγιώτης βάλλει με το πυροβόλο του κατά τον τούρκικων αποβατικών, αλλά δέχονται τα πυκνά πυρά των Τούρκων. Από τους πέντε ο ένας καταφέρνει να διαφύγει. Των άλλων τεσσάρων, ανάμεσά τους και ο Παναγιώτης, ο οποίος τραυματίστηκε στο χέρι, χάθηκαν τα ίχνη.
Ο Γεώργιος Πάτσιη, που επίσης αγνοείται, είναι η επιβεβαίωση του αδίστακτου των τουρκικών εγκλημάτων. Εξήντα δυο χρόνων, τότε, ένας άοπλος πολίτης, επέστρεψε από την Σωτήρα με το ποδήλατό του στις 22 Αυγούστου 1974 στο σπίτι του στον Άγιο Μέμνονα της Αμμοχώστου για να μεταφέρει είδη πρώτης ανάγκης. Όταν έφθασε μέχρι τα περβόλια του Άγιου Μέμνονα συνελήφθη από τα τουρκικά στρατεύματα και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
