Του Γιάννη Ιωάννου
Η ανακοίνωση του ΕΛΑΜ για λήξη της συνεργασίας του με τον βουλευτή Λεμεσού, Ανδρέα Θεμιστοκλέους, αποτελεί μια ιδιότυπη «διαγραφή» του (σ.σ. δεν υπήρξε ποτέ μέλος του ΕΛΑΜ αλλά συνεργαζόμενος Αριστίνδην υποψήφιος στις περασμένες βουλευτικές εκλογές) από την ΚΟ του κόμματος με πολλαπλά μηνύματα προς την κατεύθυνση της Δεξιάς στην Κύπρο. Ο προερχόμενος από τις τάξεις του ΔΗΣΥ, στην Λεμεσό, βουλευτής απασχόλησε πολλάκις τον δημόσιο πολιτικό βίο στην Κύπρο είτε για την... οδηγική του συμπεριφορά είτε, τελευταίως, για την πολιτική του συμπεριφορά εντός της Βουλής των Αντιπροσώπων –που στην Επιτροπή Παιδείας έφτασε σε προβληματικό σημείο με την ανάρμοστη συμπεριφορά που επέδειξε στην κοινοβουλευτική συνεργάτιδα των Οικολόγων, Έφη Ξάνθου (σ.σ. πτυχή που έφτασε μέχρι την Επιτροπή Δεοντολογίας) και τα επεισόδεια με τους βουλευτές Παύλο Μυλωνά και Χρύσανθο Σαββίδη. Εκτός απροόπτου, ο κ. Θεμιστοκλέους θα επανέλθει στον δημόσιο βίο ως τέως βουλευτής.
Πολλαπλά μηνύματα
Η απόφαση του ΕΛΑΜ να προχωρήσει στην λύση της συνεργασίας του με τον κ. Θεμιστοκλέους δείχνει να αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πολιτική κίνηση που οφείλει να ερμηνευτεί με ιδιαίτερη προσοχή από τους έμπειρους παρατηρητές του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο. Αποτελεί προϊόν μιας απόφασης που δείχνει συνδυαστικά στοιχεία πολιτικού οπορτουνισμού αλλά και ορθολογιστικής, σε στρατηγικό επίπεδο,τακτικής. Θα μπορούσε μάλιστα να συνοψιστεί σε δύο σημεία:
- Στο πλαίσιο της προσπάθειας rebranding του κόμματος ως προς τις οργανικές του σχέσεις, ιστορικά, με την νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα –κόμμα που διαλύθηκε μετά την καταδίκη του για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και σωρεία ποινικών αδικημάτων. Η περίπτωση Θεμιστοκλέους, που προκαλούσε με την ανάρμοστη συμπεριφορά του, είναι ένα τέλειο «fog of war» που θα εξυπηρετούσε ένα νέο αφήγημα του ΕΛΑΜ ως συγκροτημένου συντηρητικού δεξιού κόμματος που δείχνει μηδενική ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές
- Ως προς την ενίσχυση του κόμματος με ιδία στελέχη, ιδίως στην επαρχία της Λεμεσού όπου υπάρχουν δεξαμενές ψηφοφόρων που κινούνται παραδοσιακά δεξιά ή δεξιότερα του ΔΗΣΥ. Η συμπόρευση εξάλλου του πρώην βουλευτή, δις, του ΔΗΣΥ με τον ΕΛΑΜ έγινε ακριβώς σε αυτή την βάση του οπορτουνισμού δεδομένου και του ακροδεξιού πολιτικού προφίλ που ο ίδιος διατηρεί. Μέσω αυτής της προσέγγισης το ΕΛΑΜ θέλει να ενισχύσει τον μηχανισμό του με έναν τρόπο ωστόσο που ενυπάρχει, παραδοσιακά, στα ακροδεξιά κόμματα όπως η τακτική συμπόρευση με λαϊκιστικές, ακροδεξιές διαφόρων τάσεων ή ξενοφοβικές πολιτικές δυνάμεις
Στον ΔΗΣΥ το μήνυμα
Παρά το γεγονός πως το ΕΛΑΜ ξεκίνησε ως ένα παρακλάδι, στην Κύπρο, του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, με τον πρόεδρό του μάλιστα να έχει υπάρξει προσωπικός σωματοφύλακας του εκτίοντος ποινή φυλάκισης 13 ετών ιστορικού αρχηγού της ΧΑ Νίκου Μιχαλολιάκου, η μέχρι στιγμής πορεία του δείχνει να μην έχει τον αντισυστημικό χαρακτήρα της μητρικής οργάνωσης αλλά να... παίζει με όρους συστήματος. Αυτό απορρέει από την στρατηγική του να καθιερωθεί ως ένα κόμμα με σαφή μεν ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό και αντιτουρκικό/αντικομμουνιστικό λόγο αλλά με στόχο να ψαρέψει ψήφους από τον δεξιό κι ενδιάμεσο χώρο –τις δεξαμενές των απογοητευμένων ή από τα λαϊκά στρώματα ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ και τις αντίστοιχες του παραπαίοντος και υπό μετασχηματισμό ενδιάμεσου χώρου, που προσεγγίζουν ιδίως το ζήτημα του Κυπριακού με απορριπτική ως προς την μορφής της ΔΔΟ προοπτική λύσης. Επί τούτου, η διαγραφή Θεμιστοκλέους στέλνει, κυρίως στον ΔΗΣΥ (και σε μικρότερο βαθμό στο ΔΗΚΟ) το μήνυμα πως το ΕΛΑΜ θέλει να καθιερωθεί στην τρίτη ή τέταρτη θέση του πολιτικού χάρτη ενώ, ταυτόχρονα, «δεν ανέχεται» έναν βουλευτή που η ανάρμοστη συμπεριφορά του πολύ πιθανόν να αποσιωπούνταν στο παρελθόν όταν υπήρξε βουλευτής στον ΔΗΣΥ.
Η κίνηση αυτή οφείλει να τύχει ιδιαίτερης επεξεργασίας δεδομένης της σκληρής δεξιάς στροφής που επιχείρησε ο ΔΗΣΥ το τελευταίο διάστημα το αποτύπωμα της οποίας εκφράζεται τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο (οι κκ Πελεκάνος και Νουρής και η στάση τους στο μεταναστευτικό) όσο κι εντός του κόμματος (η περίπτωση των απόψεων Γεωργιάδη στο Κυπριακό). Κι αυτό νοουμένου της πτώσης των ποσοστών των τριών κομμάτων (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ) –μεταξύ 2.9%-3.3%- στις εκλογές του Μαΐου έναντι της αύξησης των ποσοστών του ΕΛΑΜ (+3% και διπλασιασμού των εδρών του). Μελλοντικά, το ΕΛΑΜ θα συνεχίσει να πλήττει τον ΔΗΣΥ (και το ΔΗΚΟ) ενώπιον των συντηρητικών ψηφοφόρων στον άξονα του «σκληρή Δεξιά» VS «soft Δεξιά» -με την ιστορική εμπειρία –τουλάχιστον στην Ευρώπη- από την δεξιά στροφή των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Κεντροδεξιάς (από την ΝΔ του Αβέρωφ το 1981, μέχρι τους Χριστιανοκοινωνιστές στην Βαυαρία προσφάτως) να καταδεικνύει πως δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης της Ακροδεξιάς. Και το ΕΛΑΜ, παραμένει και χωρίς τον Θεμιστοκλέους στις τάξεις του, η απόλυτη έκφραση της Ακροδεξιάς στην Κύπρο –με ότι αυτό συνεπάγεται για την Δημοκρατία.
