Χριστοφίδης: Περίοδοι παρακμής ολοκληρώνονται με μεγάλες καταστροφές

Η ιστορία διδάσκει ότι οι περίοδοι παρακμής ολοκληρώνονται με μεγάλες καταστροφές, δήλωσε ο βουλευτής ΑΚΕΛ, Χρίστος Χριστοφίδης, σε ομιλία του στην εκδήλωση για τον εορτασμό της 65ής επετείου της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, που διοργάνωσαν ο δήμος Μόρφου, ο Πολιτιστικός Όμιλος Μόρφου, και η ΑΕΜ Μόρφου, στο προσωρινό οίκημα της ΑΕΜ στην Λεμεσό.

Ο κ. Χριστοφίδης ανέφερε πως «η πατρίδα μας διάγει μια περίοδο μεγάλης παρακμής. Δεν είναι μόνο οι εξωτερικοί κίνδυνοι, δεν είναι μόνο η τουρκική κατοχή, ο κίνδυνος να χάσουμε για πάντα τη μισή μας πατρίδα και να υποθηκεύσουμε και την υπόλοιπη. Είναι και το εσωτερικό σάπισμα που τείνει να οδηγήσει ακόμη και σε θεσμική και δομική κατάρρευση».

Πρόσθεσε ότι «ζούμε σε ένα κόσμο όπου οι ισχυροί νιώθουν σήμερα ότι μπορούν να εισβάλλουν και να σφάζουν ή να διαπράττουν γενοκτονία χωρίς ουσιαστική αντίδραση από τη διεθνή κοινότητα. Στο διεθνές δίκαιο καταπατάται ασύστολα και το «δίκαιο της ζούγκλας» πρυτανεύει».

«Αυτό που συμβαίνει δίπλα μας, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, είναι μια πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα γενοκτονική εμπειρία μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και εάν θέλουμε να λεγόμαστε «άνθρωποι», αυτό το έγκλημα θα πρέπει να μας αφυπνίσει όλους», συμπλήρωσε.

Αυτούσια η ομιλία:

«Η σημερινή μέρα ας μη νομισθεί ότι αποτελεί το τέρμα. Αποτελεί αντιθέτως αφετηρία προς νέους, μακρούς, ειρηνικούς αγώνας. Αγώνας για την κατοχύρωση των κεκτημένων και την αξιοποίησή των. Αγώνας για την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας και ανάδειξη της πατρίδος μας εις χώραν ευνομούμενην και ευημερούσα. Ας μη λησμονούμε ότι η ελευθερία δεν αποτελεί μόνο προνόμιο και δικαίωμα, αλλά αποτελεί βαρυτάτη ευθύνη και υπέρτατο καθήκον. Το καθήκον αυτό καλούμεθα να επιτελέσουμε. Καθήκον ευγενές και ωραίο, απέναντι των συμπατριωτών μας, απέναντι των συνανθρώπων μας, απέναντι ολοκλήρου του κόσμου. Εν τη επιτελέσει του καθήκοντος, ας μην επιτρέψουμε να εισχωρήσει το πνεύμα του μίσους και της ευνοίας. Ας τείνομεν τίμιαν χείρα φιλίας και συνεργασίας προς όλους. Ιδιαιτέρως ας συνεργαστούμε εγκαρδίως και ειλικρινώς με το τουρκικό σύνοικον στοιχείον. Εν τη αρμονική μετά αυτού συνεργασία θα κραταιούτε η δύναμις και θα αυξάνονται οι ελπίδες της επιτυχίας μας. Κατοικούμε μία ωραία και πλουσία νήσον την οποία δυνάμεθα δια της εργασίας μας και διά της αγάπης μας να μεταβάλουμε πραγματικά εις γη της επαγγελίας».

Με αυτά τα λόγια υποδέκτηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και μετέπειτα πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, επιστρέφοντας από τις Σεϋχέλλες, την υπογραφή των Συμφωνιών της Ζυρίχης – Λονδίνου και τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα λόγια του σοφά, εμπνευσμένα και με πολιτική ωριμότητα. Ήταν η τέλεια συνταγή για να ευημερήσει και να δημιουργήσει, σε μια πραγματική γη της επαγγελίας, ο λαός μας.

Δυστυχώς όμως οι πράξεις και τα γεγονότα κινήθηκαν προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ο κύριος παράγοντας της εξέλιξης αυτής υπήρξαν οι ξένες, ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις οι οποίες ουδέποτε επέτρεψαν στην Κυπριακή Δημοκρατία να λειτουργήσει ως ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος.

Οι Βρεττανοί αξιοποίησαν το «διαίρει και βασίλευε» και πρωταγωνίστησαν στην εμπλοκή της Τουρκίας. Πρωταγωνίστησαν έπειτα στη διαμόρφωση ενός δοτού συντάγματος με σημαντικά διαιρετικά στοιχεία.

Η εμπλοκή της Τουρκίας διαμόρφωσε ένα καινούριο επεκτατικό στόχο για την ίδια, τον έλεγχο μέρους ή και ολόκληρης της Κύπρου. Η Ελλάδα χωρίς ξεκάθαρους στόχους και επιδιώξεις έβλεπε την Κύπρο περισσότερο ως πρόβλημα παρά ως προοπτική, ενώ η Χούντα ήρθε βασικά για να υλοποιήσει τα νατοϊκά σχέδια σε βάρος της Κύπρου.

Πρωταγωνιστές στις επεμβάσεις και στους σχεδιασμούς κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά το 1960 υπήρξαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η διχοτόμηση του νησιού και ενδεχομένως η διπλή ένωση θα διασφάλιζαν, υποτίθεται, για τα συμφέροντά τους, τον πλήρη νατοϊκό έλεγχο του νησιού και κατεπέκταση τον έλεγχο της νοτιοανατολικής μεσογείου.

Οι ξένες παρεμβάσεις συνεχίστηκαν δυστυχώς στα χρόνια της κατοχής, όπως εκφράζονται με την ανοχή από τη διεθνή κοινότητα της Τουρκίας, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει ουσιαστικά μέχρι και την επιβράβευσή της.

Δυστυχώς όμως μαζί με τις ξένες παρεμβάσεις υποστηρικτικό ρόλο στα σχέδια της Τουρκίας και των Νατοϊκών, διαδραμάτισαν ακραίες, εθνικιστικές ομάδες και στις δύο κοινότητες. Η εργαλειοποίηση και η χρησιμοποίηση ακραίων, φασιστικών δυνάμεων και στις δύο κοινότητες στην Κύπρο, αποτελεί ένα κλασσικό παράδειγμα πως η εσωτερική υπόσκαψη αποδίδει τα μέγιστα για τον ξένο παράγοντα.

Η τρομοκρατική, τουρκοκυπριακή ΤΜΤ, καθοδηγούμενη από το «γραφείο ειδικού πολέμου» της Τουρκίας, συνέβαλε τα μέγιστα στην υπόσκαψη του συντάγματος και στο βίαιο διαχωρισμό του κυπριακού λαού.

Δυστυχώς προς αυτή την κατεύθυνση διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο και ακραίες, φασιστικές δυνάμεις στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Το αποκορύφωμα της δράσης τους υπήρξε η προδοτική δράση της ΕΟΚΑ Β´, η οποία άνοιξε της κερκόπορτες για την παράνομη, βάρβαρη και αιμοσταγή εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.

«Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία, είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία». Ο αφορισμός αυτός του Friedrich Hegel δυστυχώς αποτέλεσε και αποτελεί για την κυπριακή δημοκρατία και τον κυπριακό λαό, μάστιγα. Το «διαίρει και βασίλευε» των Βρεττανών για παράδειγμα, εφαρμόστηκε σε όλες τις πρώην αποικίες της βρετανικής αυτοκρατορίας προτού εφαρμοστεί στην Κύπρο και παρόλα αυτά, με ανιστόρητη αφέλεια κάποιοι έπαιξαν το παιχνίδι του διχασμού. Τόσο μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων όσο και ανάμεσα στους ελληνοκύπριους.

Το τι είναι «ευκταίο», σε αντίθεση με το τι είναι «εφικτό»ταλαιπωρεί τον τόπο μας εδώ και δεκαετίες. Τα εύηχα και εύκολα συνθήματα, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία υπερτέρησαν και υπερτερούν ενίοτε της σοβαρής ανάλυσης των παγκόσμιων και περιφερειακών εξελίξεων, των γεωστρατηγικών συμφερόντων και του οράματος για ένα εφικτό σχέδιο ειρήνευσης. Ενός ολοκληρωμένου οράματος για την Κυπριακή Δημοκρατία και τον κυπριακό λαό.

Η πορεία του τόπου μας προς την ανεξαρτησία υπήρξε μια διαδρομή ανηφορική, δύσβατη, κακοτράχαλη. Δρόμος ποτισμένος με αίμα, με ιδρώτα και με δάκρυα του κυπριακού λαού. Δρόμος σπαρμένος με εμπόδια και παγίδες, με συμφορές και προδοσίες.

Όταν οι ευμεγέθεις λαοί γιορτάζουν την ανεξαρτησία τους, η γη αντηχεί από θριαμβικές ιαχές και ζητωκραυγές. Μα όταν ένας μικρός λαός τιμά την ανεξαρτησία του, κι αυτή υπό δεσμεύσεις και βαριές υποθήκες, η γιορτή πρέπει να γίνεται περισυλλογή. Το βλέμμα στέκεται πιο νηφάλιο, πιο ρεαλιστικό, κι η ψυχή ζυγίζει τις χαρές και τα τραύματα της ιστορίας.

Γιατί μόνο να συλλογιστεί κανείς πόσο αλλιώς θα ήταν η εξηνταπεντάχρονη πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν δεν υπήρχαν οι έξωθεν επεμβάσεις και οι εσωτερικές μας πληγές. Αν δεν υπήρχαν τα εγκλήματα του ακραίου εθνικισμού, είτε ελληνοκυπριακού είτε τουρκοκυπριακού.

Τότε η καρδιά βαραίνει και η ψυχή στενάζει.

Τιμώντας την Κυπριακή Ανεξαρτησία δεν μπορούμε παρά να αποτίνουμε φόρο τιμής και αναγνώρισης στους ήρωές μας.

Στρέφουμε το βλέμμα προς τους ήρωες του αντιαποικιακού αγώνα από τα Οκτωβριανά του 1931 μέχρι όλους εκείνους τους ήρωες, πολλοί εξ αυτών ανώνυμοι, που έδωσαν τη ζωή τους στο μαζικοπολιτικό αγώνα της περιόδου 1931-1955.

Κλίνουμε με σεβασμό το γόνυ στους ήρωες της ΕΟΚΑ που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία του τόπου μας. Θυμόμαστε το σταυραετό του Μαχαιρά, τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Κυριάκο Μάτση, τους απαγχονισθέντες αγωνιστές και όλους όσοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για το καλό της πατρίδας.

Θυμόμαστε τους ήρωες της αγίας Τηλλυρίας.

Γονατούμε μπροστά στους ήρωες του 1974. Τους ήρωες που υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία και πολέμησαν για την Ελευθερία της αγαπημένης μας πατρίδας. Τιμούμε τον προδομένο τους αγώνα και θυμόμαστε ότι όπως έγραψε ο Καβάφης στις Θερμοπύλες «περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούν».

Η αναγνώριση της θυσίας ενός ήρωα είναι πρώτα και κύρια δικαίωση. Μια σύντομη έστω παρουσία στην ιστορία της πατρίδας την οποία πότισαν με το αίμα τους. Είναι επίσης βάλσαμο στις πληγές της οικογένειας και των αγαπημένων τους ανθρώπων.

Γράφει ο Σεφέρης στον τελευταίο σταθμό:

«Να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης που έφυγε μ΄ ανοιχτές πληγές από το νοσοκομείο ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία, ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας «Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…» Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».

Στα σκοτεινά προχωρούν λοιπόν οι ήρωές μας, όπως στα σκοτεινά στάλθηκαν στο μέτωπο της μάχης. Στα σκοτεινά. Εκεί που βρίσκονται εδώ και τόσα χρόνια στο σκότος της ιστορίας. Για τους πλείστους ήρωες δεν έγραψε κανένα σχολικό βιβλίο, κανένας σχεδόν ιστορικός δεν έσπευσε να δικαιώσει τη θυσία τους, ενώ εμφανής είναι η προσπάθεια τις τελευταίες δεκαετίες να γραφτεί η ιστορία ανάποδα, να αλλάξουν την πραγματικότητα και την αλήθεια για να μην ξυπνούν για κάποιους οι ερινύες.

Η αλήθεια όμως, αυτή η πολύτιμη λέξη στην πανέμορφη μας γλώσσα, σχηματίζεται από το «άλφα το στερητικό» και την λέξη «λήθη». Η αλήθεια δηλαδή είναι κυριολεκτικά το να μην ξεχνάμε. Γιατί η αλήθεια χωρίς γνώση, χωρίς μνήμη, χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Και κάπου την χάσαμε την αλήθεια μας ως λαός.

Όπως εύστοχα σημείωσε ο Γερμανός Καγκελάριος Μπίσμαρκ, το σημαντικό στην πολιτική είναι «να ακούς πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων την ιστορίας». Επιτρέψετέ μου λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις για το πως πορευόμαστε ως λαός, μπροστά στην ιστορική επέτειο των 65 Χρόνων της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η πατρίδα μας διάγει μια περίοδο μεγάλης παρακμής. Δεν είναι μόνο οι εξωτερικοί κίνδυνοι, δεν είναι μόνο η τουρκική κατοχή, ο κίνδυνος να χάσουμε για πάντα τη μισή μας πατρίδα και να υποθηκεύσουμε και την υπόλοιπη. Είναι και το εσωτερικό σάπισμα που τείνει να οδηγήσει ακόμη και σε θεσμική και δομική κατάρρευση.

Δυστυχώς η κυπριακή κοινωνία σε ένα σημαντικό της κομμάτι, έχει απωλέσει τον ορθολογισμό και λυπούμαι να πω, την ιστορική γνώση και τη δημοκρατική ευαισθησία. Αυτό δεν είναι βέβαια άσχετο με τα φαινόμενα διαφθοράς που ταλανίζουν τον τόπο. Αλλά νομίζω δεν είναι το κύριο.

Το κύριο πιστεύω είναι, άλλωστε συμβαίνει παγκοσμίως και όχι μόνο στην Κύπρο, η προσπάθεια μιας μικρής ελίτ ολιγαρχών να ποδηγετήσουν τις κοινωνίες και να υποσκάψουν την περίπλοκη για τις επιδιώξεις τους, αστική Δημοκρατία, με μόνο στόχο την εξυπηρέτηση των οικονομικών τους συμφερόντων.

Ζούμε σε μια εποχή που ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία επελαύνουν. Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, σχηματίζουμε πολλές φορές την εντύπωση ότι όσο πιο ακραίος είσαι, όσο μεγαλύτερη είναι η βλακεία που θα πεις, έχει και μεγαλύτερη απήχηση. Διότι τάχατες η βλακεία είναι γνήσια. Είναι αλήθεια. Είναι γνήσια. Αλλά παραμένει βλακεία.

Δυστυχώς η ιστορία μας διδάσκει ότι οι μεγάλες περίοδοι παρακμής ολοκληρώνονται με μεγάλες καταστροφές.

Ζούμε σε ένα κόσμο όπου οι ισχυροί νιώθουν σήμερα ότι μπορούν να εισβάλλουν και να σφάζουν ή να διαπράττουν γενοκτονία χωρίς ουσιαστική αντίδραση από τη διεθνή κοινότητα. Στο διεθνές δίκαιο καταπατάται ασύστολα και το «δίκαιο της ζούγκλας» πρυτανεύει.

Αυτό που συμβαίνει δίπλα μας, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, είναι μια πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα γενοκτονική εμπειρία μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και εάν θέλουμε να λεγόμαστε «άνθρωποι», αυτό το έγκλημα θα πρέπει να μας αφυπνίσει όλους.

Στο πλαίσιο αυτό της διεθνούς αναρχίας, κανένας δεν μπορεί να υποτιμά τις απειλές και τις προκλήσεις της Τουρκίας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η απειλή για την Κυπριακή Δημοκρατία μεγαλώνει. Και το γεγονός αυτό καθιστά πιο επιτακτική από ποτέ την εντονότερη προσπάθεια για λύση του κυπριακού, για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Πάνω σε μια ορθολογιστική και πραγματιστική βάση. Στη βάση της λύσης που όλοι οι πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας στήριξαν μετά το 1977, της λύσης της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Ακραίες, φασιστικές συμπεριφορές ήδη εργαλειοποιούνται από την Τουρκία. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι όπως το Ισραήλ εργαλειοποίησε την Χαμάς, όπως οι Νεοναζί στην Ουκρανία έβλαψαν την πατρίδα τους ή όπως η ΕΟΚΑ Β´ πρόδωσε την Κύπρο, έτσι και σήμερα η Τουρκία αξιοποιεί και θα αξιοποιήσει πολύ περισσότερο στο μέλλον, την άνοδο τέτοιων δυνάμεων στις ελεύθερες περιοχές για να πετύχει τους απαράδεκτους της στόχους.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι που γιορτάζουμε φέτος, 65 χρόνια κυπριακής δημοκρατίας και τιμούμε την ανεξαρτησία μας με αυτή την όμορφη εκδήλωση.

Πρέπει να πώ ότι ομιλίες έχω κάνει πολλές. Αλλά η σημερινή εκδήλωση έχει για εμένα μια τεράστια, ξεχωριστή, προσωπική σημασία. Όπως έγραψε κάποτε ο Αμερικανός ποιητής Carl Sandburg, «όταν ένας λαός βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια κοινή παράμετρος υπάρχει πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται». Οι ρίζες, έχουν για τον άνθρωπο τη σημασία που έχουν και για τα φυτά. Αν θέλεις να ανθίσεις, πρέπει να θυμάσαι, να τιμάς και να φροντίζεις τις ρίζες σου. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω από πού έρχομαι.

Ξεκίνησα τις πρώτες, πολύ λίγες μέρες που είδα το φως στην Μόρφου και στην Κυρά. Και συνέχισα, στην κοινή μας Οδύσσεια και περιπλάνηση στην προσφυγιά της ελεύθερης Κύπρου. Με πολλούς από εσάς συνοδοιπόροι και συναγωνιστές όλα αυτά τα χρόνια. Οι ιστορίες μας πανομοιότυπες. Με αφετηρία ένα παλιό φορτηγό, ή ό,τι άλλο είχε ο καθένας, στις 14 του Αυγούστου το 1974 και τη διαδρομή Μόρφου – Ευρύχου – Λεμεσός και τελικά Συνοικισμός Στροβόλου ΙΙ. Οι κοινές μας ιστορίες είναι αυτές που μας ενώνουν.

Η Μόρφου πέρασε μέσα μας από τους γύρω μας. Όπως περνάει η υγρασία τελικά στους τοίχους. Είναι ανάμεσα σε πολλούς από εσάς που διαμορφώθηκα ως άνθρωπος. Από πολλούς από εσάς στηριχθήκαμε τις πιο δύσκολες μας στιγμές, εγώ και η οικογένεια μου. Και για αυτή την αγάπη σας θα χρωστώ πάντοτε τεράστια ευγνωμοσύνη.

Το ταξίδι μας αυτό έχει ένα βασικό προορισμό, την δική μας Ιθάκη: την επιστροφή στην όμορφη πόλη, την επιστροφή στην Μόρφου μας.

Πλέουμε κόντρα στις καταιγίδες των καιρών και τις κατάρες των ισχυρών, οραματιζόμενοι την μέρα εκείνη που θα αναφωνήσουμε ξανά στην πατρώα γη, στους τάφους των ηρώων μας και στις γενιές που έρχονται, το θριαμβευτικό μήνυμα, το οποίο αυτή τη φορά θα είναι στιβαρό και διαρκές: «τα νέφη της δουλείας διελύθησαν και ήλιος ελευθερίας φωτίζει τους κυπριακούς ουρανούς. Νύχτα αιώνων παραχωρεί τη θέση της στο γλυκύ φως της ημέρας και αθάνατο από τα βάθη της ιστορίας μας αναδύεται το πνεύμα των προγόνων μας για να μεταφέρει το μέγα μήνυμα: Νενικήκαμεν! Η Κύπρος είναι ελευθέρα!».