ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ό,τι πει το κόμμα, αυτό πάντα ξέρει

Παρουσίαση του βιβλίου «Hotel National» του Σταύρου Χριστοδούλου

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Ό,τι πει το κόμμα, το κόμμα ξέρει καλύτερα, η ζωή που αλλιώς την παίρνεις και αλλού σε οδηγεί με τρόπους που ενώ μπορείς να εξηγήσεις δεν μπορείς να τους αποφύγεις. Μία φιλία και ένα σιδηρούν παραπέτασμα αόρατο μα ταυτόχρονα καλά θεμελιωμένο επί γης και στην ψυχή του Γρηγόρη και του κάθε Γρηγόρη. Το βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου ακριβώς πραγματεύεται λογοτεχνικώ τω τρόπω μια κοινωνία και τους εκπροσώπους της που όλοι έχουμε ζήσει, αλλά και μια άλλη που όλοι ίσως να έχουμε ακούσει, η μία εδώ δίπλα μας και η άλλη κάπου εκεί έξω, απροσδιόριστα μακριά μας.


Ο Γρηγόρης και ο Θοδωρής, τα μετεμφυλιακά πάθη, τα οράματα μιας άλλης κοινωνίας, ο πόθος για μία καλύτερη ζωή και το κόμμα, οι έρωτες και η αποδόμηση μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας ξεδιπλώνονται στις σελίδες του «Hotel National» του Χριστοδούλου. Η στενή φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που, κατά τη δική μου ανάγνωση, αντιπροσωπεύουν τους δύο πόλους μιας ισχυρής ένωσης, οι οποίοι καθ’ όλη τη διήγηση έρχονται να αναιρέσουν και να σπάσουν τα όποια δεσμά τους, ωσάν να είναι και οι δύο αρνητικοί ή θετικοί.


Στο βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου φαίνεται ξεκάθαρα αυτό που φοβόταν η κοινωνία, αλλά δεν τολμούσε να το πει, αυτό που έμελλε να δρακιάσει και να φάει τον τόπο, ανεξαρτήτως ποιος κυβερνά, ποιο είναι το κόμμα και ποιος ο αρχικός στόχος. Σε ποιο σημείο ακριβώς ο ένας ή άλλος αμάρτησε, κατά το ομηρικό, και πώς «τα πλούτη ήτανε κλουβί, ήταν μια μικρή γυάλινη σφαίρα, όπου κλείσαμε την ψυχή μας.». Διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Σταύρου Χριστοδούλου νιώθω σαν να περπατώ την ιστορία, την ιστορία που μου τη δίνουν κάτι σκονισμένες και ξεθωριασμένες ταμπέλες της οδού Αισχύλου, αλλά και κάτι γερασμένες οικοδομές της Έγκωμης και οι εικόνες της οδού Ανα Ιπατέσκου, του κτηρίου της κυβέρνησης και μιας πόλης άγνωστης που έκρυβε τόσα μυστικά. Μέσα από τις σελίδες του πρώτου μυθιστορήματος του Σταύρου Χριστοδούλου γίνεται μία παραδοχή αλήθειας, λέγονται πράγματα και ονόματα αλλά χωρίς να θίγονται οικογένειες και υπολήψεις. 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Σταύρος Χριστοδούλου δίνει την κυπριακή κοινωνία μετά τα γεγονότα της εισβολής, και πώς ο φόβος ενός επικίνδυνα αύξοντος ευδαιμονισμού μπορεί να αποτελέσει τον αόρατο εχθρό, όπως αόρατος εχθρός ήταν για τη Σοφία ο σύντροφος υπουργός, για τον Θοδωρή η θεωρία και ο κονφορμισμός. Αυτή η επικίνδυνη δεκαετία του 1980, μιας ολβιότητας –(έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου από τότε στην Κύπρο η λογοτεχνία, βλ. Ανδρ. Παστελλά, Γ.Φ. Πιερίδη και άλλους, και είπε ο ποιητής «σημαιοστολισμένα μπαλκόνια αραβικές κελεμπίες ν’ ανεμίζουν θριαμβικά») –, που έβγαινε σχεδόν αντιδραστικά από μία νέα γενιά, με την παλιά να μην μπορεί απόλυτα να ακολουθήσει, φαίνεται στο βιβλίο του Χριστοδούλου σχεδόν απολογιστικά. Αξιοποίησε ο συγγραφέας τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, έβαλε με τρόπο την πένα του να καταμαρτυρήσει ό,τι ο δημοσιογράφος κωλύεται να πει. 

Η πρώτη λογοτεχνική απόπειρα του Σταύρου Χριστοδούλου είναι έντιμη, ισορροπεί το χθες με το σήμερα, με εκείνα που έζησε ο ίδιος και μ’ εκείνα που του διηγήθηκαν. Οι πατρίδες, οι άρχοντες, οι φίλοι, οι ερωμένες, όλα μπορούν να συζητηθούν, το κόμμα, το όποιο κόμμα ποτέ. Διαβάζοντας το «Hotel National» ίσως ο αναγνώστης να πρέπει πρώτα και κύρια να κρατήσει το τέλος του Θανάση και του Γρηγόρη, την αρχή της φιλίας τους και εκείνη τη φωτογραφία στο σαλόνι της γριάς Θάλειας. Γιατί τελικά «Χρόνια στον ίδιο δρόμο πηγαινοέρχομαι/η ψυχή μου ταξιδεύει αλλού/ Χρόνια στον ίδιο δρόμο πηγαινοέρχομαι/όμως η ψυχή μου ξαγρυπνά αλλού.».

 

Σταύρος Χριστοδούλου
Hotel National, μυθιστόρημα
εκδ. Καλέντης, σ. 281

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Βιβλίο: Τελευταία Ενημέρωση

X