«Σε ρυθμό αρχαίας τραγωδίας»

Η ποιητική συλλογή της Άννας Τενέζη με τίτλο «Σε ρυθμό αρχαίας τραγωδίας» είναι, όπως δηλώνεται και στον υπότιτλο της συλλογής, «μια αντιπολεμική κραυγή κάτω από τον μανδύα της αρχαίας τραγωδίας». Η συγγραφέας Άννα Τενέζη, ως φιλόλογος, έχει ισχυρό υπόβαθρο και γνωρίζει καλά το μονοπάτι που θέλει να περπατήσει, έχοντας ως χάρτη και οδηγό το αισχύλειο έργο των «Χοηφόρων», δημιουργεί τη δική της τραγωδία, που δένει με όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, χωρίς να ξεχνά και να παραβλέπει όσα όρισαν την εναλία γη Κύπρον, και ως μυθολογικό υπόβαθρο να τα αναφέρει: «Τώρα, θρηνώντας τις νέες του σπιτιού μου συμφορές, στο Ναι και στο Όχι δε στέκει πια ο νους μου», λέει ο Ορέστης, ποιο είναι το σπίτι και ποιος ο Ορέστης στο τραγούδι της Τενέζη έχει ενδιαφέρον να το μελετήσει κανείς.

Η Τενέζη δεν αντιπαρατίθεται με τον Αισχύλο, τον διαβάζει αλλιώς, τον μεταπλάθει, κυρίως σέβεται το κείμενο του τραγωδού, αφαιρεί με ευλάβεια ό,τι δεν ταρακουνάει το σύμπαν του Αισχύλου, προσθέτει ό,τι θεμελιακά υποστηρίζει το μήνυμα που θέλει εκείνη να μεταφέρει. Δίνει λόγο σε πρόσωπα σιωπηλά στον Αισχύλο, όπως ο Πυλάδης, δίνει χώρο στο έγκλημα, παραβιάζοντας τη σύμβαση των αρχαίων, αλλά όμως τα εγκλήματα του πολέμου, η καταστροφή του περιβάλλοντος, μπροστά μας δεν συμβαίνουν; Ενδιαφέρον έχει η τροφός στην οποία καταφεύγει ο Ορέστης: «Κι ό,τι έκανες της μάνας σου μεγάλο κρίμα είναι» και Ορέστης: «Κρίμα εγώ; Τότε αυτή; Τα πρόσωπα της Τενέζη είναι φορείς σύγχρονων παθών και αυτό τα κάνει οικεία σε όσους ώτα έχουν: «Γη πατρική έρημη γη! Που πόνεσες τόσο πολύ από τα κρίματά μας, είθε να έρθει πια η βροχή, το σκοτωμένο αίμα να ξεπλύνει και σβήνοντας το παρελθόν, ένα νέο λαμπρό παρόν κι ένα μέλλον πρόσχαρο κι ελπιδοφόρο να ανατείλει!».