Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο Φάνης Μουρατίδης σκηνοθετεί και παίζει στο ιδιαίτερο έργο του Ντάνι Ρόμπινς «2:22. A Ghost Story». Το θεατρικό αυτό έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και επιτυχία στο Λονδίνο, αλλά και στην Αθήνα και τώρα έρχεται για αριθμό παραστάσεων και στην Κύπρο. Ο Φάνης Μουρατίδης, μαζί με τις Φαίη Ξυλά και Ναταλία Δραγούμη και τους Βασίλη Κούκουρα (που αντικαθιστά τον Γιώργο Μαντζώρο, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας) και Γιώργο Ζαφειρόπουλο, θα συγκεντρωθούν σε μία συνηθισμένη σύναξη, που όμως εν τέλει δεν θα είναι. Όπως λέει ο κ. Μουρατίδης στην «Κ».
–Τι ήταν αυτό που κίνησε το ενδιαφέρον σας για να ανεβάσετε το «2:22, A Ghost Story»;
–Θέλαμε να μετατρέψουμε το θέατρο Αλάμπρα των επιχειρήσεων Τάγαρη, με το οποίο συνεργάζομαι, σε ένα σύγχρονο αστικό θέατρο που θα ψάχνει καινούργια κείμενα, νέες τάσεις, μακριά από παγιωμένες σκέψεις, να βρει έργα τα οποία έχουν αναβιώσει παλαιότερα με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Έτσι κατά την αναζήτηση ρεπερτορίου έπεσε το μάτι μου πάνω στο «Ghost Story». Ασχολείται με μία τελείως διαφορετική θεματική, και είναι ένα έργο το οποίο φέρει έναν πολύ σύγχρονο τρόπο γραφής. Είδα επίσης ότι ανήκει σε μια περιοχή που πάντα με ιντρίγκαρε, στο κομμάτι τού υπερφυσικού, της μεταθανάτιας ζωής, το κομμάτι των φαντασμάτων, των διαστάσεων. Όλα αυτά τα βρίσκω πάντα πικάντικα και αινιγματικά. Το αίνιγμα, άλλωστε, είναι συνυφασμένο με τη λειτουργικότητα του θεάτρου, με το αίνιγμα ουσιαστικά ξεκινάει κανείς μια ιστορία. Και το αίνιγμα στο συγκεκριμένο έργο είναι μοναδικό. Είναι ένα έργο που έχει πάρα πολλά γοητευτικά χαρακτηριστικά και αποτελείται από τρία διαφορετικά είδη θεάτρου, το υπερφυσικό θρίλερ, που είναι η βάση του, το κοινωνικό δράμα και ταυτόχρονα έχει πολλά στοιχεία κομεντί. Δηλαδή, συνδυάζει χιούμορ, προβληματισμό, σκέψη, ψυχολογικό θρίλερ. Ήταν μια παράσταση που έκανε πολύ μεγάλη αίσθηση στην Αγγλία, μιλάμε για ένα έργο πάρα πολύ δυνατό, βραβεύτηκε το συγκεκριμένο κείμενο και για μένα είναι ένα πολύ καλά δομημένο. Είναι ένα έργο που σπάνια βρίσκεις να έχει τέτοιες συγγραφικές αρετές, είναι εξαιρετικά έξυπνο κείμενο, και είναι έξυπνο, γιατί δεν το δείχνει!
–Και όλα αυτά πού συμβαίνουν;
–Σε έναν χώρο που οι ήρωες μέσα σε μια βραδιά βρίσκουν τη δυνατότητα να αποκαλύψουν μυστικά, να ξετυλιχθούν οι σχέσεις τους, να βγει η αλήθεια, το αδιέξοδο και πραγματικά να δούμε και τη λειτουργία του φαντάσματος μέσα σε αυτή την ιστορία που διαδραματίζεται με το που ξεκινάει η παράσταση μέχρι το τέλος.
–Πάνω σε αυτό που είπατε και για την περιπλοκότητα του είδους αλλά και για τη μεταφορά στη σκηνή αυτού του υπερφυσικού. Τι σας δυσκόλεψε στο να μεταφέρετε στη σκηνή αυτό το υπερφυσικό;
–Αυτό που με δυσκόλεψε πρακτικά είναι ότι δεν είναι ένα καθαρό είδος. Επειδή συνδυάζει τρία διαφορετικά ειδικά έχει μία δική του οντότητα, έχει έναν δικό του χαρακτήρα, που δεν θυμίζει κάτι άλλο. Η δυσκολία που είχαμε ήταν να είμαστε πιστοί σε αυτόν τον χαρακτήρα, που βλέπαμε ότι μέσα από τις πρόβες αναδύεται. Αυτό ήταν το ένα δύσκολο κομμάτι. Το δεύτερο δύσκολο κομμάτι ήταν αυτό το παιχνίδι που κάνει ο Ντάνι Ρόμπινς, που προβοκάρει λίγο με έναν πάρα πολύ ωραίο τρόπο τον θεατή στο τι είναι πραγματικό και τι δεν είναι πραγματικότητα. Ο θεατής κατά τη διάρκεια της παράστασης βλέπει κάτι που του φαίνεται μια καθημερινότητα και στο τέλος της παράστασης καταλαβαίνει ότι δεν έβλεπε τίποτα το φυσιολογικό.
–Μιας και αναφερθήκατε στην πραγματικότητα, είναι σχετική η έννοια της πραγματικότητας;
–Νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας μέσα από την πορεία της ζωής μας και ερχόμαστε κάποια στιγμή να δούμε πώς θα τη διαχειριστούμε. Και αυτή η πραγματικότητα είναι η ιστορία, όπως λέει και ο συγγραφέας μας, που φτιάχνει ο δικός σου εγκέφαλος, βασισμένος πάντα στις πεποιθήσεις, στους φόβους, στους πόθους, στις εμπειρίες, στα όνειρα και μέσα από όλο αυτό το πλαίσιο ο άνθρωπος φτιάχνει τη δική του εκτίμηση για την πραγματικότητα. Μέσα από την εκτίμηση αυτή πιστεύει απόλυτα στις πεποιθήσεις του, είναι ακλόνητος, αγνοώντας όμως ένα άλλο τεράστιο κομμάτι της πραγματικότητας, που συμβαίνει την ίδια στιγμή, αλλά αυτός δεν μπορεί να το δει, γιατί ο τρόπος που βλέπει είναι πολύ συγκεκριμένος και δεν του το επιτρέπει να διευρύνει το οπτικό του πεδίο.
Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι καθημερινό στο έργο
–Αυτή την πολυπλοκότητα των ειδών πώς τη χειριστήκατε, που είναι και μια νέα τάση και στο παγκόσμιο θέατρο και στον κινηματογράφο;
–Έπρεπε να βρω τους αρμούς, τα πράγματα που είναι οι συνδετικοί κρίκοι, που φτιάχνουν τη γέφυρα της παράστασης. Και το δύσκολο κομμάτι ήταν να δούμε πώς αυτά τα περάσματα αποκτούν μία οργανικότητα, αποκτούν μια ταυτότητα και που δεν δημιουργούν χάσμα στον ρυθμό της παράστασης, αλλά θα είναι κάτι το οποίο βοηθάει στο να οδηγηθούμε στην κορύφωση του έργου. Και αυτό ήταν πραγματικά δύσκολο, γιατί έπρεπε να γίνει με έναν τρόπο που να είναι καθημερινότητα, ενώ δεν υπάρχει τίποτα που να είναι τελικά καθημερινό.
–Αυτή η επιτυχία που είχε το Ghost Story στο εξωτερικό σας δεσμεύει κατά κάποιο τρόπο, σας φοβίζει, σας βάζει σε μια άλλη θέση απέναντι στο έργο και στον συγγραφέα;
–Όχι. Δεν με άγχωσε, δεν με τρομοκράτησε τίποτα, δεν αισθάνθηκα πιεσμένος από κάτι για ένα και μόνο λόγο, ξέρω ότι αγαπώ τη δουλειά μου. Ένας άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά δεν τον φοβίζει με οτιδήποτε έχει να αναμετρηθεί, γιατί στόχος του είναι να αναδείξει τη δουλειά του. Σημαντικό είναι να καταφέρεις να βοηθήσεις, να προσφέρεις έτσι ώστε αυτό το έργο να δημιουργήσει μια γέφυρα με το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι. Να συμβεί κάτι στους θεατές. Η αγωνία μου είναι να καταφέρω το κοινό να απολαύσει αυτή την ιστορία όσο καλύτερα μπορώ. Να συγκινηθεί, να γελάσει, να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να ψυχαγωγηθεί, να πάρει κάτι από αυτό το έργο, δεν έχει σημασία τι είναι αυτό για τον καθένα. Σημασία έχει κάτι να συμβεί.
–Ποια θα λέγατε, κύριε Μουρατίδη, ότι στην εποχή που ζούμε είναι τα σύγχρονα φαντάσματα που τα περιμένουμε σχεδόν εμμονικά να εμφανιστούν;
–Έχουμε πολλά φαντάσματα. Είναι ένας έρωτας που ήλθε και έφυγε από τη ζωή σου, ένας άνθρωπος που αλληλεπίδρασε στη ζωή σου, που έχει αλλάξει τόσα πολλά πράγματα στην καθημερινότητά σου και πολλές φορές επανέρχεται, είναι μπροστά σου. Ένας άνθρωπος που όμως δημιούργησε τέτοιες αλλοιώσεις η σχέση σου μαζί του που αυτό το πρόσωπο συνεχίζει να υπάρχει, σε μια μυρωδιά, σε ένα τοπίο, σε μια μουσική…
–Πάντα με θετικό πρόσημο όμως;
–Σε ανθρώπους που έχουν υποστεί κακοποιητικές συμπεριφορές αυτά τα φαντάσματα σε στοιχειώνουν… σε κυνηγάνε ή γίνονται οι σειρήνες σου… Με ένα φάντασμα που δεν υπάρχει πια… το φάντασμα μπορεί να είναι η φτώχεια, αυτό που δεν σε αφήνει να πάρεις το ρίσκο ή την πρωτοβουλία για να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου. Έχει φαντάσματα η καθημερινότητα και η ζωή μας.
–Υπάρχουν και οι εμπειρίες…
–Ναι, υπάρχουν και αυτοί που είχαν υπερφυσικές εμπειρίες. Ο Ντάνι Ρόμπινς κάνει μια πάρα πολύ πετυχημένη εκπομπή στο BBC στην οποία καλεί ανθρώπους που είχαν υπερφυσικές εμπειρίες και πάνω σε μία τέτοια εμπειρία ξεκινάει το 2:22, με έναν βασικό άσχημα πιστεύω ή δεν πιστεύω. Επίσης πόσο σκληρό είναι να έχεις βιώσει υπερφυσική εμπειρία και να τη βιώνεις τέσσερα βράδια, την ίδια ώρα και ο άνθρωπος της ζωής σου, ο συνοδοιπόρος σου να αμφισβητεί ότι εσύ έχει την ζήσεις… Πόσο πολύ κλονίζεται η αγάπη σου και η εμπιστοσύνη σου απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που αφοσιώθηκες και εκεί δημιουργείται το πρώτο τεράστιο ρήμα στη σχέση σου...
–Στην Κύπρο, λοιπόν, τα σπουδαία για το 2:22…
–Είναι πάντα πολύ μεγάλη χαρά να έρχομαι στην Κύπρο και περιμένω τη στιγμή με τεράστια προσμονή. Χαίρομαι πάρα πολύ που θα μοιραστούμε αυτή την ιστορία και εύχομαι και ο κόσμος να το χαρεί κι αυτός μαζί μας και να το απολαύσει, όσο εμείς.
