Στον κόσμο αυτής της παράστασης, η Λήθη δεν είναι απουσία. Είναι μια ύλη παχύρρευστη, σχεδόν βαλτώδης, που έχει καταπιεί ό,τι υπήρξε: μνήμες, κινήσεις, πρόσωπα. Στο επίκεντρο του έργου, ένα σύμβολο: ο Ποταμός, όχι πια σε ροή, αλλά βυθισμένος σε μια άχρονη ακινησία. Αυτός είναι ο Ποταμός της Λήθης: ένα σώμα άλλοτε ζωντανό, τώρα ακίνητο, σχεδόν αόρατο, βουλιαγμένο σε μια σκηνική εγκατάσταση που μοιάζει με άχρονο τοπίο εγκατάλειψης....