Η Τουρκία ως ανάχωμα

Η φρίκη των Παρισίων, με τη στυγνή δολοφονία Γάλλων πολιτών από Γάλλους πολίτες διαφορετικού θρησκεύματος, προκάλεσε τον αποτροπιασμό και τη διεθνή κατακραυγή, αλλά ευρισκόμεθα μακράν της διαμόρφωσης πολιτικής για την αντιμετώπιση του ριζοσπαστικού Ισλάμ.

Η στήλη αυτή δεν θα αποπειραθεί να επιλύσει το πρόβλημα. Θα ήταν απλούστατα αφελές. Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς έχει κηρύξει τον «πόλεμο εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ», αλλά οι αντίπαλοι δεν είναι ορατοί. Δεν κυκλοφορούν με στολές, δεν φέρουν διακριτικά και η διαχείριση μεμονωμένης εκφάνσεως βίας –της πλέον απεχθούς μορφής– είναι εξαιρετικά δυσχερής, εάν όχι αδύνατη. Η μάχη της Χριστιανικής Ευρώπης με το Ισλάμ –μία θρησκεία δίχως αποκαλυπτική διάσταση– διεξήχθη στο Βυζάντιο και στην Ιβηρική Χερσόνησο. Στην καθ’ ημάς Ανατολή, οι Οθωμανοί Σουλτάνοι υπήγαγαν το Ισλάμ στις αυτοκρατορικές τους επιδιώξεις και το κατέστησαν από ατίθασο και ανεξέλεγκτο ρεύμα βίας και προσηλυτισμού σε παραπλήρωμα της πολιτικής τους. Ηταν η μεγαλύτερη υπηρεσία που άθελά τους προσέφεραν στην Ευρώπη και στους χριστιανικούς πληθυσμούς τους οποίους είχαν υποτάξει.

Σήμερα, η κατάσταση είναι σαφώς εκτός ελέγχου, για λόγους που η εξέτασή τους δεν είναι της παρούσης. Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάς βρίσκεται γεωγραφικώς εγγύτερα στην περιοχή της κρίσεως από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό και μόνον δημιουργεί φυσιολογικώς αμηχανία και ανησυχία – όσο το επιτρέπει, φυσικά, η ένταση της προεκλογικής αντιπαραθέσεως.

Η κατάσταση θα ήταν απελπιστική, ωστόσο, εάν η Τουρκία είχε βυθιστεί στο χάος της περιοχής και εάν η ψευδαίσθηση της «Αραβικής Ανοίξεως», που ανεύθυνα είχε καλλιεργήσει η Δύση, επικρατούσε, όπως πολλοί είχαν ελπίσει όταν εξεδηλώθησαν οι ταραχές στην πλατεία Ταξίμ, πριν από αρκετούς μήνες.

Ο Τούρκος πρόεδρος κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι αντιπαθής στη Δύση. Η Ευρώπη του Διαφωτισμού και του Ορθού Λόγου τον απορρίπτει μετά βδελυγμίας. Πέραν των ιδεολογικών εμμονών, είναι ο ηγέτης που επανέφερε το Ισλάμ, αλλά εντός πολιτικού πλαισίου, το οποίο ελέγχει με τρόπο –είναι αλήθεια– απολυταρχικό και βίαιο. Είναι αμφίβολο εάν το κεμαλικό καθεστώς, που είχε παρακμάσει με τρόπο ανεπανόρθωτο, μπορούσε να διαχειρισθεί μία δυναμική εκδήλωση του ριζοσπαστικού Ισλάμ σε αυτή τη χώρα. Η Ελλάς και η Κύπρος αισθάνονται την πίεση –ενίοτε αφόρητη– των τουρκικών προκλήσεων κατά παράβασιν του Διεθνούς Δικαίου. Αλλά όλα τα προβλήματα αυτά έχουν την αφετηρία τους στο κεμαλικό καθεστώς, δίχως αυτό να δικαιώνει ασφαλώς τη σημερινή ισλαμική κυβέρνηση. Ασφαλώς η Τουρκία του κ. Ερντογάν είναι εκτεθειμένη στον κίνδυνο του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αλλά καλύτερα προετοιμασμένη –από απόψεως κοινωνικής και όχι μόνον στρατιωτικής– από ό,τι τα μπααθικά καθεστώτα, που ήσαν μία αραβική εκδοχή του πρώιμου κεμαλισμού. Και αυτό είναι προς όφελος και ημών των Ελλήνων.

.