Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο εντοπισμός ενεργειακών κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο εισήγαγε νέο παράγοντα εντάσεως στην πολυετή ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Η πρόσφατη ανακοίνωση περί υπάρξεως και νέου κοιτάσματος στο «οικόπεδο 6» της κυπριακής ΑΟΖ, που ήδη από τον Απρίλιο του 2017 διεκδικεί η Αγκυρα με επιστολή της προς τον ΟΗΕ, τροφοδοτεί επικίνδυνα την ένταση.
Το «ενεργειακό Ελντοράντο», που ορέγονται να κατακτήσουν όλες οι χώρες της περιοχής, υπάρχει ο κίνδυνος να αναδειχθεί σε μια πυριτιδαποθήκη με ολέθριες συνέπειες σε περιφερειακό, αλλά και σε ευρύτερο επίπεδο. Αξιον παρατηρήσεως ότι αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που η Δύση διακηρύττει την ανάγκη ενεργειακής απεξαρτήσεως από τους υδρογονάνθρακες για να αποτραπεί ο όλεθρος της κλιματικής καταστροφής, που απειλεί τον πλανήτη. Λίγο ασυνάρτητα ηχούν όλα αυτά.
Για να περιορισθούμε στον μικρόκοσμό μας και στα άμεσα προβλήματα, είναι ανάγκη να ληφθεί υπ’ όψιν πως η Τουρκία δεν θα επιτρέψει να αποκλεισθεί από την αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο. Οπως επίσης η Τουρκία κατέστησε σαφές ότι δεν θα ανεχθεί μετατροπή του Αιγαίου σε μια λίμνη ελληνική.
Ηδη από τις πρώτες συνομιλίες Ελλάδος και Τουρκίας μετά την εισβολή στην Κύπρο η τουρκική πλευρά επέμενε να ισχύσει στα θέματα του Αιγαίου η αρχή της ευθυδικίας και επιμένει σε αυτήν τη στάση. Οι αξιώσεις, βέβαια, της Αγκυρας απορρίπτονται από την Αθήνα ως έκνομες και αντίθετες προς το διε-θνές δίκαιο και τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Και δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι η Τουρκία εγείρει στον ΟΗΕ θέμα παραβιάσεως της Συνθήκης της Λωζάννης, διότι η Ελλάς εξοπλίζει τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Ενώ παράλληλα στο ΝΑΤΟ η Αγκυρα καταγγέλλει την Αθήνα πως οι αναχαιτίσεις των τουρκικών μαχητικών από ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη παρεμποδίζουν την ομαλή διεξαγωγή συμμαχικών ασκήσεων στο Αιγαίο.
Το αποτέλεσμα σε πρακτικό επίπεδο είναι μια νέα «κούρσα εξοπλισμών», με την Ελλάδα να είναι χώρα-αγοραστής αμυντικών συστημάτων και την Τουρκία να αναπτύσσει την πολεμική βιομηχανία της και να προωθεί τις εξαγωγές της ακόμη και σε χώρες της Βαλκανικής, όπως η Αλβανία. Δεν πρόκειται απλώς για επιλογή του προέδρου Ερντογάν, που υπαγορεύεται ενόψει των επικείμενων κρίσιμων εκλογών, αλλά για εθνική στρατηγική βάθους και όχι συγκυριακή, η οποία θα συνεχισθεί για χρόνια.
