Του Απόστολου Τομαρά
Με όλα αυτά που συμβαίνουν την τελευταία εβδομάδα στην Ελλάδα στο μυαλό μου ήλθε κάτι που μου είχε πει ο μακαρίτης ο Τάσσος Παπαδόπουλος τον Δεκέμβριο του 2007 παραμονές των προεδρικών εκλογών του 2008.
Την απέραντη «μοναξιά» που νιώθει ένας ηγέτης όταν καλείται να πάρει μια απόφαση ζωής. Ο αείμνηστος πρόεδρος με τον τρόπο αυτό μοιραζόταν τις στιγμές εκείνες που μόνος του έπρεπε να αποφασίσει για τις τύχες του λαού.
Δεν εξετάζω την απόφαση, ούτε αν συμφωνώ ούτε αν διαφωνώ, αλλά τις μεγάλες αποφάσεις τις λαμβάνουν οι ηγέτες. Δυστυχώς, αυτό το είδος των πολιτικών έχει εκλείψει προ πολλού στην Ελλάδα. Εκ των πραγμάτων το βάρος πέφτει στους ώμους των πολιτών.
Από την περασμένη Δευτέρα οι πάντες μιλούν ποιο είναι το συμφέρον του λαού και της χώρας. Τι θα συμβεί εάν επικρατήσει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Μέχρι το Σάββατο θα συνεχίσουν να μιλούν οι πάντες για την Ελλάδα και το λαό της.
Την επομένη θα σιγήσουν οι «φιλικές» και λιγότερο «φιλικές» νουθεσίες. Την ερχόμενη Κυριακή θα μιλήσουν μόνο οι πολίτες όλοι αυτοί που ζουν την καθημερινότητα της Ελλάδας. Οι Έλληνες πολίτες θα πάνε στην κάλπη με αισθήματα οργής και θυμού.
Όχι γιατί δεν κατάφεραν να «δουλέψουν» και πάλι τους «Κουτόφραγκους», όπως υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά γιατί οι «ηγέτες» της χώρας τους αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Γιατί ακόμα και σε συνθήκες «πολέμου» δεν είχαν το πολιτικό σθένος να προασπίσουν το κοινό συμφέρον της χώρας, να συγκρουστούν με τις διαχρονικές παθογένειες και τα κατεστημένα.
Γιατί ακόμα και την ώρα της επαπειλούμενης συμφοράς δεν ξέχασαν παλαιοκομματικές νοοτροπίες, θέτοντας το πολιτικό μέλλον των ιδίων και του κόμματος πάνω απ´ όλα. Και επειδή δεν είναι Κυριακή και «δικαιούμαστε» να μιλάμε μέχρι τότε για την Ελλάδα, οι πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι για τα όσα βιώνει η Ελλάδα είναι οι πολιτικές ηγεσίες μέχρι και σήμερα.
Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο ευθύνονται για την εικόνα που βγάζει η Ελλάδα, όχι από τότε που έκλεισαν οι τράπεζες, αλλά πολύ πριν. Οι ηγεσίες που κλήθηκαν να διαχειριστούν μια έκτακτη κατάσταση, αντί να εμπεδώσουν στον κόσμο πρώτα και κύρια το αίσθημα δικαιοσύνης, κατέβαλαν προσπάθειες για να επιβεβαιώσουν εκείνες τις φωνές που τις ήθελαν να ποδηγετούνται από ισχυρά συμφέροντα.
Το αποτέλεσμα της κάλπης, όποιο και αν είναι αυτό, δεν πρόκειται να κλείσει τις πληγές που έχουν ανοίξει τα τελευταία πέντε χρόνια. Εντός ή εκτός ευρωζώνης τα επόμενα χρόνια θα είναι ιδιαίτερα σκληρά για την Ελλάδα και επώδυνα για τον λαό της.
Το δημοψήφισμα αναλόγως του αποτελέσματος ενδεχομένως να δώσει μια διέξοδο προσωρινή. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια ηγεσία που να μην της χαϊδεύει τα αφτιά. Η Ελλάδα χρειάζεται μια ηγεσία που να πει στο λαό τα πράγματα με το όνομά τους, να πει αλήθειες αδιαφορώντας για το προσωπικό και κομματικό κόστος.
Από την άλλη, η χώρα και ο λαός της θα πρέπει να αντιληφθούν, να ξεχάσουν ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν. Πρέπει επίσης να γίνει αντιληπτό ότι η χώρα δεν απειλείται από το εξωτερικό, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό.
Η Ελλάδα θα έχει μέλλον μόνο όταν οι πολίτες της θα τιμωρούν παραδειγματικά όσους προσπαθούν να τους χαϊδέψουν την ακοή με απατηλές και ανέφικτες υποσχέσεις. Μόνο τότε θα βάλει φραγμούς στους λαϊκιστές και δημοκόπους.
Όποια και αν είναι η ετυμηγορία την Κυριακή, η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μια νέα εποχή, όπου η πραγματικότητα είναι σκληρή. Αν η χώρα και ο λαός δεν γυρίσουν σελίδα, αν δεν αφήσουν πίσω νοοτροπίες του παρελθόντος, ουδείς μπορεί να γνωρίζει το εύρος των επιπτώσεων.
Η ψήφος της Κυριακής θα καθορίσει το μέλλον της χώρας. Οι πολίτες, όταν θα πάνε στην κάλπη θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους, ότι από την επιλογή τους θα κριθεί το μέλλον των επόμενων γενιών.
Το δικό τους μέλλον ούτως η άλλως δόθηκε ως αντιπαροχή στις Βρυξέλλες και στην Φρανκφούρτη.
