Του Απόστολου Τομαρά
Όποια άποψη ή θέση εκφράσθηκε πριν την Κυριακή για την Ελλάδα ανήκει εις το παρελθόν. Η βούληση του Ελληνικού λαού δεν αφήνει την παραμικρή παρερμηνεία ή αμφισβήτηση. Το 61% που συγκέντρωσε το ΟΧΙ ταρακουνά το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας, δεν φαίνεται όμως να επηρεάζει την στάση των Ευρωπαίων.
Ότι και αν αφήνει πίσω του το ΟΧΙ η έκφραση του λαού ήταν ξεκάθαρη: Μια συμφωνία καλύτερη εντός του ευρώ. Αυτό που προκαλεί έκπληξη, με βάση το κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι η πρόταση με την οποία η ελληνική πλευρά θα επιστρέψει στις Βρυξέλλες και δεν είναι άλλη από την γνωστή βελτιωμένη πρόταση Γιούνκερ της περασμένης Παρασκευής.
Γιατί χρειάσθηκε ένα δημοψήφισμα για να γίνει αποδεκτή από την ελληνική κυβέρνηση; Δεν θα μπορούσε να είχε συγκληθεί το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών την περασμένη εβδομάδα και η Αθήνα να πήγαινε στους Θεσμούς ενωμένη;
Γιατί όλος αυτός ο διχασμός των τελευταίων εικοσιτετραώρων, με την Ελλάδα να ακροβατεί να βρεθεί εκτός ευρώ και το τραπεζικό σύστημα της χώρας να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;
Μήπως, όπως λένε οι κακές γλώσσες στην ελληνική πρωτεύουσα, για να κοπεί ο τσαμπουκάς των ακραίων Συριζέων και των ΑΝΕΛ που απειλούσαν να καταψηφίσουν την ίδια τους την κυβέρνηση, αν ο Αλέξης Τσίπρας τολμούσε να πάει μια παρόμοια πρόταση στην Βουλή;
Το 61% πιστώνεται στον Αλέξη Τσίπρα και υπό το πρίσμα αυτό ποιος κυβερνητικός βουλευτής μπορεί να υψώσει μπαϊράκι; Η Αθήνα γνωρίζει ότι καλύτερη συμφωνία από αυτή του Γιούνκερ δεν πρόκειται να πετύχει, όσα δημοψηφίσματα και αν κάνει.
Είναι πασιφανές ότι με το 61% ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε αυτό που επιδίωκε με το δημοψήφισμα: Να καταστεί πανίσχυρος στο εσωτερικό. Ο έλληνας πρωθυπουργός γνωρίζει ότι αυτά που υποσχέθηκε στους Έλληνες πολίτες δεν θα τα υλοποιήσει.
Η κοστολόγηση ακόμα και της «καλής» πρότασης Γιούγκερ κινείται σε μέτρα της τάξεως των 8 δις ευρώ. Οτιδήποτε άλλο πάνω από το συγκεκριμένο ποσό είναι εκτός προεκλογικών υποσχέσεων.
Αν λάβουμε υπόψη και την άλλη υπόσχεση, ότι ένα ισχυρό ΟΧΙ θα τον ενδυνάμωνε έναντι των εταίρων, αν λάβουμε υπόψη τις αντιδράσεις δεν φαίνεται να ιδρώνει και πολύ το αυτί τους.
Το μόνο που προκάλεσε ήταν ένα κοινό ανακοινωθέν με μοναδική «παραφωνία» το ΚΚΕ. Το τι θα γίνει από τώρα και στο εξής, μόνο ο Θεός το ξέρει. Οι αρχαίοι ημών «πρόγονοι» είχαν επινοήσει τον από μηχανής Θεό, όταν υπήρχε το πλήρες αδιέξοδο.
Στην σύγχρονη Ελλάδα και κυρίως στην σημερινή Ευρώπη από μηχανής Θεός δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η Θεία βοήθεια, την οποία επικαλούμαστε πολύ συχνά. Ό,τι και αν είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του, ό,τι και αν επιδίωκε ο Αλέξης Τσίπρας με το δημοψήφισμα, η εντολή του ελληνικού λαού είναι η συμφωνία και η θέλησή του θα πρέπει να γίνει σεβαστή απ όλους.
Πολύ αμφιβάλλω αν το ίδιο θα πράξουν και οι εταίροι και εδώ ξεκινούν τα δύσκολα για την Ελλάδα. Ο λαός την Κυριακή με την ψήφο του έβγαλε οργή για όλα όσα βιώνει πέντε χρόνια. Όμως αυτός ο ίδιος ο λαός δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις ηγεσίες του.
Δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ευθύνη για την κατάντια της χώρας έχουν όλες οι ηγεσίες από το 1974 και εντεύθεν. Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Όμως όλες έχουν ευθύνη. Ακόμα και αυτή η κυβέρνηση -γνωστή και ως «πρώτη φορά αριστερά»- μέχρι σήμερα δεν έχει δείξει δείγματα σύγκρουσης με το διαχρονικό πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο που συνεχίζει να παραμένει στο απυρόβλητο.
Βαρύτατες ευθύνες φέρουν και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες από τότε που η Ελλάδα κατέστη το δέκατο μέλος της τότε ΕΟΚ. Τις μεγαλύτερες όμως ευθύνες τις φέρει ο ίδιος ο λαός. Αυτός που εδώ και τόσα χρόνια αφήνει χώρο στις ηγεσίες του που αποδείχθηκαν λίγες.
Που με δική του ευθύνη του χαϊδεύουν τα αφτιά, το γνωρίζει και όμως δεν αντιδρά. Από την λογική αυτή δεν εξαιρείται ούτε η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς. Ακόμα και για τα αυτονόητα που έταξε ο ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιανουάριο δεν αναρωτήθηκε ο λαός που του έδωσε το χρίσμα εξουσίας, πώς μπορούν να υλοποιηθούν σε μια Ελλάδα που βαδίζει από οικονομικής απόψεως στην κόψη του ξυραφιού;
Το μέγα ζητούμενο είναι η Ελλάδα να ξεπεράσει την παρούσα κρίση. Όποια και αν είναι η μετά το δημοψήφισμα εποχή, το μόνο σίγουρο είναι ότι την Ελλάδα την αναμένουν δύσκολες ώρες.
Αυτό όμως που προέχει είναι να σωθεί η πατρίδα με κάθε τρόπο, μέσο και κόστος. Η ευθύνη πέφτει πρώτα και κύρια στις πλάτες όσων ζουν την σκληρή πραγματικότητα. Για τους υπόλοιπους (ανάμεσά τους και ο υπογράφων) που παρακολουθούν από μακριά, ας σεβαστούν την όποια επιλογή αυτών που ζουν μέσα στο πρόβλημα και ας βοηθήσουν όσο μπορούν.
Το ζητούμενο στην παρούσα φάση δεν είναι οι «κακοί» κάτοικοι της Ελλάδας, αλλά η ίδια η Ελλάδα. Για τα υπόλοιπα έχουμε χρόνο μετά να επιδοθούμε στο αγαπημένο μας σπορ. Το εθνικό ξεκατίνιασμα.
*Παράφραση ενός συνθήματος («Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγομεν πέτρες») σε τοίχο του χωριού Άλωνα, το 1954 έτσι όπως το απαθανάτισε με τη φωτογραφική του μηχανή ο Γ. Σεφέρης
