Του Απόστολου Τομαρά
Στα τέλη της δεκαετίας του 90 όταν συντεταγμένα και μετά από είκοσι πέντε χρόνια ξεκινούσαν οι έρευνες εντοπισμού και ταυτοποίησης λειψάνων αγνοουμένων, πολλοί πίστεψαν τότε ότι έστω και καθυστερημένα ξεκινούσε μια πορεία, που θα οδηγούσε στο τέρμα μια από τις επώδυνες πτυχές της κυπριακής τραγωδίας.
Από τότε έχουν περάσει δέκα έξι χρόνια. Υπάρχουν θετικά σημάδια, ότι το πολιτικό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί χωρίς να έχουν επουλωθεί -για κάποιους τουλάχιστον- πληγές του παρελθόντος.
Όποιες και αν είναι οι ευθύνες που φέρει η κατοχική Τουρκία για την διαιώνιση μιας ανθρωπιστικής πτυχής, τις μεγαλύτερες ευθύνες της φέρει η κυπριακή πολιτεία από το 74 εντεύθεν.
Τεράστιες ευθύνες όμως φέρει και η κοινωνία που ανέχθηκε να περάσουν τόσα χρόνια και κάποιες οικογένειες, σαράντα ένα χρόνια μετά να παραμένουν στο σκοτάδι. Η κυπριακή κοινωνία μετά την καταστροφή πέτυχε πολλά.
Όχι μόνο στάθηκε στα πόδια της σε όλους του τομείς, αλλά κατέγραψε και αξιοζήλευτες επιδόσεις. Πέτυχε το οικονομικό θαύμα. Αυτό που δεν πέτυχε ήταν να αποτρέψει ο ανθρώπινος πόνος να πέσει στην λήθη.
Το ίδιο συνέβη και στον ελλαδικό χώρο. Ζωντανό και «επίκαιρο» παράδειγμα η ιστορία του Noratlas. Σημάδι εμπλοκής της Ελλάδας στην εισβολή του 1974 που όμως επιχειρήθηκε να κρατηθεί «μυστικό».
Όλοι γνώριζαν ή εύλογα υπήρχαν οι υποψίες ότι μαζί με το Noratlas μπορεί να είχαν ταφεί και ελλαδίτες καταδρομείς. Και όμως αφέθηκαν να περάσουν σαράντα ένα χρόνια αγωνίας και προσμονής για τις οικογένειες δεκατεσσάρων πεσόντων.
Το ίδιο έγινε και με άλλες περιπτώσεις αγνοουμένων για τους οποίους ήταν γνωστό ότι είχαν ταφεί στις ελεύθερες περιοχές. Και όμως ουδείς φρόντισε για αυτές τις περιπτώσεις τουλάχιστον το μαρτύριο να πάρει τέλος.
Και όταν κάποια στιγμή αποφασίσθηκε να γίνει κάτι, τι έπραξαν; Έδωσαν μερικά οστά σε οικογένειες σε Κύπρο και Ελλάδα αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Πολύ σύντομα θα αποδειχθεί, αν στον Τύμβο έχουν ταφεί καταδρομείς.
Μπορεί κάποιος να απαντήσει ειλικρινά τι θα γίνει αν εντοπισθούν και εδώ περιπτώσεις οικογενειών πεσόντων καταδρομέων στις οποίες έχουν δοθεί ήδη οστά υποτίθεται αγαπημένων τους προσώπων;
Η κυπριακή και ελληνική πολιτεία έχουν ασήκωτες ευθύνες για την διαιώνιση του δράματος που ζουν οικογένειες πεσόντων και αγνοουμένων σαράντα ένα χρόνια μετά. Ειδικά όμως για την Ελλάδα υπάρχει και κάτι επιπλέον.
Στην Κύπρο το 1974 έδωσε την ζωή του μεγάλος αριθμός Ελλήνων στρατιωτών. Η Ελληνική πολιτεία για χρόνια είχε καταστήσει αυτούς τους ανθρώπους αόρατους. Υπήρχαν περιπτώσεις πολεμιστών που πέθαναν χωρίς να τους αναγνωρισθεί τουλάχιστον το ηθικό μέρος των όσων πρόσφεραν στην πατρίδα.
Και να φανταστεί κανείς ότι ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας είναι το μνημείο τιμής ελλαδιτών και ε/κ που θυσιάσθηκαν το 1974. Από τον Τύμβο έχει περάσει το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας της μεταπολίτευσης.
Η Ελλάδα τιμούσε τα παιδιά της με δάφνινα στεφάνια και από την άλλη τα άφηνε στην αφάνεια και την ανέχεια.
