Του Απόστολου Τομαρά
Εννέα συλλήψεις μαθητών από 16 έως 18 ετών πραγματοποίησε η αστυνομία για τα επεισόδια με τους Τ/κ στις αντικατοχικές εκδηλώσεις για την ανακήρυξη του παράνομου μορφώματος των κατεχομένων. Δεν θα καταδικάσω ούτε και θα επιδοκιμάσω τα όσα διαδραματίστηκαν -όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι θα χαθεί η ουσία που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι άλλη.
Τα επεισόδια ανέδειξαν τρία σοβαρά και συνάμα ανησυχητικά ζητήματα: Πρώτον, την ευθύνη που φέρουν τα κόμματα εκείνα, τα οποία διατηρούν πυρήνες μέσα στις μαθητικές οργανώσεις. Δεύτερον, την αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας και ειδικότερα των οικογενειών των συλληφθέντων. Τρίτον και πιο ουσιαστικό, το πώς αντιλαμβάνεται μια μερίδα νέων το μέλλον αυτού του τόπου, πώς αντιμετωπίζει ένα κομμάτι ανθρώπων της Κύπρου, με τους οποίους «αύριο» θα συνυπάρξει.
Βλέποντας κάποιος με μια τρίτη ματιά τα όσα συνέβησαν στο κέντρο της Λευκωσίας ειλικρινά θα έμεινε με την απορία, αν ένα κομμάτι της νεολαίας διακατέχεται από την άκρατη αισιοδοξία που επικρατεί για επανένωση της Κύπρου.
Με καμία διάθεση να βάλω στο ίδιο τσουβάλι της πλειοψηφία των νέων με την μικρή, θέλω να πιστεύω, ομάδα των πρωταγωνιστών, τα επεισόδια ανέδειξαν ανησυχητικά μηνύματα. Η Κύπρος ως κράτος δεν έχει εθνική ομοιογένεια. Πώς μπορεί να συνυπάρξουν δυο άνθρωποι με διαφορετικές εθνικές καταβολές, όταν ο ένας δεν μπορεί να ανεχθεί τον άλλον;
Και μάλιστα όταν πρόκειται για νέο αίμα και χωρίς τις πικρές μνήμες του παρελθόντος. Η αντίδραση ενός μέρους της μαθητιώσας νεολαίας - και δυστυχώς δεν είναι η μοναδική- απλώς αποτυπώνει τη γενικότερη αντίληψη που έχει ένα κομμάτι της κοινωνίας για τη συμβίωση δίπλα-δίπλα με τους Τ/κ.
Παρά ταύτα μπορώ να αντιληφθώ τα αισθήματα των νεαρών, την οργή τους για τον διαμελισμό αυτού του τόπου. Αυτό το οποίο δεν μπορώ να αντιληφθώ είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράσθηκαν αυτά τα συναισθήματα. Δεν γνωρίζω τους Τ/κ αλλά δεν νομίζω ότι στο πρόσωπό τους μπορεί κάποιος να διέκρινε την κατοχή. Τον υπαίτιο για όλα τα δεινά αυτού του τόπου.
Σε μια «ακραία» προσέγγιση του όλου ζητήματος κάποιος θα μπορούσε να αντιληφθεί, χωρίς να την υιοθετεί, μια ακραία αντίδραση από κάποιον που είναι θύμα της κατοχής. Κάποιον που του πήραν την «ζωή» μέσα από τα χέρια. Η συγκεκριμένη αντίδραση νέων δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, όσο και αν κάποιος έχει την διάθεση να κινηθεί στην λογική «είναι μωρά».
Και εδώ δυστυχώς ο ρόλος που διαδραματίζουν κάποια κόμματα είναι αρνητικός και διχαστικός. Ποια η ανάγκη π.χ ο Συναγερμός ή το ΑΚΕΛ να διατηρούν παρατάξεις στις μαθητικές οργανώσεις; Γιατί σώνει και καλά να βάζουμε ταμπέλλες στην κυριολεξία σε παιδιά πριν καλά-καλά ωριμάσουν;
Δυστυχώς τα κόμματα με τον τρόπο δράσης τους έστω κι αν δεν το θέλουμε, έχουν αναλάβει ντε φάκτο ένα ρόλο που έχει μόνο το σχολείο. Την κοινωνική διαπαιδαγώγηση των νέων. Αλλά και η οικογένεια δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Το ποια θα είναι η αντίδραση των οικογενειών των υπό σύλληψη μαθητών δεν θέλει και πολύ προσπάθεια για να γίνει αντιληπτή.
Προστατευτισμός στην πιο ακραία του μορφή. Η καταστολή ανάλογων συμπεριφορών δεν αποτελεί μορφή επίλυσης ενός πραγματικού προβλήματος. Βεβαίως, η αστυνομία θα πρέπει να κάνει την δουλειά της μακριά από παρεμβάσεις στην λογική της «κουμπαριάς». Η τιμωρία όμως θα πρέπει να είναι τέτοια που να αφήσει πίσω της θετικά στοιχεία.
Και εδώ η δικαιοσύνη, εάν και εφόσον οι συλληφθέντες έλθουν ενώπιον της, θα πρέπει να επιδείξει φαντασία. Το ζητούμενο δεν θα πρέπει να είναι ο «στιγματισμός». Αλλά η κατανόηση από τους «ενόχους» της ανεκτικότητας, του σεβασμού σε οτιδήποτε το διαφορετικό. Στην ίδια λογική θα πρέπει να κινηθεί και το σχολείο.
Με αποβολές π.χ και αφοριστικούς λόγους το πρόβλημα δεν επιλύεται. Σε διαφορετική περίπτωση και η δικαιοσύνη και το σχολείο το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να τροφοδοτήσουν την δεξαμενή εκείνη που δηλητηριάζει την σκέψη το λόγο και την συμπεριφορά απέναντι σε ένα σημαντικό κομμάτι με το οποίο καλούμαστε στο μέλλον να βαδίσουμε δίπλα-δίπλα.
