Του Ανδρέα Ανδρέου
Παρόλα τα εμπόδια που βρίσκουμε ενώπιόν μας στην προώθηση του τουρισμού –βλέπε χρεοκοπίες αεροπορικών εταιρειών και τουριστικών οργανισμών– το γεγονός πως οι τελευταίες χρονιές σπάνε τα κοντέρ σε επίπεδο αφίξεων, βοήθησε στη βελτίωση του παρεχόμενου προϊόντος και ιδιαίτερα αυτού που απευθύνεται στα υψηλά δώματα των τουριστικών απαιτήσεων, δηλαδή του ποιοτικού κομματιού του τουρισμού.
Παρόλο που όλες οι παραλιακές πόλεις έχουν να επιδείξουν κάτι αξιόλογο από πλευράς νέων προσθηκών, σήμερα θα εστιάσω στη Λεμεσό. Είχαμε λοιπόν την προ μηνών άφιξη του ξενοδοχειακού resort Parklane, το πολύ πρόσφατο άνοιγμα των πυλών του ξενοδοχείου Amara, την εκτεταμένη ανακαίνιση του ξενοδοχείου Mediterranean και τη σχετικά πρόσφατη ανακαίνιση του Four Seasons. Ακούεται πως το τελευταίο ενδέχεται να ανακαινιστεί πλέον ριζικά, αλλά δεν επιβεβαιώθηκε ακόμη κάτι τέτοιο.
Μια επίσκεψη σε όλα τα πιο πάνω επιβεβαιώνει πως ο πήχης ανέβηκε πάρα πολύ ψηλά σε σημείο που μόνο υπερηφάνεια σε κάνει να νιώθεις. Άρα δεν θα με ξένιζε εμένα προσωπικά αν στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, όπως αυτός ορίζεται με τη σημερινή τράπουλα, ακόμη και μια ανακαίνιση ενός πρόσφατα «πειραγμένου» ξενοδοχείου να θεωρείται επιβεβλημένη. Σκοπεύω σύντομα να σας μεταφέρω στο χαρτί μια περιδιάβαση στις νέες αφίξεις – εννοείται με ένα bias προς το real estate τους, αλλά σήμερα θα αναφερθώ ακροθιγώς στις πρώτες εντυπώσεις από τους νέους μαγνήτες της Λεμεσού.
Αν ήταν να περιγράψω το Amara Hotel με δύο λέξεις θα το αποκαλούσα «διαχρονικά μοντέρνο». Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μινιμάλ – γεγονός που εμένα με χαροποιεί ιδιαίτερα, αλλά πάντα περί προσωπικού γούστου πρόκειται. Επιπλέον το δούλεψαν και πέτυχαν να έχουν πιο άνετα και μεγάλα δωμάτια και όλα να έχουν θέα προς τη θάλασσα. Θεωρώ πως το λόμπυ είναι μικρό για ένα τέτοιο ξενοδοχείο, αλλά το γκαλερί εισόδου στο ξενοδοχείο, αλλά και εξόδου από αυτό προς τους κήπους και τον χώρο της πισίνας δίνει ρέστα. Το παιχνίδισμα νερού, φωτός (ιδιαίτερα το βράδυ), δέντρων και θαμνοειδών, καθώς και των γήινων στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν για τις επενδύσεις σε όλους τους χώρους, σε κάνει να μη χορταίνεις να χαζεύεις.
Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει η απαράμιλλη ποιότητα κατασκευής. Αν είσαι της λεπτομέρειας αναγνωρίζεις τι σκέψη μπήκε πίσω από το κάθε τι. Το μόνο υλικό που δείχνει fake και substandard είναι το πλαστικό ντέκιγκ που χρησιμοποιήθηκε σε κάθετα στοιχεία τοιχοποιίας για να σπάζει –αλλά να δένει– με τις επενδύσεις αντικέ μαρμάρου και πέτρας. Καλή η ιδέα της εισαγωγής ενός στοιχείου που να προσομοιάζει σε ξύλο και να έχει περισσότερη ανθεκτικότητα, αλλά δείχνει την υστέρησή του έναντι του ξύλου. Μπορεί η γενική λειτουργία να έχει ακόμη teething issues, αλλά αυτό δεν ισχύει παντού. Το Matsuhisa για παράδειγμα δίνει ρέστα σε όλα του.
Για το Parklane θα πρέπει να κάνω ειδικό αφιέρωμα. Εξάλλου, πήρε τόσα χρόνια για να γίνει και άνετα αποτελεί την μεγαλύτερη συγκεντρωμένη επένδυση αυτού του είδους. Εδώ θα εστιάσω προς το παρόν στο The Grill, το εστιατόριό του που αποτελεί τη σύγχρονη πρόταση του παραδοσιακού steakhouse. Ε, λοιπόν, δεν ξέρω τι θα κάνετε, αλλά βρείτε χρόνο να το επισκεφτείτε. Για άτομο που έχει καταναλώσει κάτι αγελάδες στέικ, σας λέω πως αποτελεί την καλύτερη πρόταση στην Κύπρο σήμερα και άνετα ανταγωνίζεται… ομόσταβλούς του στο εξωτερικό.
Θέλω και δημοσίως να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον σεφ ο οποίος ό,τι παρουσίαζε στο τραπέζι ήταν εξαιρετικό σε όλο το φάσμα μιας γαστρονομικής εμπειρίαςμ από την παρουσίαση, την κανονική ροή και πάνω απ’ όλα τη γεύση. Όπως θα έλεγε και ο Gordon Ramsey «… packed with flavour and at the right seasoning...!». Εύγε και στο προσωπικό το οποίο διακριτικά ήταν πάντα εκεί και πάνω απ’ όλα με χαμόγελο. Αυτά είναι που θέλουμε να βλέπουμε και να απολαμβάνουμε και επιτέλους κάποιοι το κατάλαβαν και μπράβο τους. Όταν έχεις το προϊόν, θα έχεις τον πελάτη. Άμα φέρνεις τον πελάτη και δεν έχεις προϊόν τότε πουλάς fish & chips σε Άγγλους.
