Του Απόστολου Κουρουπάκη
Αυτή η νέα πραγματικότητα δεν πρέπει να σε φοβίζει, η τηλεργασία, η αποστασιοποίηση, η τήρηση υγειονομικών κανόνων –αυτό είναι το μόνο θετικό, αν με ρωτάς–, αυτή θα είναι η νέα κανονικότητά μας. Μη νοιάζεσαι για τα πάρτι, τις συναθροίσεις, τα μεγάλα τραπέζια στα σπίτια, και αυτά θα ξανάρθουν και πάλι όλοι μαζί θα βρεθούμε για να ξεφαντώνουμε και να λέμε αυτές είναι οι κοινότητες των Ελλήνων, δεν είμαστε εμείς τίποτε βεμπεριανοί προτεστάντες… Και τι θα γίνει με όσους έμειναν πίσω με ρωτάς, και φυσικά όχι μόνο απάντηση δεν έχω, αλλά κι εγώ με τη σειρά μου σε ρωτώ, και ποιοι έμειναν πίσω, μην τάχα μιλάς για τους νεκρούς της πανδημίας, ή μήπως για όσους έμειναν ξεχασμένοι και σχεδόν παρκαρισμένοι σε οίκους ευγηρίας, σε ιδρύματα χρονίων παθήσεων, σε θαλάμους νοσοκομείων;
Νομίζω πως και εκεί δεν θα αλλάξει κάτι, πάλι παρκαρισμένοι θα είναι οι περισσότεροι, κάτι σαν boneyards ζώντων, αν έχεις ακουστά, πάλι καλά δεν λες που δεν είναι άλογα, και δεν τα λένε Νέστορες ή Ντορήδες; Εκεί να δεις τι θα γινόταν… ∆εν μου εξηγείς, όμως, τι εννοείς, ποιοι είναι αυτοί που έμειναν πίσω και με αφήνεις και λέω τα δικά μου… όπως πάντα άλλωστε! Ίσως να εννοείς αυτούς που δεν έχουν να σκεφτούν και να χολοσκάσουν αν θα είναι 10 ή πέντε ή δύο στο σπίτι τους αυτές τις μέρες; Τυχεροί, κατά μία έννοια, που δεν θα πρέπει να σπαζοκεφαλιάσουν ποιους να καλέσουν και ποιους όχι… Τι; ∆εν είναι; Μα γιατί το λες αυτό; Φυσικά και είναι, για δες αυτούς όλους που κάνουν ασκήσεις επί χάρτου, λες και καταστρώνουν σχέδιο κατάκτησης… και τώρα που λες κατάκτηση, άραγε εκείνη η Μιμή στον συνοικισμό… ναι, ναι, το ξέρω υπάρχουν πολλές Μιμές, και πολλοί Μίμηδες που ζουν στα λίγα τετραγωνικά των άχαρων συνοικισμών, τι να κάνει πια; Μακάρι, να μην είδε τηλεόραση τον προηγούμενο μήνα… την τελευταία φορά που την είδα μου μιλούσε για τα γεράνια της στο μπαλκόνι της. Άραγε ο κος Πέτρος και αυτός στον συνοικισμό τι να κάνει; Ελπίζω κάτω από το κυπαρίσσι του να ψήνει σούβλα με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και να σιγομουρμουρίζει «με τα λόγια τα δικά μας, αναπαύεται η καρκιά μας».
Με αφήνεις και λέω πάλι τα δικά μου, και απάντηση δεν μου δίνεις! Ποιοι έμειναν πίσω; Μα, μήπως λες για τον 80χρονο που πέθανε λίγες μέρες πριν, πεσμένος στο πάτωμα του σπιτιού του; Μα ήταν ένας αριθμός αυτός, μια ηλικία, δεν είχε παιδιά, δεν είχε δικολογιά να τον αναζητήσει… και τι μου λες μ’ αυτό; «ό,τι γράφει του καθένα»… Μα μου κάνει εντύπωση… σωστά, σωστά, καλά το λες και πριν από κάτι μήνες μια άλλη κυρία, ένας άλλος αριθμός, μια διψήφια, πολύ διψήφια ηλικία, πέθανε έξω από το νοσοκομείο. Ξεχνάμε, ρε συ, και στο τέλος μένουν μόνο οι απαίσιοι, ανορθόγραφοι πολλές φορές, και στεγνοί δημοσιογραφικοί τίτλοι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα συναίσθημα, είναι πιο ξύλινοι και από τον κόπανο… ναι, σε πείραξε η λέξη… όχι ότι εξακολουθούν να θεωρούνται απλώς θάνατοι, ούτε καν από covid-19, να έχουν, βρε παιδί μου, τη δική τους στατιστική θέση, να είναι μεν αριθμός, αλλά που ανακοινώθηκε, που έγινε δελτίο Τύπου υπουργείου, που στα κανάλια και στα ΜΜΕ να ξεκινάνε με το «δυστυχώς», αλλιώς τι να τον κάνεις τον θάνατο από μοναξιά… πουλάει μερικώς, και αυτός για τα κλικ. Ναι, το ξέρω ότι και το κράτος και οι υπηρεσίες του έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, αλλά ρε και εκεί οι περισσότεροι είναι μη μου τα μπριός –ή είναι μπανάλ πια– τάραττε. Ελεήμονες και μεγαλόθυμοι οι άρχοντές μας, πασχίζουν, μη σου πω ότι ολόκληρο το 2020 έκαναν ό,τι μπορούσαν για να έχουμε ένα 2021 ευτυχές και ασφαλές… και ξέρεις πόσα ταξίδια στερήθηκαν; Πόσα ψώνια δεν έκαναν; Στάθηκαν, δεν λέω, γλυκείς πατερούληδες στο πλάι μας…
Μακάρι το 2021 να στρέψουμε για μια στιγμή το βλέμμα μας στο 2020 και να αποφασίσουμε ότι από τούδε και στο εξής δεν θα αφήνουμε κανέναν πίσω.
Καλό 2021
