Η καλή χέρα

Ήταν πάντοτε μια όμορφη φράση, ως παιδάκι φυσικά δεν καταλάβαινα ολόκληρη την αξία της, δεν αντιλαμβανόμουν και ίσως δεν αισθανόμουν τη θέρμη της. Εκείνες οι συνωμοτικές κινήσεις για ν’ απλώσει η γιαγιά ή ο παππούς την καλή του χέρα τής έδιναν άλλη διάσταση. Μη σα πω ότι όταν η επίσημη εκδήλωση της καλής χέρας με ξένιζε. Χριστούγεννα κυρίως εκφραζόταν η καλή χέρα. Τότε ήταν που σχεδόν με το καλημέρα η γιαγιά ή ο παππούς, ενίοτε και οι δύο, σου εγχείριζαν ένα χαρτονόμισμα, πάντα διπλά διπλωμένο, και αν δεν σου το έδιναν στο χέρι στο έβαζαν μέσα στην τσέπη... μην προλάβει να δει η μαμά σου το ποσό... ήταν δικά σου χρήματα, ήταν της καλής χέρας, αδιαπραγμάτευτο το ποσό, ασχέτως της σύνταξης, που ήταν πενιχρή, αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε να είναι χουβαρντάδες μαζί σου, και με όσα άλλα εγγόνια υπήρχαν. Αν ήσουν και ο αγαπημένος ή η αγαπημένη τότε μία ακόμη συνωμοσία λάμβανε χώρα, κατιτί παραπάνω έπαιρνες και με κλείσιμο του ματιού καταλάβαινες ότι δεν πρέπει να πεις τίποτα σε κανέναν!

Αν και τα χρόνια περνούσαν και εσύ μεγάλωνες η καλή χέρα δεν έπαυε, ήταν ιερά υποχρέωση και εσύ σχεδόν το εκλάμβανες ως αδιαμφισβήτητο δικαίωμά σου. Μα το πιο ωραίο της καλής χέρας ήταν ότι ποτέ δεν τη ζητούσες, απλωνόταν μόνη της, ήταν δεδομένη πράξη, που ουδείς μπορούσε ποτέ να αρνηθεί ή να συζητήσει πολύ επ’ αυτής. «Άησ’ το κοπέλι, μα η καλή χέρα είναι» και εκεί τελείωναν όλα.

Με τα χρόνια βέβαια άλλαζαν και οι προτροπές χρήσης των χρημάτων που έβγαιναν από την καλή χέρα, από το να πάρεις μια τσικολάτα ή να πάρεις καραμέλες, στο να πιεις ένα αναψυκτικό, να πάρεις ό,τι θέλεις, έως το να πιεις με τους φίλους σου ή να κεράσεις τους φίλους σου. ∆εν άλλαζε δραματικά ο προϋπολογισμός σου, ήταν πάντα όμως μια καλή οικονομική ένεση, που αν τη συνδύαζες με τα κάλαντα, ή με άλλες καλές χέρες, από καμιά θεία ή κανένα καλό συγγενή ή οικογενειακό φίλο, τότε έκανες καλό ταμείο. Αυτή η καλή χέρα είχε λοιπόν τότε στα παιδικά και εφηβικά/νεανικά χρόνια οικονομική αξία, αλλά ταυτόχρονα συσσώρευε συναισθήματα που έρχονται κάθε τόσο στην επιφάνεια, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. ∆εν ήταν τελικά μόνο τα χρήματα που σου έδιναν, ήταν και ολόκληρη η αγάπη τους, εξέπεμπε μια θέρμη αυτή η καλή χέρα κι ας μην την ένιωθες τότε...

Η καλή χέρα είχε και παραλλαγές, και δεν ήταν τα δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όπως του πατέρα μου, για παράδειγμα, ο οποίος λίγους μήνες πριν από τα Χριστούγεννα συγκέντρωνε σε ένα πλαστικό δοχείο βενζίνης, μηχανικός αυτοκινήτων γαρ, κατάλληλα προσαρμοσμένο, ψιλά, όλα τα ψιλά, τάλιρα, δεκάρικα, πενηντάρικα και κατοστάρικα και όσο πλησίαζαν οι γιορτές έβαζε και χαρτονομίσματα, αυτό το έκανε και επί δραχμής και επί ευρώ... και λίγες μέρες μόνο πριν από τα Χριστούγεννα έβαζε και τα σκληρά χαρτονομίσματα. Εντολή ήταν να γίνει δίκαιη μοιρασιά, διά του τρία χωρίς περαιτέρω διαδικασίες, κύριος επόπτης ήταν η μητέρα μου, η οποία είχε φορτιστεί να επιβλέπει το αδιάβλητο της διαδικασίας. Αυτή η περίεργη καλή χέρα συνεχίστηκε μέχρι που κι εγώ και οι αδελφές μου ήμασταν αρκετά μεγάλοι. Πάντα όμως αυτός ο ιδιότυπος κουμπαράς μάς έδινε τόση χαρά, όχι για τα χρήματα, αλλά για την κίνηση του πατέρα μας να ρίχνει στο πλαστικό δοχείο ένα κέρμα ή ένα χαρτονόμισμα.

Η καλή χέρα λοιπόν δεν είναι απλώς χρήματα, είναι κάτι πολύ περισσότερο και μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαμε να απλώνουμε συνεχώς την καλή μας χέρα στον δίπλα, να έχουμε την καλή μας χέρα προέκταση του ίδιου μας του χεριού, να μη φοβόμαστε να δίνουμε το χέρι μας σε όποιον το έχει ανάγκη. ∆εν είναι απαραίτητο να είναι χρήματα αυτό που θα δώσουμε, ας είναι απλώς ένα νεύμα ότι είμαι εδώ, και τώρα που είναι γιορτές, και αύριο που δεν θα είναι παρά απλώς μια καθημερινή ημέρα. Όλοι έχουμε ανάγκη από την καλή χέρα του άλλου, όχι για να γίνουμε πιο πλούσιοι, αλλά μπας και ζεστάνουμε την ψυχή μας.