Του Δημήτρη Δημητρίου
Σήμερα χρειάζεται να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την τεχνολογία. Να μειώσουμε στο ελάχιστο δυνατόν τις απώλειες, να ελέγχουμε την ποιότητα του νερού σε κάθε στάδιο. Να βρούμε τρόπους να μειώσουμε και το εξατμιζόμενο νερό από τα φράγματα. Να αυξήσουμε την «εξάρτησή» μας από το ανακυκλωμένο νερό και από το νερό των όμβριων υδάτων.
Συζητήσαμε την Τρίτη στην Επιτροπή Γεωργίας της Βουλής το ζήτημα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων στον τόπο μας. Πονεμένη ιστορία. Και δυστυχώς θα συνεχίσει να είναι πονεμένη και για τα επόμενα χρόνια αν δεν αποφασίσουμε τι θέλουμε να κάνουμε με το νερό στη χώρα μας και κατ’ επέκταση τι θέλουμε να κάνουμε συνολικά.
Η επάρκεια νερού, ποιοτικού νερού, χωρίς περιβαλλοντικές επιπτώσεις είναι κρίσιμο. Χρειαζόμαστε και εδώ να αποφασίσουμε πόσο νερό χρειαζόμαστε σε είκοσι χρόνια. Χωρίς να εξαρτόμαστε από τις βροχές. Νερό που να τιμολογείται δίκαια σε όλους, που να καλύπτει όλες μας τις ανάγκες. Χωρίς επιδότηση, χωρίς διαχείριση από χίλιους δυο που χαλά όλη την αλυσίδα.
Ο εκάστοτε υπουργός Γεωργίας αντιμετωπίζει το ζήτημα σχεδόν καθημερινά. Αρδευτικά συμβούλια κοινοτήτων που χρωστούν, άνιση και άδικη διαφορά στην τιμολογιακή πολιτική έναντι των γεωργών, ατιμολόγητο νερό, έλλειψη νερού. Το πρώτο ζήτημα που προκύπτει είναι αυτό της διαχείρισης του νερού. Έχουμε δεκάδες Συμβούλια Υδατοπρομήθειας, άλλα αρδευτικά συμβούλια.
Το Τμήμα Ανάπτυξης Υδάτων δεν γνωρίζει σήμερα επακριβώς για όλα τα υδατικά δικαιώματα με αποτέλεσμα ο έλεγχος να είναι τρύπιος. Όσο περισσότερες είναι οι αρχές που παρέχουν μια υπηρεσία είναι επόμενο πως και η ποιότητα αυτής της υπηρεσίας θα επιδέχεται ανάλογες διακυμάνσεις. Οι μονάδες αφαλάτωσης, που σωστά έγιναν, έγιναν χωρίς να λάβουμε υπόψη όλα τα δεδομένα. Αποτέλεσμα; Η μονάδα στο Βασιλικό να παράγει περισσότερο νερό από αυτό που μπορούμε να αξιοποιήσουμε, λόγω έλλειψης δικτύου και το νερό αυτό να καταλήγει στο τέλος είτε στα φράγματα είτε να χρησιμοποιείται για γεωργικούς σκοπούς.
Σήμερα χρειάζεται να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την τεχνολογία. Να μειώσουμε στο ελάχιστο δυνατόν τις απώλειες, να ελέγχουμε την ποιότητα του νερού σε κάθε στάδιο. Να βρούμε τρόπους να μειώσουμε και το εξατμιζόμενο νερό από τα φράγματα. Να αυξήσουμε την «εξάρτησή» μας από το ανακυκλωμένο νερό και από το νερό των όμβριων υδάτων. Χρειάζεται όμως να κάνουμε και τα πιο απλά. Να πούμε για παράδειγμα στους δήμους πως μπορούν τις τοπιοτεχνήσεις των χώρων πρασίνων να τις κάνουν με είδη που έχουν λιγότερη ανάγκη νερού. Και να κοιτάξουμε και τις καλλιέργειές μας. Να τολμήσουμε να εισηγηθούμε στους γεωργούς να σπείρουν και να φυτέψουν είδη λιγότερο υδροχαρή.
Η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται έτσι και αλλιώς από την επάρκεια του νερού μας. Δεν χρειάζεται να θυμίσω σε κανένα το πώς ζούσαμε το 2008, όταν είχαμε τρεχούμενο νερό στα σπίτια μας μέρα παρά μέρα. Ούτε σε τι λύσεις καταλήξαμε τότε για να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες μας. Η ποιότητα ζωής είναι συνδεδεμένη και με την ποιότητα της γεωργίας μας. Χωρίς νερό ή με πανάκριβο νερό γεωργία δεν έχουμε. Και τα προβλήματα που προκύπτουν είναι αλυσιδωτά. Όχι μόνο στην έλλειψη προϊόντων αλλά και στην έλλειψη γεωργών. Χρειάζεται να βρούμε τις λύσεις για να έχουμε πάντοτε νερό. Ανεξάρτητα από τις βροχές.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει φέτος για του χρόνου, μπορεί να γίνει όμως φέτος για τα επόμενα χρόνια. Και δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ας ξεκινήσουμε ανάποδα και από τα βασικά. Νοικοκύρεμα στη διαχείριση, συντονισμό στις αποφάσεις και μέτρημα των αναγκών. Όλων των αναγκών. Περιορισμός των απωλειών, βελτίωση της ποιότητας. Για χρήση της τεχνολογίας ας μην πάμε μακριά. Ας δούμε τι κάνουν στο Ισραήλ που μετέτρεψαν την έρημο σε πράσινη κοιλάδα.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΗΣΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ | twitter: @dmdemetriou
