Της Ελένης Ξένου
Aκουγα τις προάλλες την εκπομπή της Μαρίνας Οικονομίδου, «90’ Πολιτικά αλλιώς» με θέμα την ακραία πόλωση που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν. Φιλοξενούμενοι οι δημοσιογράφοι Έλλη Κοτζαμάνη, Κωνσταντίνος Οδυσσέως και Κατερίνα Ηλιάδη, οι οποίοι έζησαν από πρώτο χέρι την τότε περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που παραμένει μία από τις πιο μελανές σελίδες της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Και διευκρινίζω πως το μελανό αφορά στον συστηματική και μεθοδευμένη εκδίωξη της αντίθετης άποψης από τον δημόσιο διάλογο, που είχε ως αποτέλεσμα την πολιτική χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσα από παραπλανήσεις, ανελέητο στιγματισμό και συναισθηματικούς εκβιασμούς προς την κατεύθυνση του «Όχι». Και για το κλίμα αυτό του εκφοβισμού το οποίο στέρησε από τον λαό τη δυνατότητα για αντικειμενική πληροφόρηση των θετικών και αρνητικών του Σχεδίου Ανάν και άρα την πραγματικά ελεύθερη βούληση και ελευθερία της έκφρασης, κανείς δεν έχει ακόμα λογοδοτήσει και καμία μεταμέλεια δεν εκδηλώθηκε σε πολιτικό επίπεδο. Αντιθέτως, όσοι δαιμονοποίησαν τότε το Σχέδιο –κόμματα και πρόσωπα– εξακολουθούν απτόητοι να προωθούν την ίδια δαιμονοποίηση και να πανηγυρίζουν σε κάθε επέτειο του «Όχι» για τη «δικαίωσή» τους.
Και όσοι όφειλαν να το υπερασπιστούν με περισσότερη γενναιότητα αλλά αντ’ αυτού δείλιασαν τσιμεντώνοντάς το, δεν μοιάζει να αισθάνονται την οποιαδήποτε ντροπή για τη στάση τους. Οι τρεις φιλοξενούμενοι δημοσιογράφοι, λοιπόν, αφού περιέγραψαν τον παροξυσμό αρνητισμού που είχε δημιουργηθεί με συγκεκριμένα παραδείγματα φίμωσης της αντίθετης άποψης και αφού συμφώνησαν πως ο θάνατος του Σχεδίου ήταν από την αρχή προδιαγεγραμμένος, καθώς επίσης ότι 21 χρόνια μετά η ιστορία παραμένει εξοργιστικά διαστρεβλωμένη, έθεσαν ένα καίριο ερώτημα που αφορά στο σήμερα. Κι αυτό το ερώτημα είναι κατά πόσο έχουμε στ’ αλήθεια μετακινηθεί από τα τότε «κυρίαρχα πιστεύω» κι αν έχουμε επί της ουσίας προβληματιστεί για τη ζημιά που προκάλεσε όχι μόνο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά κυρίως η στέρηση της ελεύθερης και αντικειμενικής πληροφόρησης σε ό,τι αφορούσε το περιεχόμενο και την όποια δυναμική του Σχεδίου. Και δεν μιλώ μόνο σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Οι τρεις δημοσιογράφοι ήταν ξεκάθαρα σύμφωνοι πως ο στιγματισμός ισχύει και σήμερα κι αυτή είναι μια διαπίστωση που τρομάζει και ταυτόχρονα εξαναγκάζει τον κάθε νοήμονα πολίτη να αναζητήσει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα όπως τα εξής: Ξέρει όντως η πολιτική ηγεσία τι λύση θέλει πέρα από αυτά που διακηρύσσει; Και ποια είναι αυτή η λύση που πραγματικά θέλει όταν τα κόμματα της συγκυβέρνησης «πανηγυρίζουν» ακόμα για το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος χωρίς καμία πρόθεση να μετακινηθούν και να απολογηθούν για το κλίμα ανελευθερίας που έσπειραν τότε; Και η αντιπολίτευση; Το ΑΚΕΛ που δεν είπε ούτε ένα mea culpa για την αδιανόητη πολιτική ατολμία που επέδειξε, όπου αντί να σταθεί στο ύψος της ιστορίας ως ο πραγματικός υπέρμαχος της ΔΔΟ, επέλεξε να αναποδογυρίσει τις θέσεις του εν μια νυκτί; Και ποιος μας εγγυάται ότι όταν έρθει αυτή η ευλογημένη ώρα μιας λύσης (αν έρθει ποτέ) δεν θα εμφανιστεί και πάλι το «βαθύ» ΑΚΕΛ να την τορπιλίσει για χάρη κάποιου «κολλήματος» ή «συνδρόμου» που θα φανερωθεί; Και ο ΔΗΣΥ;
Καταρχάς ποιος ΔΗΣΥ; Εκείνος που ενίοτε φλερτάρει με το ακροδεξιό κόμμα και άγεται και φέρεται από τις επερχόμενες εκλογές; Εκείνος που παραμένει συμπολίτευση ενώ παριστάνει την αντιπολίτευση; Ή εκείνος που, παρά να αναλάβει τις ευθύνες για τη συρρίκνωσή του κάνοντας απολογισμό των τραγικών λαθών του, βαδίζει αμέριμνος στην επιφάνεια και στις εντυπώσεις; Και σε ό,τι αφορά τον καθένα από μας, πόσο σίγουροι είμαστε ότι δεν είμαστε το ίδιο επιρρεπείς στη χειραγώγηση, τον λαϊκισμό και τους «εκφοβισμούς»; Ότι δηλαδή έχουμε πλέον το σθένος, την τόλμη και την επίγνωση να υπερβούμε τις φοβίες ή τους συναισθηματισμούς μας διαθέτοντας κρίση και κριτήριο; Ποιες είναι αλήθεια οι αντιστάσεις μας απέναντι στην πολιτική χειραγώγηση και πότε αποδείξαμε στα χρόνια που μεσολάβησαν ότι τις διαθέτουμε;
