Του Κώστα Ιορδανίδη
Καλή τη πίστει θα δεχθούμε πως ήταν απολύτως αναγκαία η αναβολή της Συνόδου των ηγετών της Ε.Ε. λόγω του εγκλεισμού εις τον οποίο υπεχρεώθη ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, όταν διεπιστώθη ότι ένας εκ των συνεργατών του είναι φορέας κορωνοϊού.
Τα πρωτόκολλα πρέπει να εφαρμόζονται απαρεγκλίτως προς παραδειγματισμόν των πολιτών, ασχέτως αν η τεχνολογία έδιδε τη δυνατότητα εξ αποστάσεως συμμετοχής του υγιούς –ευτυχώς– κ. Μισέλ στις εργασίες του Συμβουλίου, το οποίο αφορούσε τις σχέσεις της Ε.Ε. με την Τουρκία.
Αλλά με δεδομένο ότι κατά την προηγηθείσα σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών δεν επετεύχθη ομοφωνία, καθώς η Λευκωσία ηρνείτο να αποσυνδέσει τις κυρώσεις που προωθούσε η Ενωση προς τη Λευκορωσία από τις κυρώσεις προς την Αγκυρα, «το περιστατικό Σαρλ Μισέλ» έδωσε περιθώριο διαβουλεύσεων και ασκήσεως πιέσεων.
Ορίσθη νέα ημερομηνία συγκλήσεως του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου η 1η Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται από το 1963 η Ανεξαρτησία της Κύπρου, με στρατιωτική παρέλαση, ενώπιον της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας της νήσου και παρουσία των ξένων πρέσβεων στη Λευκωσία.
Είναι απίθανο ότι μια τέτοια ημέρα θα υπήρχε πρόεδρος της Κύπρου που θα επιδείκνυε «ευελιξία», ιδίως όταν συνεχίζονται οι έκνομες έρευνες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ. Οχι βεβαίως ότι ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης θα συναινούσε εάν δεν υπήρχε αυτή η αστοχία της γερμανικής προεδρίας.
Δεν είναι ασυνήθεις οι εμπλοκές και οι υπόγειες διαδρομές της μορφής αυτής στον χώρο της διπλωματίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Φινλανδίας Πέκα Χααβίστο, «εκνευρισθείς» από τη συμπεριφορά της Λευκωσίας, δήλωσε ότι η χώρα του «είναι έτοιμη να υποστηρίξει τη διαδικασία της ειδικής πλειοψηφίας στην εξωτερική πολιτική», διευρύνοντας πρόταση άρσεως της ομοφωνίας για θέματα επιβολής κυρώσεων της προέδρου της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Δεν φθάσαμε εις το σημείο καταργήσεως της ομοφωνίας, βέβαια, αλλά προς την κατεύθυνση αυτή κινούμεθα, καθώς ο κορωνοϊός και η στρατιωτική ένταση στην περιοχή θα αξιοποιηθούν σαν καταλύτες για την προώθηση μειζόνων αλλαγών. Σε πολυκρατικά σχήματα κατισχύει το «ευρύτερο» έναντι των επιμέρους συμφερόντων.
