ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ολυμπιακοί Αγώνες και το μέλλον

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Του Νίκου Κωνσταντάρα

konstandaras@kathimerini.gr

Όσοι ελπίζουμε ότι κάποια μέρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα επιστρέψουν μονίμως στη γενέτειρά τους πρέπει να ευχόμαστε ότι οι Αγώνες του Τόκιο θα είναι επιτυχείς. Όπως και αυτοί του Παρισιού, του Λος Αντζελες και του Μπρισμπέιν. Ο λόγος είναι απλός: το μέλλον των Αγώνων δεν συνδέεται τόσο με τον τόπο διεξαγωγής τους όσο με την ανάγκη να παραμείνει ζωντανός ο θεσμός ως διεθνώς αποδεκτό ιδεώδες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το μεγαλύτερο συλλογικό διεθνές γεγονός εδώ και πολλές δεκαετίες επειδή η ανθρωπότητα έφθασε στο ευτυχές σημείο όλοι οι λαοί να επιδιώκουν να αναμετρηθούν μεταξύ τους σε ένα περιβάλλον ειρήνης και φιλίας. Παρά τον εγωισμό κάθε λαού, παρά τον ανταγωνισμό μεταξύ υπερδυνάμεων, μεταξύ «Δύσης» και «Κομμουνισμού», οι Ολυμπιακοί Αγώνες έδειξαν ότι η ανθρωπότητα μπορεί να οραματιστεί και να διατηρήσει ένα θεσμό όπου όλοι συμμετέχουν με τη θέλησή τους, συμφωνούν με τους κανόνες και δέχονται το αποτέλεσμα· όπου αθλητές μικρών χωρών (ή και πρόσφυγες) μπορούν να συναγωνιστούν επί ίσοις όροις τον ανθό υπερδυνάμεων. Στα Ηνωμένα Εθνη, όπου συμμετέχουν λιγότερες χώρες απ’ ό,τι ομάδες στους Ολυμπιακούς, δεν επικρατεί τέτοιο πνεύμα ισότητας και δικαιοσύνης.

Σήμερα κλονίζονται οι βάσεις της συνεννόησης στην οποία στηρίζεται ο ολυμπιακός κολοσσός. Οι Αγώνες δεν κινδυνεύουν μόνο από «απομυθοποίηση» λόγω καταγγελιών για διαφθορά (διαχρονική και παροδική, ολυμπιακή και εθνική) και λόγω της αλαζονείας της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά επειδή σε όλο τον κόσμο αποδυναμώνεται η συγκολλητική ουσία συλλογικών διαδικασιών – η αποδοχή κοινών κανόνων και αποτελεσμάτων. Η πολιτική ταραχή που προκαλείται στις ΗΠΑ από τη μη αποδοχή των κανόνων της πολιτικής από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι η πιο δραματική εκδοχή του φαινομένου «δεν μου αρέσει το αποτέλεσμα, υπονομεύω τη διαδικασία». Στη μεταπολεμική εποχή, όσο οι ΗΠΑ και οι στενοί σύμμαχοί τους επιδίωκαν να προστατεύσουν τους μηχανισμούς διεθνούς διακυβέρνησης, τόσο και ο υπόλοιπος κόσμος συναγωνιζόταν μαζί τους εντός αυτού του πλαισίου. Σε αυτό το κλίμα οι Ολυμπιακοί Αγώνες άνθησαν (παρά τα μποϊκοτάζ των Αγώνων της Μόσχας και του Λος Αντζελες), ενώ ο ΟΗΕ ενέγραφε ολοένα περισσότερες ελεύθερες χώρες και η δημοκρατία και η ευημερία εξαπλώνονταν σε πρωτοφανές σημείο.

Η παγκοσμιοποίηση, όμως, προκάλεσε και σοβαρά προβλήματα που οι εθνικές ηγεσίες δεν πρόλαβαν να αντιμετωπίσουν, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε από ανικανότητα. Στις ημέρες μας, ενισχύονται δυνάμεις που υπονομεύουν τις συλλογικές διαδικασίες. Ενισχύονται τα άκρα, διευρύνονται τα χάσματα, υπονομεύονται τα κοινά οράματα. Στο εσωτερικό πολλών χωρών και στις μεταξύ τους σχέσεις αναπτύσσονται δυναμικές αντίθετες με το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, που δείχνουν ότι δύσκολα θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν κοινά προβλήματα.

Στην αρχαιότητα, η συμμετοχή στους Αγώνες ήταν μέρος της ταυτότητας των Ελλήνων. Σήμερα δηλώνει συμμετοχή στην πανανθρώπινη πορεία προς τη συνεννόηση. Εάν παραμείνει ισχυρή η θέληση κάθε λαού να επιδιώκει την αριστεία μέσα στον παγκόσμιο στίβο, να αναζητεί δίκαιες διαδικασίες, τότε θα κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα ότι η ανθρωπότητα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Νίκος Κωνσταντάρας: Τελευταία Ενημέρωση

X