Του Χρίστου Ζαβού
Δεν είναι η πρώτη φορά που το παρατηρούμε και μάλλον δεν θα είναι τελευταία. Μάλλον γιατί σε τούτο τον τόπο, οι εκ τους ασφαλούς επιθέσεις, κριτικές ή και προσβολές είναι πλέον για τα καλά, στοιχείο του χαρακτήρα πολλών. Και δεν αναφέρομαι σώνει και καλά στους οπαδούς, οι οποίοι αν μη τι άλλο ό,τι και να πουν δεν θα φορολογηθούν επιπλέον.
Μεταξύ μας, όμως, αν η μπούρδα φορολογείτο, τότε τo θησαυροφυλάκιο της γερμανικής κεντρικής τράπεζας θα ήταν ψίχουλα για μας εδώ στο νησί. Το κεφάλαιο Ντολ είναι ένα ακόμη στόρι από τα πολλά που έχουμε δει κατά το παρελθόν, χωρίς ιδιαίτερες καινοτομίες ή κάτι το καινούργιο. Ένας ξένος προπονητής, ο οποίος βάλλεται ανεξαρτήτως αν η ομάδα του υλοποιεί επική ανατροπή και μάλιστα με τις αλλαγές του ν’ αλλάζουν την εικόνα της προς το καλύτερο. Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι ο Ντολ είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο, ούτε καν στην Κύπρο, ούτε και διαφωνώ με την κριτική που του ασκείται σχετικά με κάποιες αποφάσεις του. Το ν’ ασκείται όμως κριτική σ’ ένα προπονητή είναι ένα πράγμα, το να επιδίδονται όμως σε διαρκή και στοχευμένη επίθεση είναι άλλο.
Το παράδοξο όμως δε, είναι ότι οι επιθέσεις που γίνονται κατά καιρούς, οι δήθεν σκληρές κριτικές που σκοπίμως ή όχι δεν περιλαμβάνουν κανένα ελαφρυντικό, γίνονται σε επαγγελματίες που δεν είναι και πολύ οχυρωμένοι στον μικρόκοσμο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Παραδείγματος χάριν, μιλώντας για τον ΑΠΟΕΛ, αναρωτιέμαι εάν ο Χατζηλούκας ή όποιος Χατζηλούκας θα είχε τέτοια αντιμετώπιση από τον Τύπο. Εξ όσων φαίνεται κάποιοι λειτουργούν δημοσιογραφικά α λα καρτ, ανάλογα με τις προσωπικές ή επαγγελματικές διασυνδέσεις που διατηρούν για να μένουν στο προσκήνιο. Η πένα, φτωχή ή όχι δεν έχει σημασία, χρησιμοποιείται κυρίως όταν πρόκειται για ένα άτομο παντελώς ξένο σε μας που κανένα προστάτη δεν έχει στην πιάτσα.
Το έχουμε δει κατά το παρελθόν. Κάποιοι όμως, χι και τόσο καλύτεροι από τον Ντολ, θεωρούνται ιερές αγελάδες και κάποιοι άλλοι για πέταγμα. Ανάλογα, δηλαδή τα επιχειρηματικά και όχι μόνο συμφέροντα μας. Άμα κιόλας σ’ αυτές τις επιθέσεις προσθέσεις και την χάβρα των οπαδών, τότε το σκηνικό θυμίζει ζούγκλα με ιθαγενείς που λιγουρεύονται ανθρώπινη σάρκα. Κανιβαλισμός λέγεται.
