Του Χρίστου Ζαβού
Είναι τα γεγονότα που σ’ αναγκάζουν ν’ αναρωτηθείς για το ποια είναι η πραγματικότητα, πώς την αντιλαμβανόμαστε ως κοινωνία, πώς την περιγράφουμε- καταγράφουμε γενικότερα και ποιους τρόπους αντιμετώπισής της θέτουμε συλλογικά. Εξ όσων έχουμε διαπιστώσει, στο νησί μας ποικίλλουν- διαφέρουν σημαντικά οι απόψεις ή οι μέθοδοι για το πώς πορευόμαστε επί της πραγματικότητας και ποιες είναι οι προτεραιότητες που προϋποθέτει μια τέτοια διαδικασία.
Η προσέγγιση επί των γεγονότων, είτε πρόκειται για κάτι απλό όπως η επίσκεψη του Πάπα στο νησί, είτε για κάτι πολύπλοκο-πολυσύνθετο όπως είναι η ανάγκη εμβολιασμού, διαφέρει κατά πολύ ανάμεσα στους πολίτες με αποτέλεσμα ο διχασμός να ελλοχεύει και να αποτελεί πια μια ακόμη απειλή για την κοινωνία μας.
Βέβαια, όλο αυτό το αλαλούμ που δημιουργείται και ολοένα και βαθαίνει είναι αποτέλεσμα της απουσίας ενός κράτους που παραπαίει, αδυνατώντας να σταθεί αρωγός στους πολίτες και να ενημερώσει- υποδείξει τους κατάλληλους τρόπους αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η αδυναμία δε των κρατικών φορέων είναι μακρόχρονη, διαχρονική, συνεπώς η ζημιά είναι τόσο μεγάλη που αγγίζει-μολύνει το ισχυρότερο υπόβαθρο μιας κοινωνίας που δεν είναι άλλο πέραν της παιδείας. Ο θεμέλιος λίθος μιας κοινωνίας πολιτών, όπως είναι η παιδεία, είναι πλέον πασιφανές ότι ξεριζώνεται και τυγχάνει επίθεσης από τους ίδιους τους πολίτες. Οι συνέπειες μάλιστα είναι πέρα για πέρα εμφανείς αφού η έλλειψη σεβασμού, η απουσία κριτικής σκέψης, η αναγνώριση- σεβασμός στη διαφορετικότητα, η αρμονική συνύπαρξη, η ανικανότητα ν’ αναγνωρίσουμε τι εστί καλό και τι κακό, τι σημαντικό και τι ασήμαντο αποτελούν πια κύρια στοιχεία μιας κοινωνίας, τα μέλη της οποίας δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να επιτεθούν σε σχολεία, δημιουργώντας εικόνες που πηγάζουν μέσα από άλλες εποχές, σκοτεινές για τον άνθρωπο. Η απουσία του κράτους δικαίου και πρόνοιας είναι πασιφανής και οι συνέπειές της επίσης. Η κατάσταση επιδεινώνεται νοουμένου ότι δεν υπάρχει στα σκαριά μια σταλιά αισιοδοξίας ή κάποιο δεδομένο που μοιάζει ισχυρό αντίδοτο τούτης της σαθρής κατάστασης.
Η μοναδική λύση, που μοιάζει εφικτή μα συνάμα ουτοπική, είναι η κινητοποίηση εκείνου του υγιούς κομματιού της κοινωνίας, που παρακολουθεί αποσβολωμένο ένα κράτος ανύπαρκτο και πολίτες απαίδευτους να ορίζουν την πραγματικότητα.
