Του Χρίστου Ζαβού
Έχει προ πολλού χαθεί το μέτρο και η σοβαρότητα. Πάει καιρός που οι ομάδες είτε διά των επικοινωνιακών επιτελείων τους, είτε διά των παραγόντων τους έχουν αφήσει στην άκρη κάθε ίχνος σεβασμού προς τον αντίπαλο επενδύοντας στον φανατισμό. Ακριβώς γι’ αυτό η σημαντικότερη μορφή φανατισμού που διαχέεται πλέον στην δημόσια σφαίρα προέρχεται από τις ποδοσφαιρικές εταιρείες που μέσω δηλώσεων, ανακοινώσεων ή και ποσταρίσματα δρουν ωσάν και πρόκειται για συμμορίες, αγνοώντας το ιστορικό υπόβαθρο που εκπροσωπούν. Αγνοώντας δηλαδή κάθε αρετή, ιδεολογία αλλά και την ιστορικότητα που κουβαλούν οι σύγχρονες ποδοσφαιρικές εταιρείες, μοιάζουν να είναι αδυσώπητες απέναντι στον όποιο μπαίνει στο διάβα τους. Σου δημιουργείται η εντύπωση ότι η δράση τους δεν αρκείται στο επικοινωνιακό κομμάτι αλλά προβαίνουν και σε άλλες διάφορες εγκληματικές πράξεις… Ωστόσο, συνειρμοί ή αβάσιμα συμπεράσματα είναι καλό να αποφευχθούν εκ μέρους μας.
Το χειρότερο δεν είναι ακριβώς η άγαρμπη και τυφλά φανατισμένη στάση που διατηρούν πριν ή μετά τους αγώνες, αλλά το γεγονός ότι δεν υπάρχει το εποπτικό όργανο που θα τους συνετίσει. Καμία ΚΟΠ και κανένας «ποδοσφαιρικός εισαγγελέας» δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε καν ως μεσολαβητές γιατί ακριβώς είναι η αδυναμία τους που δημιουργεί το μπάχαλο και τις συνθήκες για ν’ αναπτυχθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αν δηλαδή η διοργανώτρια Αρχή του πρωταθλήματος αντιμετώπιζε την κατάσταση σοβαρά, ισόνομα και επαγγελματικά, σε καμία περίπτωση δεν θα δινόταν περιθώριο στην όποια ομάδα να δρα ανεξέλεγκτα, ουρλιάζοντας κάθε φορά που θεωρεί ότι αδικείται από ένα φάλτσο σφύριγμα ή την ευνοϊκή μεταχείριση που έχει ο αντίπαλος και όχι η ίδια.
Μέσα από την τραγικότητα της κατάστασης, το μοναδικό στοιχείο που προκύπτει και είναι κάπως αισιόδοξο σχετίζεται με την στάση που κρατεί η πλειοψηφία του κόσμου. Οι περισσότεροι έχουν στρέψει την πλάτη τους στα επικοινωνιακά τεχνάσματα των ομάδων και σε καμία περίπτωση δεν καθοδηγούνται τυφλά από το φανατισμό της διοίκησης.
Υπάρχει πάντως μια μερίδα των οπαδών που εξακολουθεί να υποτάσσεται τυφλά στους παράγοντες της ομάδας και αναλώνεται στην «κρεατομηχανή» του φανατισμού χωρίς καμία αναστολή. Κάποιοι πολύ λιγότεροι είναι και περισσότεροι οργανωμένοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για το καλό της εταιρείας. Η κατάσταση έχει ξεφύγει και δύσκολα κανείς μπορεί να σκεφτεί πως μπορεί να σταματήσει, νοουμένου ότι δεν υπάρχουν ούτε οι μεσολαβητές, ούτε κάποια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των ομάδων. Για την στάση της Πολιτείας, ούτε καν λόγος αφού και εδώ όπως και σε πολλούς άλλους τομείς είναι απλά ανύπαρκτη.
Αναπόφευκτα το μόνο που κανείς μπορεί να σκεφτεί ως λύση είναι να φτάσουμε στο απροχώρητο. Να κινδυνεύσουν δηλαδή ζωές, έως ότου κτυπήσει καμπανάκι για όλους. Όπως δηλαδή συνέβηκε στη Λεμεσό τις προάλλες.
