Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε (και) για τους δημοσιογράφους. Και δεν εννοώ μόνο το ΡΙΚ για το οποίο πληρώνουμε κερατιάτικα κάθε χρόνο (πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ παρακαλώ!) για ένα μετρίως μέτριο πρόγραμμα αμφιβόλου αισθητικής, εγκυρότητας και ποιότητας. Πρέπει να μιλήσουμε για τους δημοσιογράφους γενικώς, ιδιαίτερα όταν το θέμα αφορά την πολιτική (ειδικώς).
Ένα καλό πρόσφατο παράδειγμα είναι η συνέντευξη που έδωσε ο Μάριος Πελεκάνος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Σίγμα. Δεν είμαι βεβαία αν πρέπει να το αποδώσουμε στη γαλαντομία (sic) της Πέτρας Αργυρού, το γεγονός όμως είναι ότι αποφεύχθηκαν οι… άβολες ερωτήσεις. Όπως επί παραδείγματι ποια είναι η άποψη του μέχρι πρότινος αντιπροέδρου του ΔΗΣΥ για την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή, αδελφό κόμμα ως γνωστόν του ΕΛΑΜ. Ή για τις βίαιες επιθέσεις κατά αλλοδαπών (όπως πέρυσι στη Χλώρακα και τη Λεμεσό) με αυτουργούς ακροδεξιές ρατσιστικές ομάδες κρούσης.
«Όλοι στο τέλος της ημέρας αναμετριόμαστε με τη συνείδησή μας, και κριτής όλων μας είναι ο λαός. Όπως λέει και η πίστη μας, τα άδικα ουκ ευλογούνται» είπε ο Μάριος Πελεκάνος κερδίζοντας τα εύσημα της σοβαροφάνειας ενώπιον της τηλεοπτικής βασίλισσας του είδους. Δεν πρόλαβε πάντως να κάνει την αποφώνησή της η Πέτρα, κι ευθύς έφτασε το μήνυμα στο κινητό: «Ωραίο μου πλυντήριο!» έγραψε η Ευγενία η Καλαμαρού, υπενθυμίζοντάς μας κατά τον πλέον ευθύβολο τρόπο ότι πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους (και) για τους δημοσιογράφους, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Το τσουβάλιασμα είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Κλισέ του τύπου «όλοι είναι ίδιοι» κάνουν θραύση στα κοινωνικά δίκτυα, με θύματα κυρίως τους πολιτικούς. Στην πρόσφατη κρίση του Δημοκρατικού Συναγερμού όμως, μια τέτοια ισοπεδωτική προσέγγιση θα ήταν τουλάχιστον άδικη. Γιατί ενώ κάποιοι πρωτοκλασάτοι προσπαθούσαν να συσπειρώσουν το κόμμα με την παλιά (κακή) μέθοδο του «ΑΚΕΛικού μπαμπούλα», άλλοι πιο ψύχραιμοι ανέλυσαν το φαινόμενο ΕΛΑΜ με σοβαρότητα. Ο Δημήτρης Δημητρίου, τόσο στο άρθρο του στην «Καθημερινή» όσο και στη συνέντευξή του στο «Philenews», ξεχώρισε για την αυτοκριτική του τόλμη (ψήφοι ΕΛΑΜ για εκλογή προέδρου της Βουλής με ανταλλάγματα) αλλά και την ξεκάθαρή του θέση (μετωπική σύγκρουση με την Ακροδεξιά). Να τα λέμε κι αυτά…
Είναι σαν να ακούω το καρέ να με επιπλήττει («το σοβάρεψες πολύ Ιουλία»), αλλά κάτι δύσθυμο πλανιέται στην ατμόσφαιρα παρά το ξύπνημα της άνοιξης. Ο χαμός του Νίκου Χαραλάμπους έριξε βαριά σκιά επάνω μας. «Ο αιώνιος έφηβος της γενιάς μας» είπε κάποιος φίλος μετά την κηδεία. Με ένα καλλιτεχνικό έργο τεράστιο, που επηρέασε βαθιά το μυαλό, τη σκέψη και το συναίσθημά μας. «Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν πιστεύουν ότι τους ανήκει οτιδήποτε στη ζωή. Επειδή είμαστε φθαρτά όντα είναι προτιμότερο να συγκεντρωνόμαστε στο τι μπορούμε να προσφέρουμε παρά στο τι να μας προσφέρουν» είχε πει σε μια εξομολογητική συνέντευξή του στον Πιερή Παναγή. Βυθίστηκα στα λόγια του ξανά, κρατώντας μια πικρή επίγευση: «Διανύουμε την εποχή της ασημαντότητας…». Και πού να ’ξερες τι σου ’χω για μετά, σκέφτηκα.
Η ζωή είναι πέτρα που κυλάει, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Ιδού λοιπόν τι αλίευσε η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού και το μοιράστηκε με το καρέ. Προεκλογική γιγαντοαφίσα όπου αναγράφεται: Γεώργιος Ιωάννου (Μπένυς), Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος - Δήμος Λεμεσού. «Διακινδυνεύεται να γίνει η διαφορά!». Διακινδυνεύονται επίσης εγκεφαλικά, αγαπητέ μου Μπένυ, αλλά ας κρατήσουμε την ασημαντότητα της στιγμής μπας και γελάσει κάπως το χειλάκι μας.
Αν το σλόγκαν του Μπένυ συγκρούεται μετωπικά με την ελληνική γλώσσα, στην περίπτωση του Δήμου Πολεμιδιών μιλάμε για τη σύγκρουση δύο κόσμων. Ένα google search αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι οι υποψήφιες δήμαρχοι Γιωργούλα Πατέρα και Μαρία Σουτζιή είναι το Γιν-Γιανγκ των επερχόμενων εκλογών. Όπως γλαφυρά σημείωσε άλλωστε η Καλαμαρού: «Εδώ αναμετριέται το γκλίτερ με το θάμπος, το βουνό με τη θάλασσα, η Βίρνα Δράκου με τη Μαρία Πενταγιώτισσα και τόσα άλλα που θα μπορούσα να αναφέρω ποιητική αδεία, αγαπητές φίλες, αλλά συγκρατιέμαι ένεκα της πολιτικής ορθότητας, της ευγενούς άμιλλας και των καλών τρόπων συμπεριφοράς».
«Τι του λείπει του ψωριάρη;» έθεσε το ακανθώδες ερώτημα η εμβριθής Κουλλίτσα και ακολούθως ενημέρωσε το καρέ για την εμφάνιση του Κινήματος Νίκη με υποψήφιο ευρωβουλευτή τον Ανδρέα Νικολάου, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ διακηρύττει τα εξής: «Ο γάμος και τεκνοθεσία ομοφυλόφιλων – ένα σύγχρονο πρόστυχο παιδομάζωμα!!! Aρχής γενομένης από τα Ορφανοτροφεία! Λες και δεν έφτανε η πρώτη δυστυχία των ατυχών αυτών παιδιών, της στέρησης δηλαδή των γονιών τους, έρχεται τώρα η Πολιτεία να τους προσθέσει ακόμα μια δυστυχία: Να έχουν δύο μπαμπάδες για “γονιούς”!!!». Πώς το είχε πει ο Τζίμης Πανούσης; «Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες…». Αυτό.
Μια ζωηρή πινελιά αισιοδοξίας στην γκρι επικαιρότητα των ημερών ήταν η εξαγγελία της υποψηφιότητας της Ilona Garamvolgyi για τον Δήμο Λευκωσίας. Η γνωστή makeup artist διεκδικεί μια θέση ως δημοτική σύμβουλος με τη ΔΗΠΑ και με σλόγκαν το εύγλωττο «Για μια όμορφη Λευκωσία». Εγώ πάλι, αν με ρωτούσαν (που δεν με ρώτησε βεβαίως κανείς), θα πρότεινα το «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Και με αυτή την αισιόδοξη σκέψη κλείνω μια ακόμα σελίδα ημερολογίου. – Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον.
