Γράφει η Dina Gachman
Σάντα Μόνικα, Καλιφόρνια. Όταν ο Τσάρλι Σιν αναλογίζεται τα χρόνια που ήταν εθισμένος στο αλκοόλ, την κοκαΐνη, τα χάπια και το κρακ, δεν μπορεί παρά να θυμάται τον εαυτό του να κάνει εμετό και να ξερνάει αίμα στο μπαλκόνι του. Ή τα χέρια του να τρέμουν τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να γεμίσει ένα ποτήρι με τεκίλα Patrón Silver.
Αυτές οι εικόνες επιστρέφουν συχνά στο μυαλό του χωρίς προειδοποίηση, σαν ένα παιδικό παιχνίδι που κρέμεται από την οροφή της κούνιας ενός μωρού, τη στιγμή που οδηγεί στον παραλιακό αυτοκινητόδρομο του Ειρηνικού ωκεανού ακούγοντας Led Zeppelin στη διαπασών, ή όταν βρίσκεται στο σπίτι του και παρακολουθεί τους Cincinnati Reds να παίζουν. Επί σχεδόν οκτώ χρόνια, αυτές οι αναμνήσεις, όσο ενοχλητικές κι αν είναι, τον βοήθησαν να μην ξανακυλήσει στο χάος.
Η απόφαση της απεξάρτησης
Στις 12 Δεκεμβρίου του 2017, ο Σιν -που υπήρξε τέσσερις φορές υποψήφιος για Emmy, χάρη στον ρόλο του στο «Two and a Half Men», και κάποτε ήταν ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους τηλεοπτικούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ, με τα επεισόδια στα οποία πρωταγωνιστούσε να τα παρακολουθούν πάνω από 15 εκατομμύρια τηλεθεατές– αποφάσισε να απεξαρτοποιηθεί από τις ουσίες. Έκτοτε, έχει απομακρυνθεί αρκετά από τα φώτα της δημοσιότητας, σχεδόν σε σημείο που να κάνει τους άλλους να απορούν «τι να απέγινε εκείνος ο τύπος».
Το 2023, βέβαια, εμφανίστηκε σε μερικά επεισόδια της κωμικής σειράς «Bookie», στην οποία συνάντησε ξανά τον παλιό του συνεργάτη -και αντίπαλο- Τσακ Λορ. Τα viral βιντεάκια που τον έδειχναν να λέει ότι στις φλέβες του κυλάει αίμα τίγρης δεν εμφανίζονται, πια, στο feed μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρότι παραμένουν διαθέσιμα. Ο ίδιος, μοιάζει ευτυχής περνώντας τον χρόνο του στη Νότια Καλιφόρνια με τα πέντε του παιδιά και τα τρία του εγγόνια, πηγαίνοντας για σμούθι και πεντικιούρ με την κόρη του Λόλα ή παρακολουθώντας αθλητικούς αγώνες.
Πέρασε, επίσης, αρκετό χρόνο με τον εαυτό του, κλεισμένος στο σπίτι του και γράφοντας τα απομνημονεύματά του στο «The book of Sheen», που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις Gallery Books. Για χρόνια, περίεργες φήμες ακολουθούσαν κάθε αναφορά γύρω από το όνομά του. Πλέον, το βιβλίο, από κοινού με το επερχόμενο ντοκιμαντέρ του Netflix «aka Charlie Sheen», τον φέρνει αντιμέτωπο με όλες αυτές τις «ιστορίες». «Ναι, με όλες», λέει. Το χαρακτηρίζει ως ένα «εισιτήριο με πρόσβαση σε όλες τις περιοχές των παρασκηνίων που οδηγούν στην αλήθεια».
«Γεννήθηκα νεκρός»
Τον συνάντησα τον Αύγουστο, στα 60 του, πια, στο Fairmont Miramar Hotel & Bungalows στη Σάντα Μόνικα. Η ηλιόλουστη καλιφορνέζικη ατμόσφαιρα, με τα παιδιά που έπαιζαν στην πισίνα και τους τουρίστες που απολάμβαναν το μπραντς τους, έμοιαζε λίγο υπερβολικά εύθυμη για έναν άνθρωπο του οποίου τα απομνημονεύματα ξεκινούν με τη φράση: «Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1965, στη Νέα Υόρκη, στις 10:58 μ.μ., γεννήθηκα νεκρός».
Εκείνο το βράδυ, η μητέρα του, η Τζάνετ Σιν, και ο πατέρας του, ο Μάρτιν Σιν (το πραγματικό του όνομα είναι Ραμόν Αντόνιο Χεράρδο Εστέβες), παρακολουθούσαν πανικόβλητοι τον γιατρό Ίρβιν Τσάμπον να επαναφέρει τον γιο τους στη ζωή, ύστερα από ένα περιστατικό ασφυξίας ομφάλιου λώρου. Το μωρό βαφτίστηκε Κάρλος Ίρβιν Εστέβες προς τιμήν του.
Η οικογένειά τους, στην οποία περιλαμβάνονταν οι μεγαλύτεροι αδερφοί του, ο Ραμόν και ο Εμίλιο, και η μικρότερη αδερφή τού Τσάρλι Σιν, η Ρενέ, εγκαταστάθηκε τελικά στο Μαλιμπού. Όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, όταν ξεκίνησε να ασχολείται με την υποκριτική και αφού έπιασε την πρώτη του δουλειά τρεις εβδομάδες μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, «ο Κάρλος έγινε Τσάρλι, και το Εστέβες έδωσε τη θέση του στο Σιν».
Στο Fairmont, ο Σιν -με ένα μπουκάλι πρωτεϊνούχο ρόφημα με γεύση σοκολάτα της εταιρείας Muscle Milk στο ένα χέρι και ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο στο άλλο- μου ζήτησε συγγνώμη που είχε διαλέξει έναν τόσο θορυβώδη χώρο για τη συνέντευξη, και στη συνέχεια μεταφερθήκαμε σε ένα πιο απομονωμένο τραπέζι. Έβγαλε από την τσάντα του ένα αντίτυπο του βιβλίου του, για να μου δείξει τις ένθετες σελίδες με τις έγχρωμες φωτογραφίες.
Με εξέπληξε κάπως που ένας άνθρωπος που κάποτε αυτοαποκαλείτο «υπέρτατος αρχιερέας, δολοφόνος του Βατικανού και μάγος» κυκλοφορεί σήμερα με μια τσάντα που μοιάζει με τις παλιές σχολικές, στην οποία κουβαλάει, μάλιστα, ένα «ταξιδιωτικό» κουταλάκι του καφέ, επειδή δεν του αρέσουν τα ξύλινα στικάκια που μοιράζουν στα αεροπλάνα γι’ αυτή τη δουλειά. Περίμενα να τον δω να καταφθάνει με μηχανή Χάρλεϊ και κυνηγετικό μαχαίρι κρυμμένο στην μπότα του.
Τρώγοντας με τον Μάρλον Μπράντο
Ο Σιν είχε άφθονο υλικό να ξεθάψει για την αυτοβιογραφία του. Ως παιδί, τριγυρνούσε συχνά στα κινηματογραφικά πλατό που δούλευε ο πατέρας του. Ο μικρός Τσάρλι γευμάτιζε με τον Μάρλον Μπράντο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Αποκάλυψη τώρα» και κάποτε έπαιξε ένα «έντονο και σουρεαλιστικό» γύρο πινγκ πονγκ με τον Ο. Τζ. Σίμπσον, στο σετ της ταινίας «Το πέρασμα της Κασσάνδρας», το 1976.
Όταν ήταν στην Τρίτη Δημοτικού, ξεκίνησε να τραυλίζει – κάτι που το περιγράφει ως «μπλοκάρισμα του εγκεφάλου» του και τον ταλαιπωρεί ακόμη. Αυτό, πιστεύει, ήταν ένας από τους λόγους που τον οδήγησαν στο ποτό. Ύστερα ήρθε η πρώτη του περίοδος διασημότητας με ταινίες όπως η «Πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπιούλερ», το «Πλατούν» και η «Γουόλ Στριτ». Στη συνέχεια, σειρά είχε η θεαματική πτώση του που διήρκεσε χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα τα αμέτρητα ντροπιαστικά πρωτοσέλιδα και τα αρνητικά σχόλια.
«Με κατέβαλε η πραγματικότητα και δεν ζήτησα τη βοήθεια που χρειαζόμουν», λέει για τα πιο ταραγμένα του χρόνια, που κατέληξαν στην απόλυσή του από το «Two and a Half Men» το 2011. «Απλώς νόμιζα ότι είχα τον έλεγχο, πράγμα που δεν ίσχυε».
Ο Άντριου Ρένζι, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ του Netflix, μου περιέγραψε τον Σιν ως «ένα είδωλο διάσημο τόσο για τα λάθη που έχει κάνει όσο και για το πόσο αξιαγάπητος είναι». Ο Ρένζι πέρασε περίπου έναν χρόνο μαζί του, για να τον γνωρίσει, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ενώ πήρε συνεντεύξεις από πολλά σημαντικά πρόσωπα της ζωής του. Από τις πρώην συζύγους του, Ντενίζ Ρίτσαρντς και Μπρουκ Μιούλερ, από τον συμπρωταγωνιστή του στο «Two and a Half Men» Τζον Κράιερ, από τον Σον Πεν, τον Τσακ Λορ, τον αδερφό του Ραμόν και από τη Χάιντι Φλάις, με την οποία συνδέθηκε κατά τη σύντομη περίοδο της δεκαετίας του 1990 που εκείνη βασίλευε ως «Hollywood Madam», διευθύνοντας έναν κύκλο σεξεργατριών πολυτελείας.
Το τηλεφώνημα του θανάτου του
Ο επίσης ηθοποιός αδερφός του Εμίλιο Εστέβες και πατέρας του, ο Μάρτιν Σιν, δεν συμμετείχαν στην ταινία – γεγονός που αναπόφευκτα θα φουντώσει τις φήμες περί αποξένωσης από την οικογένειά του. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει. Ένα από τα πιο ισχυρά νήματα που διατρέχει τα απομνημονεύματά του είναι η στενή σχέση όλης της οικογένειας των Σιν. Κάτι που, συνάμα, αποτελεί και ένα από τα πιο συγκινητικά της σημεία.
Οι γονείς και τα τρία του αδέρφια στάθηκαν δίπλα του στα δύσκολα, όπως και ο Ρομπ Λόου και ο Κλιντ Ίστγουντ, που του παραστάθηκαν στα κέντρα απεξάρτησης και στις υπερβολικές δόσεις που απείλησαν τη ζωή του. Ύστερα, το 2011, ήρθε η περιοδεία της παράστασης «My violent torpedo of truth/death is not an option», που δεν τα πήγε καλά και την οποία ο ίδιος περιγράφει ως «μια αναλαμπή της στιγμής που δεν εντυπωσίασε».
Επί χρόνια, η οικογένεια και οι φίλοι του ζούσαν με τον φόβο ότι κάποια μέρα θα χτυπούσε το τηλέφωνο και θα είναι εκείνο το τηλεφώνημα που απεύχονται όλοι όσοι γνωρίζουν και αγαπούν κάποιον που παλεύει με τους εθισμούς.
Όταν μίλησα με τον Εστέβες, μου είπε ότι εκείνος και ο πατέρας του δεν συμμετείχαν στο ντοκιμαντέρ απλώς και μόνο επειδή παρακολούθησαν μια πρώτη του εκδοχή και θεώρησαν ότι οι δικές τους φωνές, οι δικές τους ιστορίες, δεν ήταν απαραίτητες. Ο Μάρτιν Σιν αρνήθηκε να συμμετάσχει στο παρόν ρεπορτάζ, όπως και η Ντενίζ Ρίτσαρντς. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στα απομνημονεύματα του αδερφού του, πάντως, πιστεύει ο Εστέβες, ήταν το ότι κατάφερε να διατηρήσει το χιούμορ του ζωντανό, παρά το σκοτάδι που τον περιέβαλε.
«Δεν είμαι σίγουρος ότι εγώ θα το είχα καταφέρει αυτό», λέει. Στα πιο δύσκολα χρόνια, όταν ο αδερφός του είχε πιάσει πάτο, η μητέρα τους είχε ένα μάντρα που τους βοηθούσε να αντέξουν όλη αυτή την κατάσταση: «Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα».
«Πιστεύω ότι ο Τσάρλι κατέκτησε την αλήθεια του και αυτό αποτελεί τεράστια νίκη για εκείνον», προσθέτει ο Εστέβες.
Η αποκάλυψη της οροθετικότητας
Το 2015, όταν ο Τσάρλι Σιν αποκάλυψε στον Ματ Λάουερ και στα εκατομμύρια τηλεθεατών της εκπομπής «Today» ότι είναι οροθετικός, ένιωσε ανακούφιση.
«Ήταν σαν να αφόπλισα μερικά από τα περίστροφα που ήταν στραμμένα πάνω μου», λέει. «Το ίδιο ισχύει και για όσα εξομολογούμαι στο βιβλίο και το ντοκιμαντέρ. Το να πεις ο ίδιος τέτοια πράγματα αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να εξουδετερώσεις μια για πάντα όσους νομίζουν ότι μπορούν να σε κρατήσουν όμηρο με όσα γνωρίζουν για σένα, αλλά και να μην αισθάνεσαι ότι όλα αυτά είναι μυστικά που πρέπει να τα πάρεις στον τάφο σου. Όπως λέει και ένα ρητό, είμαστε τόσο άρρωστοι όσο τα μυστικά μας».
Είναι ανοιχτός στην ιδέα τού να επιστρέψει στην υποκριτική, αλλά δεν το κυνηγάει. «Είμαι λίγο εκτός φόρμας», λέει. «Θα μπορούσα, βέβαια, να κάνω ξανά κάποια κωμική σειρά με έτοιμα τερτίπια που θα προκαλούσαν το γέλιο – το λέω αυτό χωρίς να έχω κάτι εναντίον των κωμικών σειρών. Το λέω ως κάτι που μου είναι εύκολο. Για να γίνω, όμως, αρκετά επαρκής έτσι ώστε να αποδώσω μπροστά στην κάμερα σε κάτι πραγματικά δραματικό, θα χρειαζόμουν λίγο ζέσταμα».
Η συγγραφή των απομνημονευμάτων του, λέει, ήταν η πιο δύσκολη δουλειά που έχει κάνει ποτέ αλλά και εκείνη που τον αντάμειψε περισσότερο, σε συναισθηματικό επίπεδο. Καθώς μπαίνει σε αυτή τη νέα φάση της ζωής του, νιώθει έτοιμος να δει το παρελθόν του, κατά πάσα πιθανότητα, να κρίνεται ξανά, μιας και τα σκοτάδια του βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Δεν έχει, όμως, τίποτα, πια, να κρύψει.
«Κρατάω όλα αυτά τα πράγματα μέσα μου», λέει για τις πιο σκοτεινές του στιγμές, εκείνες που του προκαλούν «ρίγη ντροπής» από το πουθενά. Όταν οι μνήμες αυτές εισβάλλουν στο μυαλό του, αναρωτιέται τι σκεφτόταν τότε και πώς επέτρεψε στα πράγματα να γίνουν τόσο ακραία, τόσο επικίνδυνα.
«Τότε είναι που πρέπει να θυμάμαι ότι το σήμερά μου δεν έχει να κάνει με το τότε μου», λέει καθισμένος στο εκτυφλωτικό μεσημεριανό φως. «Το τότε μου δεν υπάρχει πια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε ποτέ».
Πηγή: New York Times
