ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μανίλα: To μαργαριτάρι των Ανατολικών θαλασσών

Τροπική υγρασία και εξωτικά κοκτέιλ που όλα τα γιατρεύουν στην φανταστική Μανίλα

Kathimerini.gr

Τροπική υγρασία και εξωτικά κοκτέιλ που όλα τα γιατρεύουν –ακόμα και το τζετ λαγκ (!)–, ισπανική κληρονομιά και αμερικανικές επιρροές, καραόκε, τέχνη σε χορταστικές δόσεις, μια ασιατική μεγαλούπολη γεμάτη αντιθέσεις. Και ψυχή, πάνω απ’ όλα.

Η πρώτη ανάσα στη Μανίλα είναι γεμάτη πηχτή υγρασία, τροπική βλάστηση και καυσαέριο. Μια έντονη και χαρακτηριστική μυρωδιά, στην οποία αναγνωρίζουν την πατρίδα τους εκατομμύρια balikbayan, οι ξενιτεμένοι Φιλιππινέζοι δηλαδή που επιστρέφουν στον τόπο τους. Θα με ακολουθεί κι εμένα τις επόμενες ημέρες σε ολόκληρη τη Λουζόν, το μεγαλύτερο από τα 7.107 νησιά τα οποία βαφτίστηκαν Φιλιππίνες προς τιμήν του Φιλίππου Β΄ της Ισπανίας, όταν στα μέσα του 16ου αιώνα οι Ισπανοί αποίκισαν τη χώρα. Πάνω στη Λουζόν ανακάλυψαν τότε ένα χωριό με υπέροχο φυσικό λιμάνι, γεωπολιτικής και εμπορικής σημασίας, που έγινε για 300 χρόνια το στρατηγείο τους στην Ασία: τη Μανίλα.

Προσγείωση, μετά από δύο πτήσεις και 18 ώρες ταξίδι, στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ninoy Aquino. Στην Αθήνα έχει 5° C και ξημερώνει, αλλά εδώ είναι μεσάνυχτα, με 30° C και 95% υγρασία. Μάταια το ρολόι προσπαθεί να πείσει τον οργανισμό να πάει για ύπνο. Το τζετ λαγκ καραδοκεί. Ευτυχώς, υπάρχει ελπίδα: το φιλιππινέζικο κοκτέιλ Weng Weng, ένα μιξ από τεκίλα, βότκα, κονιάκ, bourbon και σκωτσέζικο ουίσκι που σε κάνει να ξεχνάς την ώρα και την πρώτη φράση που έμαθες στα Ταγκάλογκ, την τοπική γλώσσα: «Maligayang Pagdating sa Manila». Kαλωσορίσατε στη Μανίλα.

Πού να έβλεπε τώρα ο Γερμανός περιηγητής του 19oυ αιώνα Fedor Jagor ότι η «οχυρωμένη πόλη» που το 1859 θύμιζε «αρχαίο ευρωπαϊκό φρούριο, με καλντερίμια, προπύργια, χαμηλές στέγες και μοναστήρια», έχει εξελιχθεί σε σύγχρονη μητρόπολη 12.800.000 κατοίκων, με ιλιγγιώδη ανάπτυξη και συνεχή επέκταση που σου τσακίζει τα νεύρα στην κίνηση. Τις ώρες αιχμής, για να διανύσεις οδικώς μια απόσταση μόλις 2 χλμ. χρειάζεσαι 20 λεπτά. Με αυτόν τον ρυθμό διασχίσαμε τη λεωφόρο Rojas, παράλληλα με την ακτή που βρέχεται από τη Νότια Σινική Θάλασσα. Εδώ, στον κόλπο της Μανίλα με τα φημισμένα ηλιοβασιλέματα, βρίσκεται το κεντρικό λιμάνι των Φιλιππίνων, που διαχειρίζεται το 95% των εισαγωγών και των εξαγωγών τους.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ SIRMAAM

Το ραδιόφωνο του ταξί έπαιζε γλυκερά αμερικανικά τραγουδάκια περασμένων δεκαετιών –το φετίχ των ντόπιων ταξιτζήδων– και ο οδηγός ήταν συγκεντρωμένος στο να μου δίνει απαντήσεις σε όσο το δυνατόν καλύτερα Αγγλικά. «Οι Φιλιππινέζοι είναι σφουγγάρια», λένε όσοι τους έχουν ζήσει. Ο λαός έχει φέρει στα μέτρα του όλα τα στοιχεία που κληρονόμησε από τους Ισπανούς και αργότερα από τους Αμερικανούς κατακτητές, στους οποίους παραχωρήθηκαν οι Φιλιππίνες μετά τη λήξη του Ισπανοαμερικανικού Πολέμου το 1899.

Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό: μια ως επί το πλείστον καθολική χριστιανική χώρα στην καρδιά της νησιωτικής Ασίας, που έγινε ανεξάρτητο κράτος μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην οποία σχεδόν όλοι μιλάνε Αγγλικά. Με τίποτα όμως δεν γλιτώνεις από το Sirmaam, το πάντρεμα των αγγλικών λέξεων «sir» και «madam». Ετσι προσφωνούν τους επισκέπτες, ανεξαρτήτως φύλου, όσοι παρέχουν υπηρεσίες στην εστίαση, στο εμπόριο ή στον τουρισμό. «More mangos, Sirmaam?» Αρχισα να ερωτεύομαι τις Φιλιππίνες τρώγοντας μάνγκο. Ή μάλλον μαθαίνοντας πώς τρώγεται το «φιλιππινέζικο χρυσάφι»: χωρίς να το ξεφλουδίσεις, το κόβεις στη μέση, το κρατάς σαν μπολ και το τρως με το κουταλάκι. Και με το μαχαίρι καρφώνεις το κουκούτσι και το πιπιλάς.

Στη metro Manila –τους 17 δήμους που συγκεντρώνουν το 90% της ανάπτυξης της χώρας– κυριαρχούν οι τεράστιες αντιθέσεις. Στις όχθες του ποταμού Pasig, δίπλα στη μοντέρνα γειτονιά Rockwell, απλώνεται μια παραγκούπολη που ηλεκτροδοτείται παράνομα, με κλεμμένο ρεύμα. Λίγα μέτρα χωρίζουν τις ακριβές βιτρίνες από τα πηγαδάκια όπου πέφτουν τα στοιχήματα για τις κοκορομαχίες.

Η Μανίλα είναι η πόλη των πάμπλουτων και των πάμφτωχων.
Αποτελείται από barangay -περιφραγμένες συνοικίες, άλλες με επαύλεις τις οποίες φρουρούν ένοπλοι και άλλες με χαμόσπιτα όπου μια τετραμελής οικογένεια μπορεί να ζει με 30 ευρώ το μήνα. Από πεντάστερα ξενοδοχεία αλλά και από ενοικιαζόμενα κρεβάτια (!) σε δωμάτια χωρίς παράθυρα.

ΕΣΕΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΑΤΕ WALKMAN;

Ενώ τα νησιά του Αρχιπελάγους των Φιλιππίνων μαγεύουν τους ξένους ταξιδιώτες με τη ζαχαρένια άμμο και τα τιρκουάζ νερά, η πρωτεύουσα τους κερδίζει με τα μουσεία και τα αξιοθέατα, με κάποιες από τις καλύτερες γκαλερί τις Ασίας, με τα «δυτικά» malls, όπως το Greenbelt, αλλά και με τους ασιατικούς «ναούς» των απομιμήσεων, όπως το Greenhills. Τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε κέντρο διεθνούς γαστρονομίας, με εξαιρετικά εστιατόρια. Ομως η γαστρονομική κουλτούρα της πόλης αποκαλύπτεται και στις υπαίθριες αγορές του Σαββατοκύριακου.

Legazpi Village, Κυριακή πρωί. Πλανόδιοι έμποροι σέρνουν στους δρόμους σιδερένιες κατσαρόλες με παραδοσιακό taho, τη γλυκιά πουτίγκα από σόγια που τρώγεται ζεστή. Στην πλατεία έχει στηθεί ένα υπαίθριο μαγειρείο. Ξέρατε ότι τα adidas τρώγονται; Το λεξικό του φιλιππινέζικου streetfood αποτελείται από walkman (ξεροψημένα αυτιά γουρουνιού), adidas (τηγανητά ποδαράκια κοτόπουλου με τα νύχια) και betamax (σουβλάκι από –πηγμένο με ζελατίνη– αίμα κοτόπουλου).

Εύκολα κράτησα την όρεξή μου για την China Town όπου είχα ραντεβού με τον εναλλακτικό ξεναγό Κάρλος Σελντράν. Η περιήγηση μαζί του στο Binondo, τη συνοικία με τους κινέζικους ναούς και τα βοτανοπωλεία, μοιάζει με θεατρικό δρώμενο. Ξέρει σαν την παλάμη του τα μικρομάγαζα και τους θησαυρούς τους, όπως τα dumplings που φτιάχνονται μπροστά σου.

Οι παλιές Κάντιλακ σε πάνε βόλτα στην Αβάνα, τα κόκκινα λεωφορεία στο Λονδίνο. Στη Μανίλα υπάρχουν τα jeepney, διαχρονικό σύμβολο της εφευρετικότητας ενός ολόκληρου λαού. Οι Φιλιππινέζοι πήραν τα αμερικανικά στρατιωτικά τζιπ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα έκοψαν, τα μάκρυναν, τους έβαλαν δύο αντικριστές σειρές καθίσματα και δημιούργησαν το δημοφιλέστερο μέσο μαζικής μεταφοράς της εργατικής τάξης.

Στολισμένα με αυτοκόλλητα και αερογραφίες, εκτός από επιβάτες είναι φορτωμένα με την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που μετακινούνται με αυτά. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς μετά από τέτοια κούρσα-σάουνα φτάνουν πάντα πεντακάθαροι, με κολλαρισμένες στολές, στο πόστο τους. Φωνάζοντας στα Ταγκάλογκ «Bayad Po!» μιμούμαι όσους κατεβαίνουν και στέλνω 9 pesos (περίπου 20 σεντς) χέρι με χέρι στον οδηγό. Περνώντας πάνω από τους επιβάτες, τις κότες τους και τα καλάθια με τις παραγινωμένες παπάγιες, πηδάω από το τελευταίο σκαλί.

Με ποδήλατο από μπαμπού και ένα παγωτό γιασεμί στο χέρι (εδώ το λένε sampaguita) διασχίζω τα τείχη του Intramuros και μπαίνω στην «Πλάκα» των Φιλιππίνων. Αυτή ήταν όλη κι όλη η πόλη την περίοδο της ισπανικής κυριαρχίας. Σεισμοί, φωτιές και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της παλιάς Μανίλα, αλλά τίποτα δεν μαρτυρεί ότι τα περισσότερα κτίρια ανακατασκευάστηκαν σύμφωνα με τα παλιά.

Οι Ισπανοί κατακτητές προφανώς δεν είχαν φανταστεί ότι θα ερχόταν η μέρα που οι άνθρωποι θα τριγυρνούσαν στα πετρόχτιστα μονοπάτια με segway, όμως σήμερα είναι ιδιαίτερα δημοφιλή. Πολλοί προτιμούν την παραδοσιακή kalesa, τη μικρή άμαξα που σέρνουν πόνι.

Σε κάθε πεζό αντιστοιχούν πέντε ξυπόλυτα πιτσιρίκια. Ακούραστα, σε ικετεύουν να αγοράσεις καπέλο από φύλλα μπανάνας. Αμα δε τύχει και βρέξει, το εμπόρευμα αλλάζει σε ομπρέλες μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα γκρουπ στο Intramuros σταματούν στο Fort Siantiago, μια μικρή πόλη με κήπους, σιντριβάνια και τοξωτές πύλες, και μετά στο πετρόχτιστο καθολικό μοναστήρι San Agustin, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCΟ – από τα ελάχιστα κτίσματα που έμειναν όρθια τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μένει στη μνήμη για την μπαρόκ αρχιτεκτονική του, αλλά και για τα λατρευτικά εκθέματα του μουσείου που στεγάζεται εντός. Μη φύγετε πριν μπείτε στην Casa Manila, μια υπέροχη ανακατασκευή αρχοντικού της ισπανικής αποικιοκρατίας.

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ

Σ’ αυτή την πόλη τα μουσεία σε καλούν κοντά τους κάθε στιγμή. Εκτός από σύγχρονα και μικρά, και επομένως φιλικά στον επισκέπτη, είναι και οάσεις δροσιάς. Μπορείς να βρεις από μουσείο παπουτσιών –το Marikina Shoe Museum, όπου εκτίθενται 800 ζευγάρια, το 25% της παπουτσοθήκης της Ιμέλντα Μάρκος– μέχρι το ολοκαίνουργιο Art in Island 3D, το μεγαλύτερο μουσείο τρισδιάστατης τέχνης στην Ασία.

Η πιο ολοκληρωμένη εισαγωγή στη φιλιππινέζικη ιστορία και κουλτούρα γίνεται στο μουσείο Αyala. Ατραξιόν του, τα ζωγραφισμένα στο χέρι ξύλινα διοράματα, που αποτυπώνουν 60 ιστορικά γεγονότα της χώρας. Οικείο στην όψη λόγω του νεοκλασικού ρυθμού του, το Εθνικό Μουσείο της Μανίλα φιλοξενεί από αρχαίο κρανίο του 1450 π.Χ. μέχρι τη μεγαλύτερη βοτανική συλλογή στη χώρα. Δωρεά ενός από τους πρώτους μεγιστάνες των Φιλιππίνων, του Don Eugenio Lopez, το ομώνυμο μουσείο τσέπης έχει σπάνιους χάρτες και έργα των διάσημων Φιλιππινέζων ζωγράφων Juan Luna και Juvenal Sanso.

«Το μέλλον της τέχνης στην Ασία ανήκει στη Μανίλα», λένε οι ντόπιοι καλλιτέχνες που σπούδασαν στo εξωτερικό και επέστρεψαν στον τόπο τους. Τους συναντάς στην γκαλερί Silverlens, στα φουάρ του Art Fair Philippines και του Salcedo Art Market και στα δρώμενα που διοργανώνει το Κέντρο Design των Φιλιππίνων.

Τα βράδια η πόλη μετατρέπεται σε ατέλειωτη μουσική σκηνή – οι Φιλιππίνες έτσι κι αλλιώς είναι μια αστείρευτη δεξαμενή από indie συγκροτήματα. Ενα πάθος παραμένει άσβεστο, το καραόκε. Πηγαίνουν νωρίτερα στη δουλειά, πριν ανοίξουν τα καταστήματα, συνδέουν το μικρόφωνο και κάνουν πρόβα στο κομμάτι που θα πουν το βράδυ στο μπαράκι της γειτονιάς.

Οι Ισπανοί αποκαλούσαν τη Μανίλα «μαργαριτάρι των ανατολικών θαλασσών». Είναι στο χέρι του κάθε ταξιδιώτη αν θα ανοίξει το όστρακο για να βρει τον θησαυρό. Για μένα δεν ήταν άλλος από τους ανθρώπους και τα χαμόγελά τους.

ΚΥΝΗΓΙ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΣΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ

Ορεινή πεζοπορία σε αρχαίους ορυζώνες, καταδύσεις σε κοραλλιογενή νησιά, νυχτερινό «σαφάρι» πυγολαμπίδας, κολύμπι με φαλαινοκαρχαρίες. Στα 7.107 νησιά των Φιλιππίνων όλα είναι δυνατά.

TubBataha: η Μέκκα του αυτοδύτη

Διακοπές που θυμίζουν ντοκιμαντέρ του National Geographic. Το καταδυτικό καραβάκι σαλπάρει αργά το βράδυ από το λιμάνι του Puerto Princesa και φτάνει στο Φυσικό Πάρκο Κοραλλιών της Τubbataha το ξημέρωμα. Εν πλω θα τρώτε και θα κοιμάστε τις επόμενες ημέρες και νύχτες και θα εγκαταλείπετε τo σκάφος μόνο την ώρα της βουτιάς στον εκπληκτικό βυθό με τα 360 είδη κοραλλιών.

Εμπειροι αυτοδύτες θα σας οδηγήσουν στα καταδυτικά σημεία του προστατευόμενου πάρκου που ανακαλύφθηκε το 1970 και έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Δεν είστε μόνοι... Tη μνήμη της υποβρύχιας κάμεράς σας θα γεμίσουν περίπου 60 είδη ψαριών, αλλά και χελώνες, φάλαινες και δελφίνια.

Μετάβαση: Αεροπορικώς από τη Μανίλα με προορισμό το Puerto Princesa (πρωτεύουσα του Palawan).

Siargao: η πρωτεύουσα του σερφ

Φημίζεται για τα καλύτερα κύματα σε όλο το αρχιπέλαγος και έχει εξελιχθεί σε κορυφαίο διεθνή προορισμό για σερφ. Δεν έχει παραδοθεί στον μαζικό τουρισμό, αν και στις κατάλευκες αμμουδιές του λειτουργούν διάσημα σερφ κλαμπ, όπως το «Cloud 9». Η ομορφιά του νησιού δεν εξαντλείται στη θάλασσα. Απλώνεται στα χωριά με τα ξύλινα –χτισμένα μέσα στο νερό– σπιτάκια.

Στις δροσερές πεζοπορίες με «ταβάνι» τους κοκοφοίνικες. Στα μαγκρόβια δάση που φυτρώνουν μέσα στη θάλασσα. Θα διασχίσετε με ποδήλατο απέραντους ορυζώνες, βαρκάρηδες θα σας πάνε εκδρομή στα γύρω νησάκια. Το φαγητό είναι καλό και φθηνό. Ο φρέσκος τόνος κοστίζει 3 ευρώ στην αγορά (και οι μάγειρες στα εστιατόρια σας τον μαγειρεύουν με ελάχιστο κόστος).

Μετάβαση: Αεροπορικώς μέσω της Cebu. Πετάτε απευθείας από την Doha ή από τη Μανίλα στην Cebu και από εκεί με εσωτερική πτήση (45 λεπτά) για Siargao.

Boracay: kitesurfing στo όνειρο

«Το 2001 προσγειωνόμασταν στο Boracay και διέσχιζαν τον αεροδιάδρομο κατσίκες, σκυλιά και αγελάδες. Ηταν τότε προορισμός για backpackers, που έμεναν σε καλύβες από μπαμπού χωρίς ρεύμα», λέει ο Νίκος Γίτσης, ιδρυτής της φιλιππινέζικης αεροπορικής εταιρείας Seair. Σήμερα, αυτό το μικρό νησί των 7 χλμ. προσελκύει περίπου 1 εκατ. τουρίστες τον χρόνο. Τέσσερα χιλιόμετρα λευκής πούδρας είναι η White Beach, «η πιο λευκή παραλία της Ασίας» – απ’ άκρη σ’ άκρη καλυμμένη με εστιατόρια, κοσμοπολίτικα ξενοδοχεία και μπαρ. Τίποτε από αυτά δεν συγκινεί τους χιλιάδες kitesurfers όσο η παραλία Bulabog, που τα τελευταία χρόνια έχει καθιερώσει το νησί σε έναν από τους top προορισμούς για το συγκεκριμένο σπορ στην Ασία.

Μετάβαση: Αεροπορικώς από τη Μανίλα στο Caticlan (νησί απέναντι από το Boracay) και από εκεί με τοπική βάρκα (30 λεπτά) στο Boracay.

Donsol: κολύμπι παρέα με τους γίγαντες των θαλασσών

Η Donsol μέχρι το 1997 ήταν ένα ήσυχο ψαροχώρι. Οταν οι κάτοικοι ανακάλυψαν στα νερά της κοπάδια από φαλαινοκαρχαρίες, εξελίχθηκε σε κορυφαίο προορισμό για butanding – όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το κολύμπι παρέα με τους αγαθούς γίγαντες των θαλασσών.

Εξειδικευμένα καταδυτικά κέντρα σάς οδηγούν στα κατάλληλα σημεία είτε για οργανωμένη κατάδυση, είτε για εξερεύνηση με μάσκα, είτε για παρατήρηση από τη βάρκα. Ομως η περιπέτεια δεν τελειώνει εδώ. Το καγιάκ στον ποταμό Οgod αποκαλύπτει, εκτός από τροπικά πουλιά, τη ζωή μακριά από τον πολιτισμό. Οταν νυχτώνει, η φύση φωσφορίζει: είναι η ώρα να ακολουθήσετε τους ντόπιους στις βάρκες για παρατήρηση πυγολαμπίδας.

Μετάβαση: Αεροπορικώς από τη Μανίλα στο Legazpi (45 λεπτά) κι από εκεί με βαν ή ταξί στην Donsol (45 λεπτά).

Banaue – Sagada: πεζοπορία σε αρχαίους ορυζώνες

Η ορεινή εκδρομή στο Banaue αποκαλύπτει σε λίγες ώρες την απλότητα, την αρμονία, τους ήχους της τροπικής Ασίας και τα «βήματα για τον Παράδεισο». Ετσι αποκαλούνται οι εντυπωσιακοί κλιμακωτοί ορυζώνες που έσκαψαν ανθρώπινα χέρια πριν από 2.000 χρόνια στο βουνό Ifugao. Η πεζοπορία σ’ αυτό το μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς φωτίζεται από τα χαμόγελα των αγροτών και οδηγεί σε χωριά που μοιάζουν ξεχασμένα στον χρόνο, όπως το Batad. Τρεις ώρες με ταξί από το Banaue και ανακαλύπτετε τη Sagada με τα σπήλαια και τα κρεμαστά φέρετρα: οι ντόπιοι δεν έθαβαν τους ανθρώπους κάτω από τη γη, αλλά στα ψηλά σημεία των βράχων.

Tagaytay: το ηφαίστειο μέσα στη λίμνη

«Αυτή είναι η δική μας Σαντορίνη», λένε οι Φιλιππινέζοι, περήφανοι για το ενεργό ηφαίστειο Taal. Ο νους δυσκολεύεται να το χωρέσει: πρόκειται για μια βραχονησίδα μέσα σε μια λίμνη, που βρίσκεται μέσα στο ηφαίστειο, το οποίο είναι μέσα σε μια άλλη λίμνη, και όλο αυτό πάνω σε ένα νησί. Στην επαρχία Tagaytay, όμως, δεν χορταίνει μόνο το μάτι. Η μονοήμερη εκδρομή ολοκληρώνεται σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της Ασίας, το Antonio’s (www.antoniosrestaurant.ph). Ερχόμενοι από τη Μανίλα, αξίζει να κάνετε στάση στους δεκάδες υπαίθριους πάγκους για να αγοράσετε μάνγκο, μπανάνες και ξυλόγλυπτα σουβενίρ από τα μικρομάγαζα.

Μετάβαση: Οδικώς από τη Μανίλα (60 χλμ.).

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Ταξίδια: Τελευταία Ενημέρωση

X