Του Απόστολου Κουρουπάκη
Βλέπει όλος ο κόσμος «Survivor» και νιώθω σαν εκείνο το σπουργιτάκι που βλέπαμε στο αναγνωστικό της Α΄ και Β΄ Δημοτικού να κοιτάει από το παράθυρο το ζεστό δωμάτιο. Μια τέτοια μοναξιά. Όλοι, ή σχεδόν όλοι για να είμαστε δίκαιοι, το παρακολουθούν. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα αφιερώσει τρεις και κάτι ώρες από τη ζωή του και την ξεκούρασή του σε μερικούς υποτίθεται διάσημους (εδώ και οι λέξεις χάνουν το νόημά τους) και κάποιους άλλους που δεν είναι γνωστοί, αλλά κοινοί θνητοί οι οποίοι ταλαιπωρούνται σε ένα νησί της Καραϊβικής και αγωνίζονται σε κάτι αθλήματα που θυμάμαι ότι τα είχαμε στήσει στη μεγάλη παγκρήτια κατασκήνωση προσκόπων το 1993. Όπως και να ’χει μου, είναι ακατανόητο γιατί κάνει τόσο ντόρο το συγκεκριμένο reality. Τι θέλγει τον τηλεθεατή, η ίντριγκα, το πάθος, η ταλαιπωρία των συμμετεχόντων, η εξαθλίωση; Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω για τον μέσο τηλεθεατή. Δεν το κρίνω με ηθικοπλαστική διάθεση ούτε ως κάτι το οποίο αντιπροσωπεύει μια κάποια υποκουλτούρα. Αν θελήσω να ασχοληθώ με την κουλτούρα, όπως εγώ την εννοώ, ξέρω τι θα κάνω, δεν θα περιμένω από την τηλεόραση, η οποία ως μέσο την έχει εξοβελίσει και την έχει καταστήσει κάτι πολύ διαφορετικό.
Το παιχνίδι αυτό είναι για τα δικά μου γούστα η επιτομή της βαρεμάρας και της αποχαύνωσης. Γιατί να καθίσω να δω κάτι που δεν έχει νόημα, πρώτον διότι τα παιχνίδια δεν έχουν τη δράση που θέλει να με πείσει ο παρουσιαστής ότι έχουν, είπαμε ως παιδάκι τα έκανα και μάλιστα με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, γιατί να ταλαιπωρηθώ στον καναπέ μου για τρεις και βάλε ώρες με την ταλαιπώρια του καθενός; Μου είναι δύσκολο να παραμείνω καθηλωμένος στην ίδια θέση για τόσες ώρες για να δω τον υποτιθέμενο διάσημο να αγωνίζεται μέχρις εσχάτων με τον μαχητή, τον άγνωστο, σαν να παρακολουθώ τρίτης διαλογής αθλητικό γεγονός.
Τώρα για το πώς αυτό επιδρά στην ψυχοσύνθεση του κάθε τηλεθεατή δεν μπορώ να το κρίνω, διότι γνωρίζω κόσμο που το βλέπει φανατικά, αλλά καταλαβαίνει και τι βρίσκεται στον αντίποδα του συγκεκριμένου σόου. Αυτό που με ανησυχεί όμως είναι ότι με τέτοιες τηλεθεάσεις η δικτατορία των πολλών μπορεί να γίνει καθεστώς, και αυτό θα μου είναι αφόρητο. Το μόνο που μας σώζει είναι ότι τέτοιες παραγωγές κοστίζουν και δεν είναι εύκολο να επαναλαμβάνονται συχνά και ταυτόχρονα. Φυσικά υπάρχουν και άλλες εκπομπές που έχουν αρχίσει να κοιτάνε τον πήχη από πολύ κοντά, κάτι τηλεοπτικά ψώνια, μεταφορικά και κυριολεκτικά, όπου η έννοια «τηλεόραση των late 90’s» βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της.
Με ξενίζει ιδιαίτερα ότι τα νεανικά κοινά επιστρέφουν στην prime time ζώνη με εκπομπές τέτοιου τύπου και άλλες δήθεν κωμικές ή ταλέντων, με σωρό τα σεξιστικά και άλλα υπονοούμενα, με τα στερεότυπα να δίνουν και να παίρνουν, με εκπομπές υποσχέσεων που τελικά εξαργυρώνουν την επιτυχία τους σε άλλο concept, όπως η Ειρήνη Παπαδοπούλου που από το «X Factor» βρέθηκε στο «Survivor». Τα πολύ υψηλά ποσοστά του νεανικού κοινού δεν μου αρέσουν (ευτυχώς δεν είμαι διαφημιστής ή υπεύθυνος καναλιού), νιώθω ότι εθιζόμαστε στο επιφανειακό και αυτός ο εθισμός είναι κακό πράγμα. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν θέλω να μετρήσω το βάθος του καθενός, αλλά ένα μέτρο νιώθω ότι υπάρχει, και αν χαθεί το μέτρο, σάστα τζιαι γύρασιν, θεέ μου, τι θυμήθηκα τώρα!
Φυσικά, η υψηλή τηλεθέαση του εν λόγω παιχνιδιού σημαίνει έσοδα και διαφημίσεις για τα κανάλια και εδώ και στην Ελλάδα, με το Sigma να τρίβει τα χέρια του, διότι τέτοια νούμερα ούτε ο Χουντίνι δεν τα έκανε…
