Ως μεσίτης ακινήτων, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι εξοικειωμένος με τα τρία «κλειδιά» της επιτυχίας σε αυτόν τον κλάδο: τοποθεσία, τοποθεσία και τοποθεσία. Η γεωπολιτική, όπως αποδεικνύεται, έχει επίσης τρία «κλειδιά» για την επιτυχία: μόχλευση, μόχλευση και μόχλευση. Αλλά δεν είναι το είδος της μόχλευσης που αγαπούσε να χρησιμοποιεί ο Τραμπ στον τομέα των ακινήτων. Είναι η γεωπολιτική μόχλευση, η δύναμη δηλαδή να επιβάλεις τη θέλησή σου στον αντίπαλό σου. Από αυτή την άποψη ο Τραμπ πέτυχε την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα επειδή απέκτησε επιρροή τόσο στο Ισραήλ όσο και στη Χαμάς και τη χρησιμοποίησε επιδέξια. Δεν κατάφερε το ίδιο στην Ουκρανία, επειδή αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει όλη την επιρροή του στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Και οι προσπάθειές του να χρησιμοποιήσει την επιρροή των δασμών για να μειώσει τις εξαγωγές της Κίνας προς την Αμερική απέφεραν μόνο περιορισμένα οφέλη, κυρίως λόγω του χαοτικού τρόπου με τον οποίο εφάρμοσε αυτούς τους δασμούς. Φυσικά ο Τραμπ, με τη συνηθισμένη του κομπορρημοσύνη, βαθμολόγησε την πρόσφατη συνάντησή του με τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ της Κίνας με «12 σε κλίμακα από το 0 έως το 10», όπως το έθεσε. Οπως σημείωσε η WSJ, οι αγορές «χασμουρήθηκαν» με τη συμφωνία επειδή «ως επί το πλείστον αποκατέστησε το status quo που επικρατούσε τον Μάιο».
Eνας χρόνος Τραμπ
Κάθε ανάλυση της Κίνας, όμως, πρέπει να ξεκινάει με το γεγονός ότι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο βιώνει κατάρρευση στην εγχώρια κατανάλωση, επομένως οι Κινέζοι εισάγουν ακόμη λιγότερα προϊόντα από το εξωτερικό. Η απάντηση του Πεκίνου δεν ήταν να τονώσει την εγχώρια κατανάλωση, αλλά αντιθέτως να χρηματοδοτήσει την κατασκευή περισσοτέρων εργοστασίων για την εξαγωγή αγαθών στον υπόλοιπο κόσμο. Ετσι, ο Τραμπ απαντάει σε ένα πραγματικό πρόβλημα. Αλλά όπως συχνά κάνει, προωθεί τη λάθος απάντηση στο σωστό ερώτημα. Για να έχει πραγματική μόχλευση, οι δασμοί του πρέπει να αποτελούν μέρος μιας ήσυχης ευρύτερης στρατηγικής, η εμπρηστική στρατηγική του όμως ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Οι δασμοί μπορούν να είναι χρήσιμοι για την εξασφάλιση του οικονομικού χώρου λειτουργίας για τους Αμερικανούς κατασκευαστές, ώστε να αναπτύξουν τις δικές τους εγχώριες βιομηχανίες αντικατάστασης. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται μια ολοκληρωμένη στρατηγική και ο Τραμπ δεν έχει. Σε μια εποχή που οι αμερικανικές εταιρείες προσπαθούν να ανταγωνιστούν την Κίνα, ο Τραμπ τις δυσκολεύει να προσλάβουν εργαζομένους υψηλής εξειδίκευσης από το εξωτερικό. Εχει επιβάλει δασμούς, που καθιστούν τα υλικά τα οποία χρησιμοποιούνται πιο ακριβά για τους κατασκευαστές μας. Εχει μειώσει την έρευνα που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση. Και έχει επιβάλει δασμούς σε όλους σχεδόν τους βασικούς συμμάχους της Αμερικής. Είναι μια εντελώς ασυνάρτητη στρατηγική. Ο Σι παίζει κι αυτός επικίνδυνο παιχνίδι. Aπειλώντας να περιορίσει τις εξαγωγές σπάνιων γαιών, έχει τρομοκρατήσει τον υπόλοιπο κόσμο και έχει παρακινήσει τις ΗΠΑ και άλλες βασικές οικονομίες να επιχειρήσουν την αντικατάσταση αυτών των κρίσιμων κινεζικών εξαγωγών. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος, αλλά η διαδικασία έχει ξεκινήσει. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν πρόκειται να αφήσει την Κίνα να πάρει όλες τις θέσεις εργασίας στον κατασκευαστικό κλάδο, ειδικά καθώς η τεχνητή νοημοσύνη αρχίζει να μειώνει θέσεις εργασίας. Η Κίνα αντιμετωπίζει μια πραγματική παγκόσμια αντίδραση. Δεδομένης της σημασίας της σχέσης ΗΠΑ – Κίνας για τη διατήρηση της σχετικής ειρήνης και ευημερίας των μεγάλων δυνάμεων στον κόσμο από το τέλος της δεκαετίας του 1970, η Ουάσιγκτον και το Πεκίνο χρειάζονται έναν ήσυχο μακροπρόθεσμο διάλογο – όχι έναν θορυβώδη μακροπρόθεσμο εμπορικό πόλεμο στον οποίο θα χάσουν και οι δύο πλευρές. Αν πραγματικά οδεύουμε προς διαζύγιο σε αυτή τη σχέση, Θεέ μου, θα μας λείψει όταν τελειώσει.
Πηγή: New York Times
