Του Θανάση Φωτίου
Δύο επικές αστοχίες του Νίκου Αναστασιάδη στη διάρκεια της διακυβέρνησής του υπήρξαν αναμφίβολα οι κύριοι Οδυσσέας Μιχαηλίδης και Κώστας Κληρίδης. Όχι για τον διορισμό τους, αλλά για το γεγονός ότι ενώ οι δύο άντρες εδραιώνονταν στα μάτια της κοινής γνώμης –δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα δεν έχει σημασία– ως οι μαχητές του φωτός που πάλευαν μόνοι ενάντια στη Λερναία Ύδρα της διαφθοράς, εκείνος, ο άνθρωπος που τους επέλεξε και τους διόρισε στις συγκεκριμένες θέσεις, βρισκόταν απέναντι, χωρίς να μπορεί να καρπωθεί το ελάχιστο από την εμπιστοσύνη που η κοινωνία έδειχνε προς το πρόσωπο των δύο αξιωματούχων. Απεναντίας, οι συγκρούσεις μαζί τους μόνο επιζήμιες ήταν για τον ίδιο. Η σημερινή εικόνα μιλά από μόνη της: Ο Νίκος Αναστασιάδης ελέγχεται –και ορθά γίνεται ο έλεγχος– για πολλά και διάφορα επί των ημερών του, η υστεροφημία του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, ο λεκές της διαφθοράς θα τον συνοδεύει για πάντα.
Όπως και εκείνο το εμβληματικό «Ντροπή» που εισέπραξε από τον Κώστα Κληρίδη, ο οποίος απολαμβάνει μια καλή σύνταξη και μια ακόμα καλύτερη φήμη, έστω και αν στη διάρκεια της θητείας του στη Γενική Εισαγγελία είχαμε έναν αρχηγό κόμματος να διατείνεται ότι έχει «στοιχεία για πολλούς», έναν εργολάβο να καταθέτει ότι πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας του είπε «έχουμε ανάγκη τα χρήματα του Βγενόπουλου και θα τα πάρουμε», έναν δήμαρχο να κάνει λόγο για δύο διεφθαρμένους πολιτικούς αρχηγούς, έναν άλλο αρχηγό κόμματος να αφήνει υπονοούμενα για τον τρόπο άντλησης εσόδων της προεκλογικής εκστρατείας ενός εκλεγμένου προέδρου και «το πώς αυτά δαπανήθηκαν», µία τραπεζίτη επίσης να δηλώνει «ξέρω πολλά για πολλούς…». Ωστόσο κινήθηκε –και μάλιστα αστραπιαία– μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, ήτοι του Ρίκκου Ερωτοκρίτου και της Ελένης Λοϊζίδου, καθώς και για τη διαγραφή προστίμων παραβιάσεων οδικής κυκλοφορίας µεγαλοδικηγόρου συγγενή του.
Σαφέστατα πιο κερδισμένος εμφανίζεται για την ώρα ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Που όντας δημοφιλής σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, προχώρησε στην ίδρυση κόμματος και με συνέπεια στα βασικά χαρακτηριστικά του, δηλαδή εμμονικά ετοιμοπόλεμος και συγκρουσιακός, έχει βάλει στόχο τις προεδρικές του 2028.
Σήμανε συναγερμός
Η εξέλιξη αυτή κάθε άλλο παρά χαροποίησε έναν από τους θερμούς υποστηρικτές του πρώην γενικού ελεγκτή κατά το παρελθόν, τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ, Νικόλα Παπαδόπουλο, που δεν αποκλείεται στο μέλλον, όχι πολύ μακριά από σήμερα, να απασχολούν το μυαλό του οι δικές του αστοχίες σε σχέση με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Μάλιστα, μετά και τις πρώτες ενδείξεις από το μέτωπο των μετρήσεων κοινής γνώμης, που κάθε άλλο παρά καθησυχαστικές ήταν, σήμανε συναγερμός ανασύνταξης στο ΔΗΚΟϊκό στρατόπεδο με τα πρώτα δείγματα διαφοροποίησης να σημειώθηκαν ήδη. Το στίγμα της στάσης που το ΔΗΚΟ θα τηρήσει απέναντι στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, αλλά και γενικότερα του πλαισίου που θα κινηθεί η προεκλογική εκστρατεία του ΔΗΚΟ δίνει πιο ξεκάθαρα πλέον η ρητορική που υιοθετούν σταδιακά τα στελέχη του κόμματος, με αναφορές στους κινδύνους αποσταθεροποίησης της χώρας από τον λαϊκισμό, τη δημαγωγία, την προχειρότητα, την τάση ισοπέδωσης και τα fake news, σε αντιδιαστολή με εκείνες τις κομματικές δυνάμεις (εννοώντας πρωτίστως το ΔΗΚΟ) που δοκιμάστηκαν και απέδειξαν σε βάθος χρόνου τη σοβαρότητά τους στα δύσκολα.
Η αρχή έγινε με μια δήλωση του ίδιου του Νικόλα Παπαδόπουλου στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, τον περασμένο Μάιο, που σημείωνε ότι «ο ίδιος επέλεξε να είναι πολιτικός αντίπαλος της παρούσας κυβέρνησης και το ΔΗΚΟ θα υπερασπιστεί το κυβερνητικό έργο έναντι ατεκμηρίωτης κριτικής». Την αναφορά του σε ατεκμηρίωτη κριτική ακολούθησαν το επόμενο διάστημα, οι δηλώσεις άλλων στελεχών, που έκαναν λόγο για δυνάμεις που έχουν μεν δυναμική, δεν επιδεικνύουν δε ανάλογη υπευθυνότητα, χωρίς ωστόσο να γίνεται ονομαστική αναφορά στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Αυτό άλλαξε προ ολίγων ημερών με την ανακοίνωση που υπογράφει το μέλος της Γραμματείας, Χρίστος Ροδιάς που, αφού ψέγει την ενέργεια του Οδυσσέα να επιτεθεί στο ΔΗΚΟ τώρα, επειδή εξυπηρετεί το κόμμα του, ενώ παλαιότερα χαιρέτιζε τη σταθερή του στάση κατά της διαφθοράς και τον παραδίδει στην κοινωνία «να τον κρίνει για την αλλοπρόσαλλη στάση του και τον καιροσκοπισμό του».
Υπαρξιακός ο κίνδυνος
Ο κίνδυνος ενώπιον του οποίου βρίσκεται αυτή τη φορά το Δημοκρατικό Κόμμα αλλά και προσωπικά ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ως πολιτικό πρόσωπο και αρχηγός, είναι σαφέστατα υπαρξιακός. Από τις μετρήσεις προηγούμενων περιόδων έχει καταγραφεί η ανοδική τάση που έχει το ΕΛΑΜ και θεωρείται βέβαιο απ’ όλους σχεδόν ότι στις επόμενες εκλογές θα καταφέρει να αναδειχθεί σε τρίτο κόμμα. Το πλήγμα αυτό από μόνο του θα ήταν μια μεγάλη ήττα για το ΔΗΚΟ, ένα κόμμα του κεντρώου χώρου που παραδοσιακά αντλούσε δύναμη από τον ρυθμιστικό του ρόλο, που ήταν και το όχημα που τον οδηγούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο δωμάτιο της εξουσίας.
Ωστόσο, τη σοβαρή αυτή απώλεια θα είχε τον τρόπο να τη διαχειριστεί επικοινωνιακά, δεδομένης της ανόδου που παρουσιάζει η Ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη. Εάν όμως επαληθευτούν οι φόβοι για συρρίκνωση στην πέμπτη θέση, ένεκα μιας ενδεχόμενης θεαματικής εισόδου στη Βουλή του κόμματος του Οδυσσέα Μιχαηλίδη –που δεν είναι ένα σενάριο χωρίς μεγάλες πιθανότητες– τότε το πολιτικό σκηνικό θα έχει πλήρως διαφοροποιηθεί. Για το ΔΗΚΟ ειδικά θα ισοδυναμεί με ανατροπή. Και το μέλλον ενός ΔΗΚΟ εξασθενημένου, περιορισμένης πια επιρροής, θα καταστεί παντελώς αβέβαιο.
Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα
Η κυπριακή φράση «ανάγιωσ’ τον κολιόν, να σου φκάλει τα μάθκια» κουμπώνει μια χαρά στην περίπτωση του Νικόλα Παπαδόπουλου. Η στήριξη και η υποστήριξη που παρείχε όλα τα προηγούμενα χρόνια στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και ασφαλώς η ξεκάθαρη εργαλειοποίησή του ήταν τέτοια που εύλογα, από ένα σημείο και μετά, θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί εάν οι εκθέσεις του γενικού ελεγκτή είχαν σκοπό να υπηρετήσουν τον τόπο ή την προεκλογική εκστρατεία του ΔΗΚΟ. Η άποψη του Νικόλα Παπαδόπουλου ήταν ότι η σύγκρουση με την εκτελεστική εξουσία ήταν ένα χαρακτηριστικό που έπρεπε να έχει ο γενικός ελεγκτής.
Το είπε, το υποστήριξε και το εκμεταλλεύτηκε σε κάθε ευκαιρία προς το συμφέρον του ΔΗΚΟ και του ιδίου, διαθέτοντάς του κάθε μέσο και κάθε βοήθεια, μέσα κι από επιτροπές της Βουλής ακόμα, χωρίς να ενοχλείται από τις αμετροέπειες, τις εμμονές ή το ύφος του πρώην γενικού ελεγκτή, ούτε ποτέ έψεξε αχρείαστες αναταράξεις και άδικες στοχοποιήσεις εξαιτίας των οποίων πολλοί ήταν εκείνοι που βρέθηκαν ξαφνικά και από το πουθενά σε δεινή θέση. Αντιθέτως, σε κάποιες των περιπτώσεων προκαλούσε με τη στάση και τη συμπεριφορά του, ακόμα μεγαλύτερη ένταση στις αναταράξεις και στους κλυδωνισμούς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αναμπουμπούλα με τους φακέλους των πολιτογραφήσεων, που με τη στάση του μετέτρεψε ένα πολιτειακής φύσεως ζήτημα, σε μείζον πολιτικό, διαταράσσοντας τη λειτουργία ολόκληρου του κράτους. Εν ολίγοις η γενικότερη στάση του Νικόλα Παπαδόπουλου (ποιος ξεχνά τις σωρηδόν αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια) συνέβαλε αποτελεσματικά στο να κτιστεί η εικόνα ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είναι ο μόνος ικανός και αδιάφθορος στο πάλαι ποτέ χρυσοπράσινο φύλλο που τώρα πια, απ’ όπου κι αν το πιάσεις λερώνεσαι. Και είναι αυτή του η στάση που τώρα γυρίζει μπούμερανγκ, θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη του ΔΗΚΟ και επηρεάζει καθοριστικά και το δικό του πολιτικό μέλλον και τις όποιες προσωπικές φιλοδοξίες, που ιδανικά γι’ αυτόν θα ήταν να κλείσει την καριέρα του στον πολιτικό στίβο έστω από τη θέση του προέδρου της Βουλής. Θα παίξει, λοιπόν, δεν έχει παρά να παίξει, καταβάλλοντας ίσως περισσότερη προσπάθεια αυτή τη φορά για να πείσει, το χαρτί της σοβαρής πολιτικής δύναμης, της υπεύθυνης άσκησης πολιτικής, του καθοριστικού ρυθμιστικού ρόλου που παραδοσιακά έχει το Κέντρο που διατηρεί τις ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό και ελέγχει τους πόλους και βεβαίως, του κόμματος που στέκεται ανάχωμα στη δημαγωγία και τον λαϊκισμό, όπως είχε παίξει το χαρτί του κινδύνου από την άνοδο της Ακροδεξιάς και του φασισμού, μόνο όταν ένιωσε την ανάσα του ΕΛΑΜ στο σβέρκο του.
