Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 2015, το ΑΚΕΛ οδηγείτο στο εκλογικό του συνέδριο, η ηγεσία είχε να διαχειριστεί την αποβολή του Νίκου Κατσουρίδη, τη φυλάκιση του Βενιζέλου Ζαννέτου για το ζήτημα της Δρομολαξιάς και την ευρύτερη κρίση που προκάλεσε στο κόμμα η διακυβέρνηση Χριστόφια. Κάποιοι τότε θεωρούσαν πως τα δύσκολα πέρασαν και πως η νέα πενταετία θα είναι πιο γενναιόδωρη για το κόμμα και την ηγεσία. Χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος, να ανοίξει η κάλπη των βουλευτικών εκλογών για να διαφανεί πως τα δύσκολα θα ταλαιπωρούσαν λίγο περισσότερο την Αριστερά. Όμως για πόσο; Σήμερα το ΑΚΕΛ επιδιώκει να μπει σε τροχιά ανάκαμψης και να ανακτήσει την δύναμη αλλοτινών χρόνων στις βουλευτικές εκλογές του 2021, ενώ κάποιοι προσβλέπουν σε πρωτιά.
Το κατά πόσο αυτό θα καταστεί εφικτό χωρίς ανανέωση προσώπων ή αν αυτή τη φορά η ηγεσία θα δικαιωθεί –έστω και με καθυστέρηση– για τις πολιτικές της, είναι ένα ζήτημα που θα διαφανεί στην κάλπη. Αυτό που συζητείται είναι κατά πόσο, σε μία εποχή απαξίωσης των θεσμών και αυξημένης αποχής, το ΑΚΕΛ θα μιλήσει τη γλώσσα της κοινωνίας, όπως έχει διαμορφωθεί. Στο πολυσέλιδο έγγραφο που έχει στην κατοχή της η «Κ», μεταξύ άλλων, γίνεται παραδοχή της μεγάλης απώλειας ψηφοφόρων στις βουλευτικές εκλογές του 2016, παραδοχή των δυσλειτουργιών των Νέων Δυνάμεων, αλλά και παραδοχή ύπαρξης του φαινομένου του παραγοντισμού. Συμπτώματα του οποίου έχουν, όπως λέγεται, στελέχη και αξιωματούχοι του κόμματος και είναι ιδεολογικά ξένα με τις αρχές του κόμματος. Μένει να διαφανεί αν αυτές οι ορολογίες και οι περιορισμοί θα αφουγκραστούν και θα τύχουν αποδοχής από όσους έχουν μείνει εκτός κάλπης τα τελευταία χρόνια.
Διαβάστε το ρεπορτάζ της Μαρίνας Οικονομίδου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
