Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την Πέμπτη που πέρασε, ένα «ατυχές συμβάν» διέκοπτε κάπως απότομα τους εορτασμούς των 65 χρόνων ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διασάλευε τη στέρεη πεποίθηση ότι μετά από πολλές θυσίες σταματούσε η χώρα να αποτελεί μία ακόμα αποικία. Και προκαλούσε ρήγματα στη βεβαιότητα αρκετών ότι εκτός από ανεξάρτητο κράτος, η Κύπρος είναι και κράτος δικαίου.
Αφορμή θλιβερών διαπιστώσεων υπήρξε η επίθεση αστυνομικών σε μία ομάδα πολιτών που διαμαρτυρήθηκε έξω από το υπουργείο Εξωτερικών για τη γενοκτονία στη Γάζα. Η εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας Κυριακή Λαμπριανίδου διαβεβαίωνε ώρες μετά και με περισσή αυτοπεποίθηση ότι δεν συνέτρεχε κανένας λόγος να διεξαχθεί έρευνα. Κανένας λόγος έρευνας βεβαίως, παρότι βίντεο γίνονταν αμέσως viral και εξέθεταν ανεπανόρθωτα την αστυνομία για τη βία που επέδειξε. Και όταν η συνάδελφος Οριάνα Παπαντωνίου τής υπέδειξε πως δημοσιογράφος έδειχνε την ταυτότητά της στους αστυνομικούς, οι οποίοι την είχαν στο έδαφος και της έριχναν σπρέι, με εντυπωσιακό κυνισμό έκανε λόγο σε ισχυρισμό και καλούσε τη δημοσιογράφο «αν θεωρεί ότι είναι θύμα οποιασδήποτε υπέρμετρης βίας» να το καταγγείλει.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η αστυνομία προχωρούσε σε μία απρόκλητη χρήση βίας. Σε μεθόδους καταστολής που δεν συνάδουν με τις αρχές που οφείλει να υπηρετεί ένα κράτος δικαίου και που καταστρατηγούν συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Από τη χρήση του Αίαντα, όταν τραυματίστηκε η Αναστασία στην πορεία διαμαρτυρίας κατά της διαφθοράς, μέχρι την πρόσφατη σύλληψη διαδηλωτών όταν θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για τον θάνατο του 24χρονου Shoaib Khan. Με το πρόσχημα ότι η ειρήνη διασαλεύθηκε όταν η λέξη μπάτσος μπήκε στα συνθήματά τους. Από την ακατανόητη σύλληψη των Ταττή και Καραχάν, όταν αντιστάθηκαν απορημένοι γιατί έπρεπε να κατεβάσουν το πανό τους στο οποίο αναγραφόταν το σύνθημα «Κυπριακή Δημοκρατία: Η μόνη λύση», σε παρέλαση μέχρι και τα έκτροπα της περασμένης Πέμπτης.
Αντιθέτως, οι αρχές φάνηκαν συχνά πρόθυμες να διυλίζουν τον κώνωπα αλλά να καταπίνουν με ευκολία την κάμηλο. Μία επιλεκτική και ανεξέλεγκτη βία της αστυνομίας. Όταν για παράδειγμα παρακολουθούσαν σαν θεατές να καίγεται η Λεμεσός σε πορεία κατά των μεταναστών. Όταν χούλιγκαν έσπαζαν ό,τι έβρισκαν στο Τάσσος Παπαδόπουλος και όταν παρακολουθούσαν τους κυνηγούς να κλείνουν τον αυτοκινητόδρομο για να ικανοποιηθούν με το έτσι θέλω τα αιτήματά τους. Μία επιλεκτική ευαισθησία στο τι διαταράσσει την ειρήνη, τι υπονομεύει το κράτος δικαίου και τι υποσκάπτει την ασφάλεια των πολιτών. Στέλνοντας το μήνυμα πως αυτό που ενοχλεί είναι οι πολίτες που σκέφτονται κάποιον άλλο εκτός από το δικό τους βόλεμα. Που είναι έτοιμοι βγουν στους δρόμους για τα δικαιώματα των άλλων, που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.
Και είναι γι’ αυτό τον λόγο που η βία των αστυνομικών στη διαμαρτυρία για τη γενοκτονία στη Γάζα, ανέδειξε κάτι βαθύτερο αλλά εξίσου ανησυχητικό. Τη θλιβερή υποτέλεια της χώρας στο Ισραήλ. Τα σημάδια ήταν πολλά και συνεχόμενα το τελευταίο διάστημα.
Υπάρχει πλέον μια στρεβλή εντύπωση του τι εξυπηρετεί το συμφέρον της χώρας και δεν νομίζω να μας βγει σε καλό. Η Κυπριακή Δημοκρατία έκτισε την εξωτερική της πολιτική βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, βασισμένη στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα επιλέγει να αυτοαναιρεθεί πλήρως. Από τη μία κουνά το δάκτυλο στη διεθνή κοινότητα να τιμωρήσει την Τουρκία για την εισβολή και την κατοχή, όμως την ίδια στιγμή σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στο τι συντελείται στη Γάζα από το Ισραήλ. Και εξευτελίζεται κάθε φορά που σκύβει το κεφάλι υπακούοντας τυφλά οδηγίες από μία χώρα που καταστρατηγεί πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Υπάρχουν θέσεις αρχών, διεθνείς συμβάσεις και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπάρχει όμως και κάτι που λέγεται αξιοπρέπεια. Ένα κράτος που είναι έτοιμο να χάσει την αξιοπρέπειά του είναι θέμα χρόνου να χάσει και τα όποια ψήγματα ήθους του έχουν απομείνει.
Υγ.: Αυτή είναι η τελευταία μου στήλη στην Καθημερινή. Ένας κύκλος δώδεκα χρόνων κλείνει γεμάτος στιγμές εντάσεων, συγκινήσεων, χαρούμενων στιγμών. Είχα την τιμή να συνεργαστώ με τους καλύτερους συνάδελφους που στην πορεία έγιναν οικογένειά μου. Είχα όμως και τη διπλή τύχη να βρω στον δρόμο μου ανθρώπους που μου άνοιξαν διάπλατα και χωρίς δισταγμό την πόρτα του ανελκυστήρα. Δείχνοντάς μου πλήρη εμπιστοσύνη στη θέση της διεύθυνσης μίας εφημερίδας με βαριά ιστορία. Χωρίς υποδείξεις και κυρίως χωρίς παρεμβάσεις για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να γράψω. Και γι’ αυτό, για πάντα θα τους ευχαριστώ.
economidoum@kathimerini.com.cy
